రోడ్డంతా ఖాళీగా వుంటుంది. కొన్ని సంవత్సరాలుగా మనుషుల
జాడ లేనట్లు. రాలిపడ్డ ఆకులు జాలిగా చూస్తుంటాయి. గాలి
మాట లేదు. సిలుం పట్టిన పాత బండి గోడకు ఆనించి
వుంది. రంగు వెలిసిన ఆకాశం. నెర్రెలు బాసిన నేల.
వెనక్కి వెళ్ళనే కూడదు. కేవలం నమ్మకం మీద నడక
సాగించాలి. ఈ దారి గుండానే ప్రయాణించి అటు చివర
ఒకరు ఎదురు చూస్తున్నారు. చెవులు రిక్కించి,
కళ్ళు రస్తాకు అప్పగించి. శ్వాస చివరంచున నిలబడి.
నేననుకోవడం, ఈసారి తప్పకుండా కలుసుకుంటాం.
పరిచయం లేనివాళ్ళను కలపడానికే కదూ, ప్రపంచం
వున్నది?!
రుషి గారూ,
కవిత చాలా బాగుంది. చాలా చిన్న కాన్వాసులోనే మంచి వాతావరణం సృష్టించ గలిగేరు.
అభినందనలు .
ఒక పచ్చని మొక్క నాటారు. పెరిగి, పెద్దదై, పదిమమ్దికీ నీడనివ్వాలని ఆశిస్తున్నాను.
బావుంది కవిత్వీకరణ.
అభినందనలతో..
అవును ప్రయాణంలో ముందుకే వెళ్ళాలి
వెనుతిరిగి చూడటం తగదు.
జీవితం కూడా ” పరిచయం లేనివాళ్ళను కలపడానికే ”
కుడోస్
కవిత వాచ్యంగా యుంది డ్రై గా యుంది ముగింపు బాగుంది
“ఈ దారి గుండానే ప్రయాణించి అటు చివర
ఒకరు ఎదురు చూస్తున్నారు.
–
కళ్ళు రస్తాకు అప్పగించి.” టచింగ్ లైన్స్!
కవితను నెగటివ్ షెడ్ లో మొదలెట్టి పాసిటివ్ వైపు నడిపించిన తీరు బాగుంది. అవును, ఈసారి తప్పకుండా కలుసుకుంటాం.