యెల్లో రిబ్బన్...

ఇట్లు మీ… (3)

మార్చి 2015

నీ బాహువుల్లోంచి వుదయోత్సవం చూడటం యెంత అపురూపం వో నా గోరువెచ్చని సూరీడా… మృదు వెచ్చని నీ భుజం మీద మోహాతీతపు నా లాలన ముద్దు నీకెంత భరోసాని యిస్తుందో నువ్వు పాట పాడి విన్పించినప్పడు నీ గొంతులో విప్పారిన స్నేహం నన్ను అనేక సార్లు సుశక్తిమంతురాలిని చేస్తుంటుంది.

ప్రతి సూర్యోదయం మనం కలసి చూస్తే యెంత బాగుంటుంది. యేమోలే రోజు వొక్కలానే ప్రతీది కలసి చూడటం వినటం పని చెయ్యటం కూడా వొక్కోసారి బోర్ కదా. కొంతమందికి అలా ప్రతి క్షణం కలసి వుండటం యిష్టంగా వుంటుంది. జీవనాన్ని ఆస్వాదించడాన్ని ప్రతి మనసు వొక్కోలా కోరుకుంటుంది. మనసేం యెస్కలేటర్ కాదు కదా. వెళ్ళిన దారిలో కనీసం వెనక్కి కూడా దాని మీద నుంచే రాలేం కదా. మనం యెంచుకొన్న పని యిద్దరం సర్వ కాలాల్లో సర్వ సమయాల్లో కలసి వుండలేం. అందుకని కూడా మనం పంచుకోడానికి యెక్కువ సంగతులు వుంటాయనుకుంటాను. అందుకే మన స్పర్శ యెంతటి కాంక్షాభరితమో యెంతటి మోహలావణ్యమో అంతటి పసిమోహనం కూడా.

యిప్పుడు యీ వుదయం యీ నదీ తీరంలో వుదయించే విభాతుని కోసం యెదురు చూస్తు నీకు రాస్తున్నాను. పసి అలల రెక్కల్లోంచి విరిగే నీలివర్ణపు తుంపర నా జుట్టులో తీయని పన్నీరులా చిందుతోంది. జాలరులు వలల్ని అల్లుకొంటూ, కుట్టుకొంటున్నారు. లంగరేసిన పడవల దగ్గర వూసులాడుకొంటున్నారు కొందరు. కొంతమంది అప్పుడే చేపల వేటకి నదిలోకి వెళ్ళారు. యెంత శారీరకశ్రమ. యెంత సాహసం.

లంకల్లోకి వెళ్ళబోతున్న పడవతను లంకలోకి వస్తారాని అడిగాడు. ఆ పడవ కెపాసిటి యెంతో తెలీదు కాని వూరు వూరంతా యెక్కినా లంకలోకి తీసుకు పోతాననేట్టు వున్నాడతను. నీటి మీద ప్రయాణాలకి సంబంధించిన సేఫ్టీ స్పృహ మన దేశంలో చాల తక్కువ అని నాకనిపిస్తుంది. వుదయమే లంకలోకి వెళ్ళటం భలే వుత్సాహంగా అనిపించింది. యెక్కేసాను.

నీకు గుర్తుందా మనం పరిచయం అయిన కొత్తలో లంకలోకి వెళదామని పుట్టే యెక్కమంటే ‘నువ్వు నడుపుతావా’ అని నువ్వెంత కంగారు పడ్డావ్. అప్పటికి ఆ కుర్రాడు నేను యెంత బాగా నడపగలనో చెపుతున్నా నువ్వు మాత్రం నమ్మలేదు. అదే కారు అయితే నీకు యెలాంటి సందేహం వుండదు. యెందుకంటె అమ్మాయిలకి సంబధించినంత వరకు అది అలవాటైన యిమేజ్. భలే నవ్వొచ్చింది ఆ రోజు. మనకి స్టీరియో టైప్ యిమేజస్ ని బ్రేక్ చెయ్యటం భలే కష్టం. మొదట్లో లేడి పైలెట్స్ ని చూసి కంగారు పడి ఫ్లైట్ దిగిపోదాం అనుకొన్న పెద్దమనుషుల గురించి విన్నప్పుడు యెంతగా స్త్రీలు చేసే పనులు మనస్సులో స్థిరంగా ముద్ర వేసుకున్నాయాని. యిప్పుడు అన్ని యిమేజెస్ బ్రేక్ అయిపోయాయి. యిప్పుడు నీకు యే సంకోచం లేదనుకుంటా నేను తెప్పని నడిపితే యెక్కటానికి:)

సరే యిప్పుడే యీ పడవ కదిలింది. పడవ నిండుగా మనుష్యులు. తట్టలు. బుట్టలు. ముగ్గురు ఆడ పిల్లలతో వొక తల్లి తండ్రి. లంకలో పుల్లలు యేరుకు రావడానికి. వంట చెరకు వాళ్ళకి. పిల్లలు లంకలో తాగబోయే కొబ్బరి బొండాల గురించి ముచ్చటించుకొంటున్నారు.

