అనగనగా ఒక ఊరు. ఆ ఊరంతా దొంగలే. చీకటి పడగానే ప్రతీవాడూ దొంగతాళాల గుత్తి బొడ్లో దోపుకుని గుడ్డి లాంతరు చేత పట్టుకుని బయల్దేరేవాడు. దొరికిన ఇళ్ళల్లో దూరడం, చేతికందింది మూటగట్టుకోడం. తెల్లారేవేళకి దొంగసొమ్ముతో ఇంటికి చేరేసరికి వాడిల్లు ఇంకెవడి చేతిలోనే గుల్లయి ఉండేది.
అలా అందరూ ఒకరినొకరు దోచుకునే వాళ్ళు. కలిసి మెలిసి సుఖంగా బతికేవాళ్ళు. ఒకడు ఎదిగిందీ, ఇంకోడు చితికిపోయిందీ లేదు. ఒకణ్ణొకడు దోచుకుంటూ, ఆ గొలుసు దొంగతనాలు ఊళ్ళో చివరి వాడు తిరిగి మొదటివాడిల్లు కొట్టెసేదాకా క్రమం తప్పకుండా సాగేవి. ఆ వూర్లో వ్యాపారమంతా అమ్మేవాళ్ల, కొనేవాళ్ళ మోసపు తెలివితేటల మీదే నడిచిపోయేది. అక్కడి ప్రభుత్వం ఒక మాఫియా. ప్రజల్ని వీలైనన్ని రకాలుగా దోచుకునేది, జనమేం తక్కువోళ్ళు కాదు, పన్నులు ఎగ్గొట్టడం ద్వారా ప్రభుత్వానికి న్యాయం చేసేవాళ్ళు. ఇంకేం! పేదా గొప్పా తేడాల్లేకుండా జీవితాలు నల్లేరు మీద బండిలా సాగేవి.
ఉన్నట్టుండి ఒకరోజు ఎక్కణ్ణుంచొచ్చాడో ఒక నిజాయితీపరుడు ఆ వూరొచ్చాడు. రాత్రుళ్ళు గోనెసంచి, గుడ్డిలాంతరు పట్టుకుని వూరిమీద పడకుండా ఇంటిపట్టున కూర్చుని చుట్టకాల్చుకుంటూ తత్వాలు పాడుకునేవాడు. మిగతా దొంగలు యధావిధిగా తమ వంతు ప్రకారం అతనింటికొచ్చినప్పుడు గూట్లో దీపం చూసి బయటే ఆగిపోయేవాళ్ళు.
ఇలా కొన్నాళ్ళు జరిగింది. ఇక తప్పనిసరై అందరూ అతనికి నచ్చజెప్పాల్సొచ్చింది. “బాబ్బాబూ, నీకు తిండికి లోటులేకండా ఉంటే ఉండనీ, చుట్ట కాల్చొద్దనీ, పాటలు పాడుకోవద్దనీ మేమెవరమూ చెప్పం. కాకపోతే నువ్వొక సంగతి తెలుసుకోవాలి. నువ్వు రాత్రుళ్ళు ఇల్లు పట్టుకు వేలాడితే వూళ్ళో ఒక ఇల్లు ఆకలితో మిగిలిపోతుందని గుర్తుంచుకో.” అని అతన్ని బతిమాలారు.
నిజాయితీపరుడికి అది నిజమే అనిపించింది. దొంగల సౌకర్యం కోసం అతను ప్రతిరాత్రి ఇల్లొదిలి పోయి తెల్లారి ఎంచక్కా తిరిగొచ్చేవాడు. దొంగతనాలు మాత్రం చేసేవాడు కాదు. వూరి లాకులు దాకా వెళ్ళి కాలవనీళ్ళు ఎందాక పోతున్నాయో చూసొచ్చేవాడు. తీరా వచ్చిచూస్తే ఏముంది? ఆసరికే ఇల్లంతా లూటీ అయుండేది.
