పుస్తకాన్ని మూసేసి జీవితాన్ని తెరిచిన క్షణాన
ఓడరేవులనుంచి పీలగొంతుల అరుపులు,
ఇసుకలో తవ్వుకుంటూ స్వదేశానికి సాగిపోయే రాగితెడ్ల చప్పుళ్ళు
వినపడతాయి.
రాత్రిళ్ళు ద్వీపాల మధ్యన మా సముద్రం
ఎగిరిదూకే చేపలతో తుళ్ళిపడుతుంది,
దేశపు పాదాల్ని తాకి, తొడలమీదుగా పైపైకి ఎగబాకి,
పాలిపోయిన పక్కటెముకల్ని చేరుతుంది.
రాత్రంతా తీరాన్ని కావలించుకు పడుకుని,
తెల్లారేసరికి గిటార్ తీగల్ని ఉన్మత్తపరిచే
పాటలతో నిద్రలేస్తుంది.
అదిగో.. ఆ మహా తరంగం పిలుస్తోంది.
ఆ సముద్రపు గాలి పిలుస్తోంది.
నా సావాసగాళ్ళు, తోటి ఉద్యమకారులు పిలుస్తున్నారు.
మైన్ యూనియన్ నుండి ఒక ఉత్తరం వచ్చింది.
నాకు అత్యంత ప్రియమైన ఒక మనిషి (పేరు రహస్యం),
నన్ను మా దేశానికి వచ్చెయ్యమని రాసింది.
ఏ పుస్తకమూ కాగితపు బంధనాలతో నన్నుచుట్టెయ్యలేదు.
అచ్చు అక్షరాల ఆడంబరంతో నాలోపలి ఖాళీల్ని నింపలేదు..
తన అందచందాలతో నా కళ్ళని కట్టిపడెయ్యలేదు.
పుస్తకాల్లోంచి బయటపడి మానవోద్యానవనాల్లోకి,
నా బొంగురుగొంతు పాటల్తో వచ్చి చేరతాను.
మండే లోహాలతో పని చెయ్యటానికి,
కొండవాలున పొయ్యిగట్టు మీద
పొగవాసనల మధ్య,
కాల్చిన మాంసాన్ని తినడానికి
ఈ జనాల్లో చేరతాను.
నాకు పుస్తకాలన్నా, సాహసాలన్నా ఇష్టం.
అడవులు, అగాధాలు, మంచుసోనలు, ఆకాశ వీధులూ- వీటిని చూపించే పుస్తకాలంటే..
కానీ యువకుల్ని ఈగల్లా చుట్టుముట్టి రొద చేసేవీ.,
తప్పుడు తలపులతో, విషపు తీగల ఉచ్చులో వేయ్యజూసేవీ అంటే మాత్రం కంపరం.
పురాణ గాధల్ని విదిలించుకుని
చెప్పులనిండా దుమ్ముతో నేను నా దారిలో ఉన్నాను.
పుస్తకాలన్నిటినీ అలమరల్లోకి తోసేసి,
వీధుల్లోకి నడచి పోతున్నాను.
నేను జీవితం గురించి జీవితాన్నుంచే నేర్చుకున్నాను.
ఓక గాఢమైన ముద్దు నుంచే ప్రేమంటే ఏమిటో తెలుసుకున్నాను.
కాబట్టి, నేనెవరికీ ఏమీ బోధించలేను.
కానీ కొన్నున్నాయి;
మనుషుల్లో ఒకడిగా కొన్నాళ్ళు బ్రతికిన సంగతి
వాళ్లతో పోరాడిన సంగతి
వాళ్ళు చెప్పలేని మాటల్ని నా బొంగురు పాటలో పాడిన సంగతీ…
వీటిని మాత్రం గొంతెత్తి చెప్పుకోగలను.
Original: Ode to the Book (Elemental Odes) by Neruda
అనువాదం: స్వాతికుమారి
అనువాదం చాలా హృద్యంగా ఉంది. మాతృకను విశదీకరిస్తూ మెరుగులు దిద్దినంతగా !
Excellent Translation
నోబెల్ బహుమతి గ్రహీత, చిలీ దేశపు మహా కవి, కమ్యూనిస్ట్
నోబెల్ బహుమతి గ్రహీత (1971), చిలీ దేశపు మహా కవి, కమ్యూనిస్ట్ ఉద్యమ కారుడు,
చిలీ దేశ్యాధ్యక్షుడు సోషలిస్టు డా. సాల్వడార్ అలెండీ మిత్రుడు అయిన
విశ్వ విప్లవ కవితా శిఖరం ప్లాబో నెరుడా కవిత “పుస్తకానికో నివాళి” ను
అద్భుతంగా అనుసృజించిన స్వాతికుమారి గారికి హృదయపూర్వక అభినందనలు.
Ode To The Book – Poem by Pablo Neruda
When I close a book
I open life.
I hear
faltering cries
among harbours.
Copper ignots
slide down sand-pits
to Tocopilla.
Night time.
Among the islands
our ocean
throbs with fish,
touches the feet, the thighs,
the chalk ribs
of my country.
The whole of night
clings to its shores, by dawn
it wakes up singing
as if it had excited a guitar.
The ocean’s surge is calling.
The wind
calls me
and Rodriguez calls,
and Jose Antonio–
I got a telegram
from the “Mine” Union
and the one I love
(whose name I won’t let out)
expects me in Bucalemu.
No book has been able
to wrap me in paper,
to fill me up
with typography,
with heavenly imprints
or was ever able
to bind my eyes,
I come out of books to people orchards
with the hoarse family of my song,
to work the burning metals
or to eat smoked beef
by mountain firesides.
I love adventurous
books,
books of forest or snow,
depth or sky
but hate
the spider book
in which thought
has laid poisonous wires
to trap the juvenile
and circling fly.
Book, let me go.
I won’t go clothed
in volumes,
I don’t come out
of collected works,
my poems
have not eaten poems–
they devour
exciting happenings,
feed on rough weather,
and dig their food
out of earth and men.
I’m on my way
with dust in my shoes
free of mythology:
send books back to their shelves,
I’m going down into the streets.
I learned about life
from life itself,
love I learned in a single kiss
and could teach no one anything
except that I have lived
with something in common among men,
when fighting with them,
when saying all their say in my song.