“నాకు కొంచం పనుంది. మీరిద్దరూ వెళ్ళండి. బోర్డింగుకింకా చాలా టైముంది. అప్పటికల్లా వచ్చేస్తాను.”- ప్రభాత్తోనూ, విజయ్తోనూ చెప్తూ, కుడిచేతిపక్కనున్న కార్గో సెక్షన్వైపు నడిచి బయట వేసున్న కుర్చీల్లో ఒకదాన్లో, చీర కుచ్చిళ్ళు చెదరకుండా కూర్చుని, మిణుకుమిణుకుమంటున్న నక్షత్రాలని చూస్తున్నాను.ఏమయిందీ ప్రభాత్కి! మొదటిసారి చూసినప్పుడు ఎలా ఉండేవాడూ! అరగంట కిందట మేమ్ముగ్గురం కలిపి టార్మాక్ మీదకి వస్తున్నప్పుడు తన పరిస్థితెలా ఉందీ?
***
“చెన్నై ఫ్లయిటుకేగా! పదండి. మాట్లాడుకుంటూ, నడిచి వెళ్దాం.” టార్మాక్ వైపు అడుగు వేయడానికి సిద్ధంగా ఉన్న విజయ్తోనూ, నాతోనూ అన్నాడు ప్రభాత్.
మళ్ళీ మెన్స్ స్టాఫ్ రూంలోకి వెళ్ళి వచ్చినట్టున్నాడు. నోట్లోంచి విస్కీ వాసన.
“నువ్వొద్దు మాతో”- ఒళ్ళు మండింది.
“సరయూ, నీమీదొట్టు. చలి ఎక్కువుంది కదా అని ఓవర్ కోట్ తీసుకోడానికి వెళ్ళానంతే. అసలు నీకీ అనుమానపు భూతం వదలదా?”- రోషంగా అడిగేడు నన్ను.
“ప్రభాత్, నువ్వు రానక్కరలేదులే. నీ డ్యూటీ పాయింట్ కూడా మేమే చూసుకుంటాం. నువ్వు ఇంటికైనా పో లేకపోతే స్టాఫ్ రూమ్లోనైనా కొంతసేపు పడుక్కో”- చిరాగ్గా అన్నాడు విజయ్.
”అసలేమిటి మీ ఇద్దరి ఉద్దేశ్యం? నేను సరిగ్గానే ఉన్నానని చెప్తున్నాను కదా!” చిరాకు పడ్డాడు ప్రభాత్. “ఆ, మరే! నీ నోటినుంచి వస్తున్న విస్కీ వాసనా, దాన్ని కప్పడానికి నములుతున్న ఏలక్కాయీ చెప్తూనే ఉన్నాయిలే ‘సరిగ్గానే’ ఉన్నావో లేదో.’-“చురకంటించాడు విజయ్.
***
ఈ ప్రభాతేనా- లేతగా, అంత మృదువుగా ఉండేవాడు!
“ధోబీ” ఫ్లైటని అని మేము ముద్దుగా పిలుచుకునే ఢిల్లీ-లక్నో ఫ్లయిట్. వెయిట్ లిస్ట్ చేంతాడంత ఉంది. యుఏయి దేశాల్లో చాకలివాళ్ళకి డిమాండెక్కువ. అక్కడినుంచి యుపి రాష్ట్రం వాళ్ళు శెలవల్లో ఇంటికి తిరిగి వెళ్తున్నప్పుడు, ఎయిర్లైన్ ఢిల్లీ- లక్నో కాంప్లిమెంటరీ కూపన్ ఒకటిస్తుంది.
“నా టికెట్ కన్ఫర్మ్ అయిందేమో, ఒకసారి చూసి పెట్టండి.” అంటూ, బలవంతంగా తమ టికెట్లని మా చేతులకి అందిస్తున్నవాళ్ళని పట్టించుకోవడం మానేశాం. టికెట్లు తెరిస్తే, అక్కడేవో కరెన్సీ నోట్లు పెట్టుంటాయని తెలుసు. కౌంటరు చుట్టూ మూగి, ఊపిరాడకుండా చేస్తున్నారు.
“హలో”- నన్ను పలకరిస్తున్న యూనిఫార్మ్లో ఉన్న వ్యక్తెవరో గుర్తు పట్టలేదు. “ప్రభాత్ ఉపదృష్ట. చండీగడ్ నుంచి బదిలీ అయి వచ్చేను” కరచాలనానికి చేయి చాపుతూ అంటుంటే, ఎందుకో గానీ చిరాకెగిరిపోయింది. ‘ఓ, తెలుగువాడా!’ మొదటిసారి ఎవరి ముఖమైనా చూసినప్పుడే, మనతో వాళ్ళు సింక్ అవుతారో లేదో అని తెలుస్తుందేమో!
“సరయూ రెడ్డి.”- చేయందించి “టీ, కాఫీ?”- అడిగి, కనిపించిన లోడర్ని పిలిచి బ్లాక్ కాఫీ పట్రమ్మన్నాను.
ఆ రోజునుంచీ ప్రభాత్ కూడా మా గుంపులో చేరేడు. గుంపంటే మరీ పెద్దదేమీ కాదు. ముగ్గురు తెలుగువాళ్ళం కలిపి, మధ్యాహ్నం షిఫ్టులో జట్టుగా ఉండేవారమంతే. వాళ్ళల్లో ఉన్న విజయ్ నాతోపాటే స్కూల్లో చదువుకున్నవాడు. కాబట్టి అతనితో చనువెక్కువ నాకు.
ప్రభాత్ జిప్సీలో ఎయిర్పోర్టుకొస్తాడు. అందంగా ఉంటాడు అయితే అలా ఉంటానన్న స్పృహ ఉండదు. పాసెంజర్ల బోర్డింగ్ జరిగేవద్ద డ్యూటీలు కలిపి వేయించుకుని, అందరం కబుర్లు చెప్పుకుంటూ పని చేసేవారం.
ఆర్నెల్ల తరువాత వాసంతి అన్న అసిస్టెంట్ మీద మనస్సు పారేసుకున్నాడు ప్రభాత్. “తప్పు ఛాయిస్ బాబూ” అని చెప్పడానికి మాలో ఎవరికీ ధైర్యం చాలకపోయింది. వాసంతి ఉండడానికి అందంగానే ఉంటుంది. కాకపోతే, తను ఏ ప్రపంచసుందరికీ తీసిపోనన్న భ్రమలో మాత్రం బతుకుతుంది. మా గాంగంటే ఇష్టపడదు. అలా, కొంతకాలం మానుంచి పూర్తిగా అయితే విడిపోలేదు లేదు కానీ వాసంతితోనే ఎక్కువ టైమ్ గడిపేడు. ఒక శుభముహూర్తాన, వాసంతి ఒక బిజినెస్ మాగ్నెట్ని పెళ్ళి చేసుకుంది.