మెల్లగా సూర్యుడు వస్తున్నాడు. వుదయించే సూర్యునికి నమస్కరించాను. నీకు తెలుసుగా ప్రకృతికి నమస్కరించటం నాకు యిష్టమని. అలానే నదికి అరణ్యానికి చంద్రునికి నిండుగా ఫలవంతమైన మామిడి చెట్టుకి బంగారు కాంతితో వికసించిన వరిచేలుకి దిగంతాలకి పుష్పించిన రంగురంగు పుష్పాలకి, చంద్రరశ్మికి యిలా ప్రకృతిలోని ప్రతి అణువుకి నమస్కరించాలని వుంటుంది. నమస్కరిస్తాను కూడా. అప్పుడే పుట్టిన బిడ్డని ప్రతి వొక్కరు చేతుల్లోకి తీసుకొని ముద్దాడుతూ హృదయానికి హత్తుకున్నప్పుడు ఆ పసిప్రాణంకి యీ ప్రపంచంలో నన్ను ప్రేమించే వాళ్ళు బోలెడంత మంది వున్నారనే నమ్మకాన్ని యిస్తున్నట్టు అనిపిస్తుంది. అలానే మనం ప్రేమించటానికి పసితనం మళ్ళీ మళ్ళీ జన్మిస్తున్నట్టు అనిపిస్తుంది నాకు. అలానే ప్రకృతి కూడా పసితనంతో చిగురిస్తున్నప్పుడు ముద్దాడాలనిపిస్తుంది. పెద్దరికంతో యెదురైనప్పుడు నమస్కరించాలనిపిస్తుంది.

సూర్యకిరణాలు చురుక్కుచురుక్కుమంటున్నాయి కొన్ని సమయాల్లోని నీ చూపుల్లా. నదిలో నీళ్ళు తళతళలాడుతున్నాయి నీ పాటలోని పదాల్లా. కాస్త దూరంలో లంక కనిపిస్తోంది పచ్చగా.

లంకలోకి వెళ్ళాక మళ్ళి రాస్తాను.

I am back…:)

ముదురాకుపచ్చని లంక. నిలువెత్తూ కొబ్బరాకుల పందిరిలా వుంది. పూల పొత్తిళ్ళల్లోంచి లంకతుమ్మెదలు పలకరించాయి. మరో పక్క ఆకులు రాల్తున్నాయి. నది మీద నుంచి వీసే చల్లని గాలి పల్చని యెండతో మిళితమై రాలిన ఆకులు, పూస్తున్న పువ్వుల పరిమళంతో సమ్మిళితమైన వొక విధమైన తీపివగరు కలబోసిన పరిమళం. వంట చెరకు కోసం పుల్లలు కట్టెలు యేరుకొంటున్నారు చాలా మంది కబుర్లు చెప్పుకొంటూ. యెన్నెన్ని నవ్వులనుకున్నావ్. అంత వేడిగా అనిపించిందా పడవలో. యిక్కడ యెంత చల్లగా వుందో. లంకంతా తిరిగితిరిగి కొబ్బరి బోండం నీళ్ళు తాగి యిదిగో యిక్కడ వో మామిడిచెట్టుకి ఆనుకొని నీడలో కూర్చుని నీకు తిరిగి రాస్తున్నాను.

నాకు యిలాంటి పచ్చదనం చూసినప్పుడంతా విభూతిభూషణ్ గారి ‘వనవాసి’ గుర్తువస్తోంది. మహా లిఖారూప పర్వతం దిగువున వున్న ఆ వేల యెకరాల అరణ్యంలో గుర్రమెక్కి సత్యాచరణ్ వెన్నెల్లో మనలని తనతోపాటు అరణ్యమంతా తిప్పటం గుర్తువచ్చింది. గుర్రం మీద అరణ్యమంతా తిప్పుతానంటే వస్తావా … వద్దులే అలా భయంగా చూడకు:) నీకెప్పుడు తెలియని దారుల్లోకి నాతోపాటు తిరగమంటానని వొక్కోసారి నీకు భలే భయంగా వుంటుందని చెప్పావ్ కదా. అప్పుడు నువ్వు యెంత ముద్దేసావో. చాల సార్లు మనం మన భయాలని సంశయాలని చెప్పుకోం. మనిద్దరం అరటి పువ్వు పొరలుపొరలుగా విచ్చుకొన్నట్టు మనం మన మనసులోని అన్ని యిమోషన్స్ ని విప్పుకొంటుంటాం అప్పుడప్పుడు.

సరే… ఆ విషయాలని మళ్ళి మాటాడుకొందాం.

నాకైతే యీ లంకలో మనిద్దరం చేతుల్లో చేతులు పెనవేసుకొని ప్రతి ఆకుని పువ్వుని పిట్టని పలకరించాలి. వుండుండి గాలి వీచగానే మనం పెనవేసుకొని యేది మా యిద్దరి మధ్య నుంచి వెళ్ళగలవాని అప్పుడెప్పుడో ఆ కొండవాగు వాలులో గాలిని ఆట పట్టించినట్టు యిప్పుడు యీ చల్లని తీపి వగరుల గాలిని ఆటపట్టించాలనిపిస్తోంది నీతో చేరి. నీ మనసుకి రెక్కలు కట్టుకొని యిక్కడికి యెగిరొచ్చెయ్. యీ చెట్ల మధ్యలో మనిద్దరం కలసి పాటలు పాడుకోవాలి.

చుట్టూ నది. యెదురుగా నువ్వు నీ పాట… యింకేం కావాలి నేనొక మోహనావ కావటానికి.