Day 16
“When I Was the Forest” by Meister Eckhart (1260-1328)
వాగునై, కోననై, అడవినై
ఉన్నాను కొన్నాళ్లు
ప్రతి రెక్కలోనూ, ప్రతి డెక్కలోనూ,
ప్రతి అడుగులోనూ, ప్రతి అందియలోనూ
మరికొన్నాళ్ళు మనలేదూ?
అప్పుడే ఆకాశమంతా ఉన్న నన్ను
ఏ పని మీద అక్కడున్నానో ఎవరూ అడగలేదు
నాకేం కావాలో ఎవరూ అడక్కపోతేనేం!
నేను ప్రేమించలేనిదేదీ అప్పుడు లేదు
అక్కడనుండీ ఉనికి ఊరిలో పడ్డాక,
భయం, వేదన, సందేహం చుట్టుముట్టాకా
వెక్కి వెక్కి రోదించలేదూ?
తెలియని కన్నీటిని దోసిళ్లతో
అర్ఘ్యమివ్వడానికి
తిరిగి నదినీ, కొండలనీ ఆశ్రయించలేదూ?
నా చేతిని అందుకొమ్మని,
నాతో ఏడడుగులు నడవమని
పురుగునీ, పుట్రనీ,
అడవిలోని అణువణువునీ
అడిగి అడిగి అలమటించలేదూ?
ప్రాధేయపడలేదూ?
Excellent collection. Congrats to Monique Rossen, Swati kumari and Pappu Nagaraju team.
చాల చాల బాగున్నాయి పద్యాలు బొమ్మలు. కంగ్రాట్స్.
తుమ్మెదలు రొద పెడతాయా?
ఒక పద్యంలో అర్ఘ్యం అని ఉంది. అది దేనికి తెలుగో తెలుసుకోవాలని ఉంది.
హెచ్చార్కె గారు,
“అర్ఘ్యం” పదమున్న పద్యానికి original ఇక్కడ ఇస్తున్నాం. చూడండి.
“When I Was the Forest” –Meister Eckhart (1260 – 1328)
When I was the stream, when I was the
forest, when I was still the field,
when I was every hoof, foot,
fin and wing, when I
was the sky
itself,
no one ever asked me did I have a purpose, no one ever
wondered was there anything I might need,
for there was nothing
I could not
love.
It was when I left all we once were that
the agony began, the fear and questions came,
and I wept, I wept. And tears
I had never known
before.
So I returned to the river, I returned to
the mountains. I asked for their hand in marriage again,
I begged—I begged to wed every object
and creature,
and when they accepted,
God was ever present in my arms.
And He did not say,
“Where have you
been?”
For then I knew my soul—every soul—
has always held
Him.
Link to original poem: http://heartsteps.org/2016/when-i-was-in-the-forest/
అధ్బుతం..చెట్టు కొమ్మలన్ని కవిత్వాన్ని రాలుస్తున్నట్టు
Superb revelation. Poetry and Photography – hand in hand to make life more meaningful
Congrats to Monique Rossen, Swati kumari and Pappu Nagaraju team.