కవిత్వం

తత్త్వమసి

డిసెంబర్ 2017

నా ఆలోచన ఎవరికో అనుకరణగా మొదలైనపుడు
నా తత్త్వగీతం దేనికో అనుసరణ కాదని నేనెలా చెప్పగలను?
జన్యువులు జననమరణాల్ని నిర్ణయించేసినపుడు
మెల్లిమెల్లిగా ఒక అనువాదంగా పుడతాను.

మా తాత దగ్గిన దగ్గు నా గొంతులోంచి ధ్వనిస్తున్నప్పుడు
ఏ దేవుడి పాదుకలకో అన్నం మెతుకునై అంటుకుపోతాను.
ఎవరో వదిలేసిన క్షణాల్ని ఏరుకుంటూ పరిగెడుతూ
ఏ బాటసారో వదిలిన నిశ్వాసాన్ని ఉఛ్ఛ్వాసిస్తూ ఉచ్ఛరిస్తాను.

విశ్వాన్ని పరికిస్తున్నప్పుడు ఎవరి భుజాలపైనో ఉన్నానని
గతం తాలూకు పేజీల గోడల వెనుక దాక్కున్నానని తెలుసు.
నేను చెట్టుగా ఎదిగిపోతున్నప్పుడు అందమైన ఆకృతినిచ్చే
వనమాలి కత్తెరకంటుకున్న నా ఆకులు కనబడుతున్నాయి.

నేను తిమిరాన్నై పొద్దుపొదుగు నుండి వెలుగును జుర్రుకోనపుడు
చీకట్లోకి మేల్కొనపుడు,మెలకువలోకి జారుకోనపుడు
సున్నాగా మొలవనపుడు…శూన్యమై మిగలనపుడు
నేను నేను కాదని నాకెప్పుడూ తెలుస్తూనే ఉంటుంది.

Painting: Pangaud Xavier