
తను ఏం మాట్లాడకున్నా నాకు మాత్రమే అర్థమవుతుంది ప్రపంచంలో. తన భాషేంటో, తన కలలేంటో, తన ప్రతీ శ్వాసా నాకేదో చెప్తూనే ఉంది. మన్నింపులు ఒదగని గాలేదో ఇద్దరి మధ్యలో వీస్తూనే ఉంది. మృదువుగా ఆమె చేతులు పట్టుకున్నా. మునుపటి మోహమేదీ లేదు ఇద్దరిలో. కళ్లలోకి చూసుకునేంత ధైర్యం రాలేదు. తనకి తినిపించాలని, నుదుటిపై ముద్దిచ్చిపోవాలని అర్థమవుతోంది. కానీ, సినిమా కాదని, ఎప్పుడెవరొచ్చి పిలిచేది తెలీదని, అవకాశమే లేదని కూడా అంతే స్పష్టంగా...
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్
KVSS Hanumatsastry on ఛందోయుక్త కవిత్వం నేర్వటం ఎలా?