వాసంతినే కాక, సమస్తం పోగొట్టుకున్నవాడిలా తయారయేడు ప్రభాత్. అప్పుడే ఎయిర్పోర్టు తాగుడు బాచ్ పరిచయం అయినట్టుంది అతనికి. మొత్తానికి ప్రభాత్ దేవదాసుకి దగ్గిర చుట్టం అవడానికి ఎక్కువ కాలం పట్టలేదు. అతన్ని ప్రేమగా, అక్కున చేర్చుకుందా గ్రూప్.
***
దూరంగా, మూడవ నంబర్ బే మీద నిలుచున్న ఎయిర్క్రాఫ్టు వద్దకి లోడర్లు వెళ్తూ కనిపించారు. ‘ఇంక నేనూ వెళ్ళాలి.’- ఓవర్కోట్ బెల్టు బిగించుకుని లేచాను.
విజయ్ నాకోసం ఎదురు చూస్తున్నాడు. జనవరి నెల చలి గజగజలాడిస్తోంది. తనూ, నేనూ ముందున్న నిచ్చెన ఎక్కి, విమానం లోపలికెళ్ళేం.
చెన్నైనుంచి వచ్చి, తిరిగి చెన్నైకి వెళ్ళబోయే విమానాన్ని శుభ్రం చేసే పనిలో ఉంది గ్రౌండ్ సపోర్ట్ టీం.
కాబిన్ని తుడిచి, హెడ్ రెస్టుల మీద అతికించిన తెల్లబట్టలని మార్చారు. పాత పేపర్లు తీసేసి సాయంత్రం ఎడిషన్లని సీట్లముందు సర్దుతున్నారు. కాబిన్ క్రూకి పక్కగా, వెనుక వైపున్న తలుపునుంచి కాటరింగ్ డిపార్టుమెంటు వాళ్ళ అన్నపానీయాలు ఎక్కించే ప్రక్రియ సాగుతోంది. కిందనున్న హోల్డుల్లో బాగేజీ, కార్గో లోడ్ అవుతున్నాయి. టర్బైన్ ఇంధనంతో టాంకులు నింపుతున్నారు.
కాబిన్ క్రూ అప్పటికే వచ్చి ఉన్నారు. ‘హెలో’లూ, హాయ్’లూ పూర్తయాయి. “కాఫీ?” పాట్ చూపిస్తూ అడిగాడు ఫ్లైట్ స్టీవార్డ్. “రెండు”- చెప్తూ, ‘ప్రభాత్ ఎక్కడున్నాడా!’ అని కిందకి వంగి చూసేను. ఓవర్ కోటు జేబులోకి చెయ్యి దూరుస్తూ, విమానం టెయిల్ వైపు నడుస్తున్నాడు. విజయ్ కూడా గమనించినట్టున్నాడు. మూడు మెట్లనొక అంగలో దాటుతూ కిందకెళ్ళేడు. “ఇప్పుడే వస్తాను”, నా కాఫీ కూడా పాంట్రీలోనే కౌంటర్ మీద పెట్టి, నేనూ వెంట నడిచాను. జేబులోనుంచి హిప్ ఫ్లాస్క్ తీసి, నోట్లో ఏదో వంపుకుంటున్నాడు ప్రభాత్. మేమిద్దరం తనని సమీపించేలోగానే, రెండో జేబులోంచి ఏవో మాత్రలు నోట్లో వేసుకుని పుక్కిలించి మింగేశాడు “ ఏం చేద్దాం?” వెనక్కి తిరిగి అడిగేడు విజయ్. “ఇక్కడ పాసెంజర్లెవరి కంటా పడకుండా వెళ్ళి, వెనక లోడింగ్ చూసుకోమను. పైలట్లు వస్తూ ఉంటారింక.”-విసురుగా అన్నాను.
“ చెన్నై ఫ్లయిట్ బోర్డింగ్ అనౌన్స్ చేసేరు” చేతిలో ఉన్న వాకీ టాకీలో కంట్రోల్ రూమునుంచి హెచ్చరిక. నేను ముందున్న మెట్ల వద్ద నిలుచున్నాను. విజయ్ వెనకవైపున్న మెట్ల వద్దకి వెళ్ళాడు. పైలెట్లిద్దరూ వచ్చి, “హలో, గుడ్ ఈవెనింగ్ “- పలకరిస్తూ పైకెక్కేరు. పాసెంజెర్లని తీసుకొచ్చిన మొదటి బస్సు వచ్చి ఆగింది. ఇంక ప్రభాత్ కోసం వెతికే టైం కూడా లేదు. ఫుల్ ఫ్లైట్. అందరూ ఎక్కడానికి అరగంట పట్టింది. విజయ్, నేనూ కలిపి బోర్డింగ్ కార్డులని లెక్కపెట్టిన తరువాత, పాసెంజర్ల లెక్క సరిపోయిందని కంట్రోల్ రూముకి చెప్పాను. విమానానికి తగిలించిన మెట్లని దూరం జరపడం ప్రారంభించారు. విమానం తలుపులు రెండూ మూసుకున్నాయి.
ఇద్దరం విమానం వెనుక వైపుకి వెళ్ళేం. కార్గో హోల్డులని మూసి, వాటి తలుపులు కిందకి దింపుతున్నారు. ఎయిర్క్రాఫ్టు జారకుండా, చక్రాలకి అడ్డం పెట్టున్న వీల్ చాక్స్ని తీసివేయడానికి ఆపరేషన్స్ డిపార్టుమెంటు ఉద్యోగొకతను ముందుకి కదుల్తున్నాడు. విమానం పార్కింగ్ బ్రేకులు ఇంకా వేసే ఉన్నాయి. టర్మినల్కి తిరిగి వెళ్తున్న లోడర్లని అడిగితే.. ప్రభాత్ని లోడింగ్ జరుగుతున్న చోట చూడలేదన్నారు.