అలా ఓ వారం తిరిగేలోపు, మన నిజాయితీపరుడు బికారి ఐపోయాడు. అతని ఇల్లంతా ఊడ్చిపెట్టుకుపోయింది. తినడానికి పిడికెడు బియ్యం కూడా మిగల్లేదు. ఐతే స్వయంకృతం కాబట్టి ఇదో పెద్ద బాధ కాదు. అసలు సమస్య వేరే ఉంది. రోజూ మిగతావాళ్లని ఎంచక్కా తనిల్లు దోచుకుపోనిచ్చేవాడు, ఇతను మాత్రం ఎక్కడా చేతివాటం చూపెట్టడు. అంచేత ఇతను కొల్లగొట్టాల్సిన ఇల్లు మాత్రం, ఆ ఇంటివాళ్ళు బయట పని కానిచ్చి తిరిగొచ్చేసరికి నిక్షేపంగా దర్శనమిచ్చేది. ఇంకేముంది, కాలం గడుస్తున్నకొద్దీ, అలా మిగిలిపోయిన డబ్బుతో వాళ్ళు డబ్బున్నవాళ్ళుగా తయారయ్యేవాళ్ళు. వాళ్లకి బతుకుతెరువుకోసం దొంగతనం చెయ్యాల్సిన అవసరం ఉండేది కాదు. ఈ నిజయితీపరుడి ఇల్లేమో అతను దొంగసొమ్ముతో నింపుకోడు కాబట్టి అతనింటికి దొంగతనానికి వచ్చినవాళ్లకి ఏం దొరికేది కాదు. క్రమక్రమంగా వాళ్ళు పేదవాళ్ళుగా అయ్యేవాళ్ళు.
ఇక ఈ నడమంత్రపు సిరిని పొందినవాళ్ళు ఊరుకుంటారా? వాళ్ళు కూడా రాత్రుళ్ళు కాలవగట్టుకి షికారుకెళ్ళడం నేర్చుకున్నారు. అలా పోనుపోనూ చాలామంది ధనవంతులుగా, ఇంకా చాలా మంది పేదవాళ్ళుగా మారిపోయారు. ఈ వ్యవహారమంతా గందరగోళంగా తయారైంది.
ఇదిలా ఉందగా, షికారుకెళ్ళే గొప్పవాళ్లకో ఆలోచన వచ్చింది. ఇలానే మనం రోజూ పనిమానేసి షికారుకెళ్తే ఎన్నాళ్ళు సాగుతుంది అని? సరే ఐతే, బీదవాళ్లకి కాస్త భత్యమిచ్చి మనకోసం దొంగతనాలు చేయించుకుంటేనో! అనుకున్నారు. అనుకున్నదే తడవుగా మనుషుల్ని పెట్టుకున్నారు. ఒప్పందాలు రాసుకుని జీతాలు, మామూళ్ళూ మాట్లాడుకున్నారు. ఈ రాతకోతల్లో కూడా ఏం మెలిక పెడదామా, ఎలా ఇంకా గొప్పవాళ్లమౌదామా అనే అందరూ ప్రయత్నించేవాళ్ళు. అలా అలా ఉన్నవాళ్ళు మరింత ఉన్నవాళ్ళుగా, లేనివాళ్ళేమో బొత్తిగా బీదవాళ్ళుగా మారిపోయారు.
అసలు కొంతమంది ఎంత డబ్బు కూడబెట్టారంటే వాళ్లకసలు దొంగతనం చెయ్యల్సిన పనిలేకుండా పోయింది. అలాగని ఊరుకుంటే లేనివాళ్ళొచ్చి వీళ్ల ఇళ్ళు దోచుకుపోకుండా ఉండరు కదా! అందుకని ఏం చేశారంటే, లేనివాళ్లలోకెల్లా అతిపేదవాళ్లని చూసి, వీళ్ల ఇళ్లకి, ఆస్తులకి కాపలావాళ్ళుగా పెట్టుకున్నారు. దాన్నుంచి పోలిసులు తయారయ్యి, జైళ్ళు పుట్టుకొచ్చాయి. వాటివల్ల కొత్త ఉద్యోగాలు, మనుషులు వేరు వేరు వర్గాలుగా విడిపోవడం మొదలైంది.
ఈ నిజాయితీపరుడు వూర్లో అడుగుపెట్టాక పట్టుమని కొన్నేళ్లైనా గడిచాయో లేదో, జనం దొంగతనాల గురించి మాట్లాడ్డమే మానేశారు. ఇప్పుడంతా గొప్ప,పేద అనే మాటలే చెప్పుకుంటున్నారు. ఏదేమైనా, ఏ పేర్లతో పిల్చుకున్నా వాళ్లంతా ఇప్పటికీ దొంగలే.
ఎవరిమాట ఎలా ఉన్నా ఈ నిజాయితీపరుడు మాత్రం కొద్దిరోజుల్లోనే ఆకలితో చచ్చిపోయాడు.
**** (*) ****
మూలం: The black sheep by Italo Calvino
అనువాదం: స్వాతికుమారి బండ్లమూడి
అద్భుతహా!
