తన మరణం
పెనుగాలికి విరిగిపడిన కొమ్మలా
ఒక్క క్షణంలో జరగలేదు
ఒక చోటుకి పరిమితమైపోయో
ఓ సంఘటనగా మిగిలిపోయో
పొరల ఒత్తిడిలో అట్టడుగున నిలిచిపోవడానికి
ఓ తుఫాను
జీవితమంత ధీర్ఘమైనట్లు
ఏ రోజునీ వదలకుండా
తన తాలూకు జ్ఞాపకాలలోనో వెలితిలోనో
తడవకుండా
అటూ ఇటూ మెసల్లేనంతగా
నిరంతం కురిసే ఓ విషాదం
మాటలన్నింటినీ మూటకట్టి
అటకమీదకి విసిరేసుకోమన్న ఓ వరద
అంతకు ముందే చెప్పింది
రెక్కలున్నవి ఎగిరేందుకు కాదని
చీకటిని చుట్టుకోవడానికేననీ
బయటికి నడవాల్సిన నా దారిని లోపలికి
విసిరేసిన ఓ హోరుగాలి
చెవుల మీద అరచేతులుంచుకుని
కళ్ళు రెండూ గట్టిగా మూసుకుని
పరుగులుతీయిస్తూనే ఉంది
నన్ను మరింత నాలోనికి
అశాంతిని అనుక్షణపు నుదుటి మీద
రాసుకోడమే ఉపశాంతనుకొనే
మనస్తత్వానికి జన్మనిచ్చిన
ఓ జన్మంత కారణం చెప్పింది
మరణమంటే ప్రాణాలు మాత్రమే తీసేది కాదనీ…!
Painting: James Linton
వాకిలి వారికి నా ధన్యవాదాలు!
…ఎ వెరీ టచింగ్ పోయెమ్…
చివరి స్టాంజా హైలెట్…అభినందనలు…
సుపర్ణ మహి… థాంక్ యూ సో మచ్!
beautiful poem.
thank you Nagaraju Pappu garu.
“రెక్కలున్నవి ఎగిరేందుకు కాదని
చీకటిని చుట్టుకోవడానికేననీ”
ఇదొక్కటే ఆ కవితలోని బహుమంచి వ్యక్తీకరణ ….అభినందనలు..
Keep it up….
థాంక్సండి థింసా గారు