కాక్పిట్కి ఎదురుగా నిలబడి, పైలట్లకి సంకేతాలిచ్చే మార్షల్ తన చిన్నకఱ్ఱలు(వాండ్స్) పట్టుకుని నిలుచున్నాడు.
అర్జెంటుగా నా భుజం తట్టి, కంగారుగా విమానం బెల్లీ కిందకి వేలు పెట్టి చూపించేడు విజయ్. దూరం జరిగిన నిచ్చెనల వల్లా, మూసి ఉన్న కార్గో హోల్డులవల్లా, కింద బోర్లా పడి ఉన్న ప్రభాత్ స్పష్టంగా కనపడుతున్నాడు. గుండాగినంత పనయింది. ఇంచుమించు పరిగెత్తుతూ మార్షల్ని సమీపించి, ‘ఆగమంటూ’ సైగ చేసేను. వగరుస్తూ వస్తున్న నన్ను చూసి, చేతులు కిందకి దించాడతను. కమాండర్ ముహం ప్రశ్నార్థంగా పెట్టడం కాక్ పిట్ అద్దంనుండి స్పష్టంగానే కనిపించింది. మార్షల్ దగ్గిరగా వెళ్ళి, “అక్కడ ఒక ఎంప్లాయీ పడిపోయున్నాడు.”- బిగ్గరగా చెప్పాను. ఈ లోపల నిచ్చెనలు దూరం తీసిన లోడర్ల సహాయంతో, స్పృహ తప్పి ఉన్న ప్రభాత్ని ఖాళీగా ఉన్న పక్క బే వైపు ఎత్తుకొని తీసుకెళ్ళాడు విజయ్. అర్జెంటుగా అంబులెన్స్ కావాలని కంట్రోల్ రూముకి చెప్పాను.
గుప్పెళ్ళని మూసి, చేతులు పైకెత్తి, మూసి ఉన్న గుప్పెళ్ళని దించి, వేళ్ళు విప్పుతూ… బ్రేక్స్ రిలీజ్ చేయమన్న సంకేతం ఇవ్వడం ప్రారంభించేడు మార్షల్.
అంబులెన్స్ వచ్చింది. ప్రభాత్ని లోపల కూలేశారు. ఇంకా స్పృహలోకి రాలేదతను. అప్పుడు చూసేను మార్షల్ ఎడమ చేతిని ఆకాశం వైపెత్తి, కుడి చేత్తో పట్టుకున్న వాండ్ని తిప్పడం. ఇంజిన్లు స్టార్ట్ చేయమన్న సంకేతం అది. ప్రొపెల్లర్లు తిరగడం ప్రారంభించేయి. ‘ఎవరూ గమనించకపోయి, ప్రభాత్ ఇంకా అక్కడే పడి ఉండి ఉంటే!’- ఊహించుకుంటేనే, వళ్ళు జలదరించింది.
డ్యూటీలో ఉన్న డాక్టర్, ’అది విస్కీతోపాటు సెడేటివ్స్ కలపినందువల్ల కలిగిన తాత్కాలిక పరిణామమే అనీ, ప్రమాదమేమీ లేదనీ’ రిపోర్టిచ్చాడు. ఇద్దరిని తోడిచ్చి, ఆఫీస్ కార్లో ప్రభాత్ని ఇంటికి పంపేరు.
డ్యూటీలో తాగి ఉన్నందుకు అతన్ని మర్నాడు పొద్దున్నే సస్పెండ్ చేసారు. ‘ఇంక మాట్లాడకపోతే లాభం లేదు’ అనుకుని, “టీ తాగి వద్దాం పదండి బయట ధాబాలో”-అంటూ బయటకి దారి తీశాను. “ఏమయింది? బే కి మన ముగ్గురం కలిపి వెళ్ళడం గుర్తుందంతే. ఆ తరువాత జరిగిందేదీ గుర్తే లేదు.” బెంచీ మీద కూర్చుంటూ, అయోమయంగా అడిగాడు ప్రభాత్. ఒక్కో ముక్కా విజయ్ అందిస్తుంటే, “ఈ మాత్రం డోసైనా కావాలి”-అనుకు౦టూ పూసగుచ్చినట్టుగా చెప్పాను. మావైపు చూసి తలదించుకున్నాడు. అవమానభారమో, అపరాధభావమో అర్థం కాలేదు. “ఇప్పుడైనా బుద్ధి వచ్చిందా?” కోపంగా అరిచాడు విజయ్. ప్రభాత్ నోరిప్పడానికి ప్రయత్నిస్తుంటే- “మళ్ళీ ఒట్లూ అవీ వేయకు. పిచ్చివాళ్ళం కాము నమ్మడానికి. ఈ అలవాటు మానేసిన రోజున మేము నీకు స్నేహితుల౦. అప్పటివరకూ మాట్లాడకు మాతో.” విజయ్ మళ్ళీ గొంతు హెచ్చించాడు.
రెండు నెల్ల తరువాత డాక్టర్ చెకప్ అయింది. తాగుడు మానేసి, తిరిగి డ్యూటీలో చేరేడు ప్రభాత్.
***
శ్రీనగర్నుంచి రత్న అన్న ఒకామె ఢిల్లీకి బదిలీ అయి వచ్చింది. ప్రభాత్ని ఇష్టపడుతోందని మాకు త్వరలోనే అర్థం అయింది. భోజనం చేస్తున్నప్పుడూ, టీ తాగుతున్నప్పుడూ మేము మాత్రం త్వరత్వరగా తినడం, తాగడం పూర్తి చేసి, వాళ్ళిద్దరినీ ఒంటరిగా వదిలిపెట్టేవాళ్ళం. కొన్నాళ్ళకి మమ్మల్ని వదిలి, వాళ్ళే వేరేగా భోజనం చేసేవాళ్ళు. ఆ తరువాత మధ్యాహ్నం లేదూ, రాత్రీ లేదూ- కలిపి తిరగడం ప్రారంభించేరు.
రత్న వయస్సులో పెద్దగా కనిపిస్తుంది. వాళ్ళిద్దరూ ఈడూజోడూగా ఉన్నారని అసలనిపించలేదు మాకు. కానీ ప్రభాత్కి తనంటే ఇష్టం అని స్పష్టంగానే తెలుస్తోంది. ఉచిత సలహాలివ్వడానికి ఎవరికీ మనస్కరించలేదు.
