కొన్నిసార్లు ఏదనీ చెప్పడానికేముండదు..
వద్దనుకున్నవో.. వదిలేసుకున్నవో
పాత బంధాలు
కొత్త బెంగలై
లోపల్లోపల పేరుకోకముందే
తటాలున విదిలించేసుకున్నా
అకారణ దిగులేదో
ఇంటిచూరు పట్టుకుని వేళ్ళాడే మధ్యాహ్నపుటెండలా
ఉత్తినే వేధిస్తుంటుంది..
పచ్చపూలవనాల్లో
అలక్ష్యంగా ఎగిరీ..
ఆగి ఆగి నవ్వుతున్న నక్షత్రాల ఆకాశాన్ని
భుజాన వేసుకుని..
ఎప్పటికీ తిరిగి రాని రెండు ఝాముల కోసం
ఒక వలస పక్షిలా
మళ్ళీ వెళ్ళి వెదుక్కున్నా
పలకరించేది
గోడలు కూలిన రహస్యగృహమే!
ఎందుకో మాట్లాడలేక.. మాట్లాడి ఏమవ్వనూ లేక
మౌనంగానే తేలికవ్వాలంటే..
ఎవరినీ చేరని కలలా
చీకటి చివర్లలో
ఊగుతూ ఒద్దికగా ఉండిపోవాలంతే!
ఉండడమేవిటో…
అంతలోనే లేకపోవడమేవిటో
మృదువుగా కదిలెళ్ళే మేఘంలో
లిఖించబడి ఉంటుంది!
అర్ధమయితే చాలు..
అసహనపు వల వీడిపోతుంది!
విచ్చుకుంటున్న స్వాతిశయపు పూలగుత్తుల్లోంఛి
తోవ చేసుకుంటూ
ఆకాశం సముద్రస్నానం చేస్తున్న
ఆవలి తీరానికి
ఇంకొక సుదీర్ఘ ప్రయాణం మొదలవుతుంది!!
(మొదటి ముద్రణ: 13వ ఆటా మహాసభల జ్ఞాపక సంచిక, జూలై 2014)
painting: జావేద్
జస్ట్ పర్ఫెక్ట్! అంతే ఒక్కోసారి ఎదనీ చెప్పటానికి ఏమీ ఉండదు. ఒట్టు.
చాలా బాగా చెప్పారు నిషీ! నిజమే ఒక్కోసారు ఎందుకో ఏందని చెప్పడానికి కుదరని బెంగ పట్టుకుంటుంది. ఆ అనుభవాన్ని ఎంత చక్కగా వ్యక్తీకరించారు? – అభినందనలు
ధన్యవాదాలు పద్మవల్లి, రాధ గారు.
అవును ..మా అందరి మనసులో మాటలు వింటునంట్టు ఉంది ..
అరే నేనూ ఇలా గే అనుకున్నానే అని ..అంతటి సార్వజనీయత ఉంది ఈ కవితలో .
చాలా నచ్చింది ..
వసంత లక్ష్మి .
అకారణ దిగులేదో
ఇంటిచూరు పట్టుకుని వేళ్ళాడే మధ్యాహ్నపుటెండలా
ఉత్తినే వేధిస్తుంటుంది.
ఈ వేదనే వింతైన ఆనందంగా వుంటుంది.నిజమే.
బాగుంది.