” తినడానికి పట్టెడు బియ్యం కూడా మిగల్లేదు ” వాక్యాన్ని
‘తినడానికి పిడికెడు బియ్యం కూడా మిగల్లేదు’ అనో లేక ‘తినడానికి పట్టెడు అన్నం కూడా మిగల్లేదు ‘ అనో
మార్చడానికేవన్నా అబ్బెన్తరవా?
కథ వస్తువు బాగుంది.
రామయ్య గారూ,
మార్చాను.
ధన్యవాదాలు
బాగుంది
” Without translation, I would be limited to the borders of my own country.
The translator is my most important ally. He introduces me to the world. ” ~ Italo Calvino
A strong contender of The Noble Prize for Literature, the Italian novelist, short story writer and journalist, Italo Calvino ( born October 15, 1923, Santiago de las Vegas, Cuba—died September 19, 1985, Siena, Italy ) was one of Italy’s most celebrated writers who is known to blend fantasy, comedy and fable to give a illuminated depiction of modern life and in turn giving a new dimension to novel writing. Some of Calvino’s most widely read and acclaimed works include Our Ancestors trilogy (1952–1959), the Cosmicomics collection of short stories (1965), Invisible Cities (1972) and If on a winter’s night a traveler (1979). At the time of Calvino’s death, his literary work topped amongst the most translated works of a contemporary Italian writer. He was associated with the Neorealism school of literature.
‘ The Black Sheep ‘ ~ Italo Calvino ‘
There was once a country where everyone was a thief.
At night each inhabitant went out armed with a crowbar and a lantern, and broke into a neighbour’s house. On returning at dawn, loaded down with booty, he would find that his own house had been burgled as well.
And so everyone lived in harmony, and no one was badly off- one person robbed another, and that one robbed the next, and so it went on until you reached the last person, who was robbing the first. In this country, business was synonymous with fraud, whether you were buying or selling. The government was a criminal organization set up to steal from the people, while the people spent all their time cheating the government. So life went on its untroubled course, and the inhabitants were neither rich nor poor.
And then one day – nobody knows how- an honest man appeared. At night, instead of going out with his bag and lantern to steal, he stayed at home, smoking and reading novels. And when thieves turned up they saw the light on in his house and so went away again.
This state of affaires didn’t last. The honest man was told that it was all very well for him to live a life of ease, but he had no right to prevent others from working. For every night he spent at home, there was a family who went without food.
The honest man could offer no defence. And so he too started staying out every night until dawn, but he coudln’t bring himself to steal. He was honest, and that was that. He would go as far as the bridge and watch the water flow under it. Then he would go home to find that his house had been burgled.
In less than a week, the honest man found himself with no money and no food in a house which had been stripped of everything.But he had only himself to blame. The problem was his honesty: it had thrown the whole system out of kilter. He let himself be robbed without robbing anyone in his turn, so there was always someone who got home at dawn to find his house intact- the house the honest man should have cleaned out the night before. Soon, of course, the ones whose houses had not been burgled found that they were richer than the others, and so they didn’t want to steal any more, whereas those who came to burgle the honest man’s house went away empty-handed, and so became poor.
Meanwhile, those who had become rich got into the habit of joining the honest man on the bridge and watching the water flow under it. This only added to the confusion, since it led to more people becoming rich and a lot of others becoming poor.
Now the rich people saw that if they spent their nights standing on the bridge they’d soon become poor. And they thought ‘Why not pay some of the poor people to go and steal for us?’ Contracts were drawn up, salaries and percentages were agreed (with a lot of double-dealing on both sides: the people were still thieves). But the end result was that the rich became richer and the poor became poorer.
Some of the rich people were so rich that they no longer needed to steal or to pay others to steal for them. But if they stopped stealing they would soon become poor: the poor people would see to that. So they paid the poorest of the poor to protect their property from the other poor people. Thus a police force was set up, and prisons were established.
So it was that, only a few years after the arrival of the honest man, nobody talked about stealing or being robbed any more, but only about how rich or poor they were. They were still a bunch of thieves., though.
There was only ever that one honest man, and he soon died of starvation.
” ఊరందరిదీ ఒక దారైతే ఉలిపిరి కట్టేది ఇంకో దారి ” అని కదా మన జాతీయం / సామెత.
మరి ఉలిపికట్టె అన్నా, ఉలిపిరికట్టె అన్నా ఒకదానికి ఒకటి పర్యాయ పదాలా అని ఓ అధర్మ సందేహం.