ఒకసారి ప్రభాత్ని “పద, నాకు వసంత్ విహార్లో పనేదో ఉంది. నీ జీప్ తియ్యి”- అంటే, “ఇప్పుడేనా, సాయంత్రం కుదరదా?”- నానుస్తూ అడిగేడు. “ఒక్కరోజు రత్నతో నీ లంచ్ డేట్ మిస్సయితే కొంపలేమీ అంటుకుపోవులే, పద.”- తొందరపెడితే, ఏదో నిర్ణయానికి వచ్చినట్టుగా తల పంకించి, ”వెళ్దామయితే” అంటూ, కారు పార్కింగ్ వైపు దారి తీశాడు.
“సరయూ, ఒక మాట చెప్పు, నేను రత్నకి తగినవాడినేనంటావా?” కార్లో అడిగేడు. “ఆత్మవిశ్వాసం నామమాత్రంగా కూడా మిగల్లేదులా ఉంది కుర్రాడికి. అసలు తనే నీకు తగినది కాదు.”-అందామనుకున్నాను కానీ, “పోవోయ్, నీకేం తక్కువా!” అని మాత్రం అనగలిగాను. “మరా రాత్రి సంగతీ…“ గొణిగేడు. “ఎయిర్పోర్టులో రత్నకి ఇంకా ఎవరూ చెప్పలేదని ఎందుకనుకుంటున్నావు?” ఎదురు ప్రశ్న వేశాను.
నెల దాటింది. ఆ తరువాత వారంపాటు “ నాకు పర్సనల్ డిపార్టుమెంట్లో పనుంది.” అంటూ, మాకన్నా ముందే వచ్చేసేవాడు. అప్పుడప్పుడూ మధ్యాహ్నం కూడా గంటో, రెండు గంటలో మాయం అవడం ప్రారంభించాడు. మూలమూలలకి వెళ్ళి ఎవరికో కానీ, రహస్యంగా ఫోన్లు చేస్తున్నాడు. ఇదేదో డిటెక్టివ్ వ్యవహారంలా అనిపించి అడిగితే, “రత్న గురించిలే. మంచి పనని రేపు నువ్వే మెచ్చుకుంటావు”- నవ్వుతూ ఎగ్గొట్టేడే కానీ వివరాలు మాత్రం చెప్పలేదు.
ఒకరోజు నేనూ పట్టుబట్టి ప్రభాత్తో పాటు ఆ డిపార్టుమెంటుకెళ్ళేను. లోపలికెళ్ళగానే, తిన్నగా ఎవరి డెస్కువైపో దారి తీశాడు. సావకాశంగా ఒక కుర్చీ బల్లవైపు జరుపుకుని, అక్కడున్న అబ్బాయితో కలిపి ఏవో ఫైళ్ళు చూడ్డంలో ములిగిపోయాడు. తిన్నగా వాళ్ళ మధ్యకి వెళ్ళడానికి మొహమాటం వేసి, ఇంకో బల్ల వద్దున్న తెలిసినమ్మాయితో కబుర్లు చెప్తూ కూర్చున్నాను. గంట గడిచాక వెనక్కొచ్చి, “ పద, పోదాం. పనయిపోయింది.”- నన్ను తొందర పెట్టాడు. “ఇంతకీ ఏ ఫైళ్ళవి? రత్నవా? అనధికారంగా చూపిస్తున్నాడే! ఏమిటిదంతా?” అడిగాను.
“ నా స్నేహితుడేలే. నీకే తెలుస్తుంది త్వరలో. రేడియోలా అందరికీ టాంటాం వేయకు.”- ఇంక మాట్లాడ్డానికి అవకాశం ఇవ్వకుండా, బయటకి నడిచాడు.
***
ఇంకో వారం గడిచింది. ఒక రాత్రి, టికెటింగ్ కౌంటరు బయట ఏవో అరుపులు వినపడ్డాయి. “రత్న” పేరు ఎవరి నోటో వినిపించింది. టికెటింగ్ చేస్తున్న అబ్బాయొచ్చి, తనకోసం ఎవరో వచ్చారన్నాడు. రత్నెక్కడా కనపడలేదు. ఆశ్చర్యపడుతూ నేనూ, విజయ్ అక్కడికి నడిచాం. గ్లాస్ కిటికీలలోంచి చూస్తే, విజిటర్స్ పాస్ కావాలని గొడవ చేస్తున్న ముప్పైలలో ఉన్న వ్యక్తొకతను- మూడు, నాలుగేళ్ళ చిన్నపిల్లని ఎత్తుకుని నిలుచున్నాడు. పక్కన గేట్ వద్ద ఉన్న సెక్యూరిటీ గార్డ్ ‘కలిపించుకోవాలా, వద్దా’ అన్న మీమాంసలో పడ్డట్టుగా ఉంది.
“రత్నని బయటకైనా పంపించండి. నన్నైనా లోపలికి రానివ్వండి”- అతను ముందుకొచ్చి గొంతు హెచ్చించాడు. “ఎందుకు పంపించాలి? అసలు మీరెవరు?” తికమకపడుతూ అడిగాను. విజయ్ కూడా వాదనకి తగులుకున్నాడు.
తనకోసం వెతికితే, లేడీస్ స్టాఫ్ రూమ్లో వంటరిగా కూర్చునుంది. “రత్నా, బయట ఆ గొడవేమిటి? ఆ మనిషెవరు? వచ్చి చూడకూడదూ!”-అంటే, నోరిప్పలేదు. బలవంతంగా లేవదీశాను. ‘ఇంక తప్పదనుకుందో’ ఏమో, లేచి నాతోపాటు బయటకి నడిచింది.
కౌంటర్ ముందు గొడవెక్కువయింది. ఆ వ్యక్తి చేతుల్లో ఉన్న పాప, రత్నని చూడగానే ”మమ్మీ” అంటూ అతని చేతుల్లోనుంచి తప్పించుకుని, ముందుకి ఉరుకుతోంది.
“ప్రభాత్!”- కంగారుగా అన్నానో,.. అరిచానో తెలియదు. నా పక్కనే నిశ్చలంగా నిలుచుని ఉన్నాడు తను. “ఓహో, ప్రభాత్ అంటే మీరేనా! మీ పరిచయం అదృష్టమో, దురదృష్టమో, మీరందిస్తూ వస్తున్న సమాచారం వల్ల నా కాపురం కూలిందో, నిలుస్తుందో…ఇంకా ఏమీ తెలియదు. కానీ ప్రస్తుతానికి నేను చెప్పగలిగేదల్లా థేంక్స్ మాత్రమే” –అంటూ, ఆ వ్యక్తి టికెట్ కౌంటరుకి ఉన్న చిన్న కిటికీలోనుంచే తన చేయి ముందుకి చాపాడు. ప్రభాత్ కూడా తన చేయి కలిపాడు. తన పెదవులమీద చిరునవ్వు మెరిసింది.
