యవ్వనపుకళ- గాలిలో దూసుకుపోతూ వచ్చి తాకినపుడు ఆమెని చూసాను.
***
ఇంత రాత్రి, ఇంత చలిలో, కుదురుగా ఉండకుండా- రాత్రిలోకి తనని ఎందుకు వెదజల్లుకోవాలని ప్రశ్నించుకున్నాను. ఆమెని చేరుకున్నాను. యవ్వనభారాన్ని ఎక్కడ దింపుకోవాలో, చలిగాలికి వణికిపోతే ఏ గూటికి చేరాలో తెలీదని చెప్పుకున్నాను.
ఆమె నవ్వింది. పున్నాగ పువ్వులంటే ఇష్టమని చెప్పింది. నిశ్శబ్దాన్ని ముక్కలు చేసేందుకు ఏ పక్షి పాడలేదని బాధపడుతూ నన్ను దగ్గరికి పిలిచింది.
***
నవ్వుతున్న పున్నాగ పువ్వులా తన చేతిలోకి జారాను. క్షణమాత్రం ఆలస్యం చేయకుండా, ఆమె నా తల తుంపి ఎటో ఊదుకుంటూ పోయింది.
మీ రచన బాగుంది
అమ్మో తనలే తుంచేస్తె ఎలా నందూ..:-)
మీ రచన బాగుంది