తలమీదనుంచి పెద్ద భారం దిపుకున్నట్టు, మొహంలో రిలీఫ్ కొట్టొచ్చినట్టుగా కనబడింది.
**** (*) ****
కథనం చాలా ఇంటరెస్టింగ్ గా సాగింది. బాగుందండి మీ కథ
కె సునీతగారూ,
మీకు నచ్చినందుకు బోల్డు కృతజ్ఞతలండీ.
తెలుగు పాఠకులకి ఎయిర్ పోర్ట్ కథలు పరిచయం చేస్తున్నారు . కథ సాధారణ మైనదే కానీ .. కథా వాతావరణం కళ్ళకి కట్టినట్లు వ్రాసారు ఆసక్తిగా అనిపించింది కృష్ణ వేణి గారు ,
ఆ సో కాల్డ్ వాతావరణమే మరీ ఎక్కువయిందేమో అని అందరూ అనుకుంటారనుకున్నాను.
బోల్డు థేంక్యూలు వనజగారూ.
తాగుడుకి బానిస అయిన ప్రభాత్ …ఒక బిడ్డ తల్లి అయ్యాక ఇంకోరి తో ప్రేమాయణం నడిపిన రత్న ఇద్దరి కధ రసవత్తరం గా చెప్పారు. ఎయిర్పోర్ట్ వాతావరణం మా లాంటి సిటీ బస్సు జనాలకి కళ్ళకి కట్టినట్టు వర్ణించారు . బాగుంది
>ఎయిర్పోర్ట్ వాతావరణం మా లాంటి సిటీ బస్సు జనాలకి<
నీలిమగారూ ఎయిర్పోర్టులో పని చేసేవాళ్ళు ఎయిర్పోర్ట్ ఓనర్లు కాదు కదా అండీ? అదో ఉద్యోగం మాత్రమే.
మెచ్చుకుంటూ కామెంటు పెట్టినందుకు బోల్డు కృతజ్ఞతలు.
చాలా మార్పు తెచ్చారండి మీ శైలిలో. చాలా బాగుంది
సురేశ్ గారూ, బోల్డు ధన్యవాదాలు.
ఒక భిన్నమైన వాతావరణం లో కథ చెప్పిన విధానం ఆసక్తికరంగా వుంది. గతంలో చదివిన రచయిత్రి కథల దృశ్ట్యా కానీ ఇంకా ఎక్కువ ఆశించాను కథ నుండి.
అరణ్య క్రిష్ణగారూ,
మీరు చెప్పినది నూరు శాతం నిజం. పంపిన తరువాత చూసుకున్నప్పుడు ” అసలు ఇదీ ఒక కథేనా!” అని నాకూ అనిపించింది.
ఏది ఏమైనప్పటికీ, ఓపికగా కథ చదివి మీ నిస్పృహని కూడా వ్యక్తపరిచారు. దానికే బోల్డు కృతజ్ఞతలు.
మీరు మీ వాతావరణం బాగా రాస్తున్నారు.. అలాగే ఈసారి వ్యంగ్యం కూడా జోడించండి .. మాకు పరిచయం లేని వాతావరణం ఇది ..
కథ సింపుల్ బట్ నెరేటివ్ బాగుంది ..
రాస్తూ ఉండండి
సాయి పద్మా
కథ సింపుల్ బట్ నెరేటివ్ బాగుంది
—————
తిరిగి చదువుకున్నాక, అసలు దీన్లో ఎయిర్పోర్టు వాతావరణం తప్ప కథెక్కడ ఉందా అని నేనూ తికమక పడుతున్నాను.
బోల్డు థేంక్యూలు.:)
ఒక జీవిత శకలాన్ని చక్కగా నెరేట్ చేశారు కృష్ణవేణి గారూ… చాలా మందికి తెలియని కొత్త వాతావరణంలో కథ నడపడం వల్ల ఆసక్తికరంగా ఉంది. అభినందనలు
రాధగారూ,
బోల్డు కృతజ్ఞతలండీ.
కదా, కధనం, నేపధ్యం చాల బాగున్నాయి. ఎయిర్పోర్ట్ వాతావరణం, అక్కడ పని చేసే ఉద్యోగుల మైండ్ సెట్ చక్కగా వివరించారు. ఎలాంటి వాతావణం చాల కొద్దిమందికే తెలుసు. ఈ కధవల్ల కోత్హ వాళ్ళు ఈ వాతావరణాన్ని తెలుసుకొనే అవకాశం దొరికింది. ఈ మధ్య వచ్చిన కధల్లో ఇది వైవిధ్యం వున్నా కధగా చెప్పొచ్చు. కాంగ్రతులషన్స్ కృష్ణవేణి గారు!!
రుబీనా పర్వీన్ గారూ,
ఇంత మంచి పొగడ్త! బోల్డు థేంక్యూలు మీకు.:)
కృష్ణవేణి గారూ
చాలా రోజుల తర్వాత మీ కథ వచ్చిననదుకు సంతోషం అనిపించింది. మా అందరికీ అంతగా తెలియని ఏర్ పోర్ట్ ని అందులోని ఉద్యోగస్థుల మనస్తత్వాల్నీ పరిచయం చేశారు. కథనం లో కొంత జాగ్రత్త వహించితే మీ ఏర్ పోర్ట్ సెట్టింగ్ అదిరేదేమో…
జయశ్రీగారూ,
బోల్డు థేంక్యూలు
>చాలా రోజుల తర్వాతకథనం లో కొంత జాగ్రత్త వహించితే >ఇది పూర్తిగా నిజం.
నాకు పుస్తకాలు చదవడంలో ఉన్న ఆసక్తి రాయడంలో ఉండదు. అదీకాక నా తెలుగెంతో మీకు తెలుసు కదా!
చక్కగా నెరేట్ చేశారు కృష్ణవేణి గారూ..చాలా మందిని నిజజీవితం లో చూస్తాం ..మీరు మరోసారి పరిచయం చేసారు .
శ్రీ గారూ,
బోల్డు ధన్యవాదాలు.
బాగుంది కథ ఆద్యంతం చదివించేలా కథనం నడిపించారు ….వెల్
అనిల్ డ్యాని గారూ,
బోల్డు కృతజ్ఞతలండీ.
చాల బాగుంది కృష్ణవేణి గారు చాలా బాగా మాకు తెలియని వాతావరణాన్ని పరిచయం చేసారు మీ శైలి నచ్చింది
వెంకట్ ఎస్ అద్దంకిగారూ,
మీరు ఎప్పుడూ ఇలా అందిస్తూ ఉండే ప్రోత్సాహానికి బోల్డు థేంక్యూలు.
కథ చాలా బావుంది. శైలి ఇంకా బావుంది. నాక్కూడా ప్రయాణం చేస్తున్నట్టే ఉంది!ఇంకా ఎన్నో రాయాలని కోరుకుంటూ
అభినందనలు.
మానస
మానసా,
ఈ మధ్య అంత పేరు తెచ్చుకుంటున్నావు- మంచి కథలు రాయడంలో.
దానితో పోలిస్తే ఇదేమిటి !
థేంక్యూ, థేంక్యూ.
ఎయిర్పోర్ట్, దాని తాలూకు వర్ణన బావుంది. మల్లాది కృష్ణ మూర్తి ఎయిర్ హోస్టెస్ నవల గుర్తుకు వచ్చింది. కథ మామూలే కానీ బ్యాక్గ్రౌండ్ వల్ల కొత్తగా అనిపించింది.
వై రాజ్యలక్ష్మిగారూ,
>కథ మామూలే కానీ బ్యాక్గ్రౌండ్ వల్ల కొత్తగా అనిపించింది.<
కృతజ్ఞతలు.
క్రిష్ణ వేణి గారు…ముందే చెప్పినట్లు నేను మీ కధనా నైపుణ్యం గురించి….ఇపుడూ అదే నా ఉద్దేశ్యం …చక్కటి కధనానైపుణ్యం మీ సొత్తు…చెప్పే విషయమేదయినా బోర్ కొట్టకుండా చగివించేలా ఆసక్తికరంగా రాయగలరు….ఏర్ పోర్ట్ వాతావరణం చక్కగ నాలాటి వారికి తెలియచెప్పారు..కానీ ప్రభాత్..విజయ్…నేను అనే పాత్ర ఉద్యోగాల గురించి స్పష్టత లేదు ..లేక నాకే అర్ధం కాలేదేమో….దానిని పక్కకి పెట్టి….కధ దగ్గరకు వస్తే మంచి కధ అనలేమేమో..క్లారిటీ రావాలి ఇంకా…మీరు చెప్పిందేంటి…ప్రభాత్ రాంగ్ చాయిసెస్ గురించి..కదా.కధ..నా కర్ధం కాని విషయం…స్నేహితుని గురించి బాధ ఉన్నపుడు..ఉచితసలహాలెందుకని ఊరుకోవడం తప్పు కదా…అవతలవారు తప్పు వ్యక్తిని ఎంచుకున్నారని తెలిసినపుడు…వార్న్ చేయాలి…వినటం వినకపోవడం అవతలవారి ఇష్టం….మరల రత్న విషయం లోనూ అంతే…చేసిన తప్పు మరల చేస్తుంటే మరల ఉచిత సలహాలనుకుని మాట్లాడకపోవడం ఏమిటి…తాగుడు కష్టం మీద మానుకున్నాడు.ప్రభాత్..బాధ నుండి కూడా…అలాటపుడు కూడా వార్న్ చేయకపోవడం….మరల మనసులో అనుకోవడం….తను అతనికి తగింది కాదని…ఏంటో బాగాలేదు… అలాగే రత్న విషయం గురించి డిటెక్టివ్ ల వంటి స్నేహితుల ద్వారా తెలుసుకోగలగటం …రత్న భర్త గారేదో అనటం…అదే ముగింపు…అసలు మీరేం చెప్పాలనుకున్నారు….ప్రభాత్ తప్పుగా తన సహచరుల ఎంపిక చేసుకున్నాడనేనా….కానీ దానిని కధ లాగా ఎలా మలచాలో…ముగింపు ఎలా ఐతే ఎఫెక్టివ్ గా ఉంటుందో వర్కవుట్ చేయాలి…మీరింకా…అంటే ఒకసారి తగిలిన ఎదురు దెబ్బతో ఊరికే నమ్మి మోసపోకుండా…ఎంక్వయిరీలు చేసి మరీ…దాన్లోనుంచి తప్పించుకున్నాజనేదానికన్నా…తన ప్రవర్తనలోని తేడాలు…తన కనుభవమయినట్లుగానే చెప్పి రాసి…దానికి రత్నకి గుణపాఠంలా తెలియచెప్పినట్లో…తన తప్పు తెలుసుకున్నట్లో ఐతే బాగుండేది ..ఎందుకంటే ప్రభాత్ కూడా అనుభవం నేర్పిన పాఠం ద్వారా ఎదిగాడన్నా ఇంకా ఎఫెక్టివ్ గా ఉండేదేమో…తప్పైతే క్షమించగలరు…ఇది కేవలం నాకు తోచింది..మాత్రమే….ఎవరి అభిప్రాయాలు వారివి కదా…
సరళ కొదలి/కొడాలిగారూ,
> బోర్ కొట్టకుండా చగివించేలా ఆసక్తికరంగా రాయగలరు< బోల్డు థేంక్యూలు.
“తెగిన గాలిపటాలలో” కూడా మీరిటువంటి కామెంటే పెట్టారు.
“నేను అనే పాత్ర ఉద్యోగాల గురించి స్పష్టత లేదు”
కమర్షియల్ డిపార్టుమెంట్లో “ట్రాఫిక్ “ అన్న చిన్న/పెద్ద విభాగం ఉంటుంది. అదే face of the airline, where we interact with the passengers.
ఇకపోతే “అవతలవారు తప్పు వ్యక్తిని ఎంచుకున్నారని తెలిసినపుడు…వార్న్ చేయాలి” అది నాకంగీకారం కాదు. ఒక వయస్సు వచ్చిన తరువాత ఎవరూ ఎవరి మాటా వినరు.
“డిటెక్టివ్ ల వంటి స్నేహితుల ద్వారా తెలుసుకోగలగటం”-ఊహూ, కాదు. ఇక్కడ ప్రభాతే డిటెక్టివ్.
“దానికి రత్నకి గుణపాఠంలా తెలియచెప్పినట్లో…తన తప్పు తెలుసుకున్నట్లో ఐతే బాగుండేది”- బహుసా అవునేమో-కానీ అప్పడు నాకు తోచినట్టుగా రాశానంతే.
దీన్లో క్షమించడం అనే పెద్ద మాటలొద్దు. మీకు తోచినవి మీరు చెప్పారు. ఇంకా నా తెలుగు ప్రయాణంలో నేను మొదటి మెట్టు మీద కాలు పెట్టాలా, లేదా” అని తటపటాయిస్తున్న స్టేజ్లోనే ఉన్నాను.
ఇకపోతే మీరు పెట్టిన ఇంత విశదమైన కామెంటుకి బోల్డు ధన్యవాదాలు. ఇలాంటి కామెంట్ల వల్ల నా వ్రాత మెరుగవుతుంది.
Thank you for the elaborate feedback. Hope I will gain something out of this
తన ప్రేమని పట్టించుకోకుండా ఓ బిజినెస్ మాగ్నెట్ని పెళ్ళి చేసుకుని వెళ్లిపోయిన తన అసిస్టెంట్ వాసంతి వల్ల కలిగిన ప్రేమవిఫల్య నిస్పృహ నుంచి, ఆ బాధ మరిచిపోవటానికి అలవాటై ప్రాణాంతకంగా మారిన తాగుడు నుంచి బయటపడిన ప్రభాత్ …. తనకి దగ్గరవ్వడానికి ప్రయత్నించిన మరో సహోద్యోగి రత్నని తిరిగి తన భర్త, కుటుంబం వైపు మళ్లించగలిగినట్లు గా ( రత్నని సేఫ్ గా లాండింగ్ చేసినట్లు ) మలిచిన మీ “సేఫ్ లాండిగ్” కధ, పట్టిచదివించిన కధనం చాలా బాగున్నాయి కృష్ణవేణి గారు. ఆర్ధర్ హైలీ నవలల్లో కనిపించే సహజ వాతారణ సృష్టి మీ కధలో కనిపించింది. కధలోని పాత్రల పేర్లు వివిధ ప్రాంతాలకి చెందిన వారివిగా ప్రస్పుఠముగా అనిపిస్తే మరింత అందంగా ఉండేదేమో. ఇండియన్ ఎయిర్లైన్స్ లాంటి ప్రభుత్వ సంస్థలలో కాదుకాని, ప్రైవేటు ఎయిర్లైన్స్ సంస్థలలో పనిచేస్తున్న యువతలో మీరు వర్ణించిన స్నేహపూరిత బాంధవ్యాలను చూస్తుంటాము. మీ రిప్లై లలో ‘బోల్డు’ అనే మాట చాలా సార్లు వాడినట్లున్నారు; అందుకే మీకు బోల్డు అభినందనలు; మీ నుంచి మరిన్ని రచనలను ఆశిస్తూ.
కె. కె. రామయ్యగారూ,
చాలా థేంక్స్. “బోల్డు” అన్న మాట వాడను.
> కధలోని పాత్రల పేర్లు వివిధ ప్రాంతాలకి చెందిన వారివిగా<
మీరు చెప్పినట్టుగానే ఒక కథలో అలాగే రాసినప్పుడు, “తెలుగు వాతావరణంలో రాయమన్న” సూచనలు చాలా వచ్చాయి. వాటిని పాటించడానికి ప్రయత్నించానంతే. మీకు కథ/కథనం నచ్చినందుకు కృతజ్ఞతలు.
” నా తెలుగు ప్రయాణంలో నేను మొదటి మెట్టు మీద కాలు పెట్టాలా, లేదా” అని తటపటాయిస్తున్న స్టేజ్లోనే ఉన్నాను ”
అన్న కృష్ణవేణి గారు, విమానం కాక్ పిట్ లో పైలెట్ సీటులో కూర్చుని ఫ్లైల్ట్ టేకాఫ్ చేసిన మీరు ఇలా అనడం మీ వినయానికి సూచనేమో కాని మీ ప్రతిభకు కాదు. మీరు మలచిన పాత్రలలో ( సరయూ, ప్రభాత్ లలో ) అంతర్గతంగా విలువలతో కూడిన ఓ మానవీయత కనిపిస్తుంది. అది పాఠకుల మనస్సుకు హత్తుకుంటుంది. ఓ మంచి కధను ఇచ్చిన మీకు కృతజ్ఞతలు. భారత్ వాయుసేన వారి స్లోగన్ “Touch the Sky with Glory” మీరూ స్వీకరించండి.
కె. కె. రామయ్యగారూ,
Touch the Sky with గ్లోరి
—————
ఇది నాకు వర్తించదు. అయినా కానీ మీ ఇంత మెప్పుకీ, నేను అర్హురాలినని మీరు అనుకునందుకు, మీకు ఎన్ టైమ్స్ కృతజ్ఞురాలిని.
ఆ స్లోగన్ మీకు వర్తిస్తుంది; తెలుగు పాఠకులకి సాహితీ విహంగ యానం కలిగించాలని కృషిచేస్తున్న మీకు తప్పకుండా వర్తిస్తుంది. ఇవి పొగడ్తలో, మెప్పుదలలో మాత్రమే కావు మీ శక్తిసామర్ధ్యాల మీద పెట్టుకుంటున్న నమ్మకం, మీ మీదుంచుతున్న బరువూ బాధ్యత.
దుమ్మూ ధూళి సోకకుండా ఆలిచిప్పల్లో ముత్యాల్లా ఇన్నాళ్ళూ ఎక్కడున్నారీ నవతరం రచయితలంతా అని ఆశ్చర్యానందాలు వ్యక్తంచేసే గొరుసన్నను ( ఈ లోకం వారిని ప్రముఖ కదా రచయిత శ్రీ గొరుసు జగదీశ్వర రెడ్డి గారు అని పిలుస్తుంది, కాని నాలాంటి ఎతిమతపు మాలోకంగాళ్ళం గోరుసన్న అనే పిలుస్తాం ) కూడా మురిపిచ్చుద్ది మీ ఈ కధ … మాలాంటి సాదా సీదా పాఠకులనే కాక.
ఈ ప్రయత్నంలో మీరు ఏకాకి అని భయపడక్కరలేదు. చౌరస్తా /జిందగీ వంశన్న, చందుతులసి, తనదేఆకాశమ్ కధ చైతన్య, బుడ్డగిత్త కధ పుట్టా పెంచాల్దాసు, ఇంకా నాకు తెలియని అనేకానేకులు తోడున్నారు.
కె.కె. రామయ్యగారూ,
> నమ్మకం, మీ మీదుంచుతున్న బరువూ బాధ్యత<
ఇంత నమ్మకానికీ ఎలా ప్రతిస్పందించాలో కూడా అర్థం అవడం లేదు. ఇది నా మూడో కథ మాత్రమే.
మీకు తెలిసిన నవతరం రచయితలకీ, తెలియని అనేకానేకులకీ- నాకూ ఉన్న తేడా ఒక్కటే- వారందరికీ ఉన్న పునాది తెలుగులో నాకు లేదు. అందువల్లే ఈ చిన్న చిన్న మాటలతోనే ఏవో కథలల్లడానికి ప్రయత్నిస్తున్నానీ మధ్య.
ఏమైనప్పటికీ చాలా థేంక్స్
క్రిష్ణవేణి గారూ!
కథలో వాక్యాలను అంత బాగా రాసి కూడా “అదీకాక నా తెలుగెంతో మీకు తెలుసు కదా!”
అని బాహాటంగా అనగలిగిన మీ వినయానికి, నమ్రతకు నా సలాం.
Elanaga గారూ,
“వినయానికి, నమ్రతకు”- లేదండీ, నాకు తెలుగులో నిజంగానే పునాది లేదు. అలాగనే పై కామెంటులో కె.కె. రామయ్యగారికి చెప్పాను. వచ్చిన చిన్న చిన్న తెలుగు (వ్రాత) మాటలనే ఒక క్రమంలో కూడటానికి ప్రయత్నం చేస్తున్నానంతే.
“అంత బాగా రాసి కూడా”- కృతజ్ఞతలు
తెలుగు పాఠకులకు కవిత్వం, కథలు అందింస్తున్నఅద్భుత సాహితీ వేత్త ‘ఎలనాగ’ ( రచయిత డాక్టర్ నాగరాజు సురేంద్ర ) గారి ప్రశంసలు పొందిన కృష్ణవేణి గారు, ఇక గొరుసన్న కూడా మీ కధ గురించి ఓ మంచి మాటంటే బాగుణ్ణు.
“వచ్చిన చిన్న చిన్న తెలుగు (వ్రాత) మాటలనే ఒక క్రమంలో కూడటానికి ప్రయత్నం చేస్తున్నానంతే” అన్న మీ మాట తెలుగు కదా ప్రపంచంలోని విలక్షణ రచయిత త్రిపుర గారిని తలపుకు తెచ్చింది. త్రిపురంటే ఎలనాగ గారికి, గొరుసన్నకీ అత్యంత ఇష్టుడు అని చెపుతూ నా ఈ అప్రస్తుత ప్రసంగం విరమిస్తా, మరోసారి హార్దిక అభినందనలు స్వీకరించమని ఆడుగుతూ.
కె. కె. రామయ్యగారూ,
ఓ, ఓ, మీ కామెంటు తరువాత గూగుల్ చేసి చూశాను.
మీరనుకుంటున్న మీ” ఈ అప్రస్తుత ప్రసంగం” వల్లే కదా నాకూ ప్రముఖులందరి గురించీ తెలుస్తున్నదీ.! కాబట్టి అది అప్రస్త్తుతం కాదన్నమాటేగా! కృతజ్ఞతలు.
ఎలనాగగారూ, థేంక్యూ.
అయ్యయ్యో, మధ్యన నన్ను పొగడటమేంటీ? ఇదేం బాగా లేదు. రామయ్య గారూ, నన్ను ఇరకాటంలో పెట్టారు మీరు. This is not what I sought. I am just an ordinary poet/translator. పైగా ఈ మధ్య నా కవిత్వం మీద నాకే అసంతృప్తి పెరుగుతోంది. మీ అభిమానమే అలా అనిపించింది మీ చేత. I don’t know how to reciprocate.
‘ఎలనాగ’ ( రచయిత డాక్టర్ నాగరాజు సురేంద్ర ) గారూ,
“ఇరకాటం” ఎందుకండీ?
I am certain that you did not sought such fame.
Nevertheless, I am the one who was stuck in the time frame until recently. I used to read the old Telugu writers of my parent’s time but never knew that such a vast new Telugu world existed until a couple of years back.
So I am glad that Ramayyagaru mentioned you and one more Telugu writer too. Guess I need to read the catch up with the works of both of you.
Thank you for taking the time out for commenting on my mundane story
బాగా రాసారు.
నారాయణస్వామిగారూ,
నా తెలుగు ప్రయాణంలో నన్ను మొదటినుంచీ చూస్తున్న మీరు “బాగా రాసారు” అంటే ఎంతో సంతోషం. థేంక్యూ.
మీరు చాలా చక్కగా ఉన్నది ఉన్నట్లుగా జరిగినది జరిగినట్లుగా ఎంత చక్కగా విశదీకరించారో ! మరీ అన్ని పూస గుచ్చినట్టుగా చెప్పనక్కర్లెద్దు కుంచెం పాఠకుల ఆలోచనా సామర్ధ్యం పెంచే దిక్కుగా మీరు చేసిన ప్రయత్నం నిజంగా చాలా అద్భుతం. కానీ ఒక్కటి నాటకీయత మలుపులు వంటి ప్రక్రియలకి చాలా దూరంగా ఉండటమనేవాడి నేను నా చిన్నప్పుడు మౌన గీతం అనేది సినిమా ద్వారా తెలుసుకున్నా.. మళ్లీ కధలలో మీ ద్వారా చూసా… అది కదా రచనలలో ఒక శైలి మాత్రమే.. కానీ అది కూడా ఒక సారి ప్రయత్నించండి తరువాత ఎప్పుడైనా….ప్రస్తుత కధకి 100 కి 100 మార్కులు…
శ్రీనివాస్ సత్తిరాజుగారూ,
మీ మొదటి వాక్యంలో ఉన్న మెప్పుకోలుకీ, మీ గ్రేడింగ్కీ కృతజ్ఞతలు. ‘మౌనగీతం’- సినిమా చూడలేదు నేను. ఆన్లైన్లో వెతికి చూడాలి. ప్రయత్నించాలి.
మళ్లీ కధలలో మీ ద్వారా—-థేంక్యూ.