‘ స్వాతికుమారి బండ్లమూడి ’ రచనలు

భావనల గురించి చెప్పాలంటే- నీ అంతరంగాన్ని సాంద్రంగా, ఉత్తేజంగా మలిచే భావాలన్నీ స్వచ్ఛమైనవే. నీలోని ఒక పార్శ్వాన్ని చేజిక్కించుకుని నిన్ను కకావికలు చేసినవి మాత్రం మలినమైన అనుభూతులు. ఆమాటకొస్తే పసితనపు ఆలోచన్లన్నీ మంచివే. నీ శక్తియుక్తులన్నిటినీ మించి నిన్ను ఉదాత్తంగా తీర్చిదిద్దగలిగే ఆలోచన ఏదైనా సరైనదే. ఏ విషయంలోనైనా గాఢత ఉండటం చాలా అవసరం. అది ఒళ్లెరగని మత్తులో మురికిలో ముంచే గాఢత కాదు. రక్తంలో పూర్తిగా కలిసిపోయి, అటుకొసన ఏముందో తెలిసిన ఆనందం, చిక్కగా ఉండాల్సిందే. అర్ధమౌతుంది కదా?

ఇకపోతే- సందేహించడం, ప్రశ్నించడం చాలా మంచి లక్షణాలు, ఐతే ప్రశ్నించడం ఎలానో సరిగ్గా నేర్చుకోవాలి. నీ ప్రశ్న ఏమిటో నువ్వు ముందు అర్ధం…
పూర్తిగా »

నీకు తెలీందేం కాదు.

నిలకడగా బండి నడిపేస్తున్నా… చూశావుగా? ఇన్ని మైళ్ళు వెనక్కిపోయి వెతుక్కోలేను కానీ- అదిగో ఆ నల్లేరుకింద నలిగిపోయిన మనసుని అసింటా వంగితీసి జేబులోకి తోసెయ్యి. అప్పుడే చెప్పి వెళ్ళాల్సింది- ఆ గ్రహంలోంచి జులాయిగా నువ్వొక ఈల వెయ్యగానే ఇక్కడ అత్తరుబుడ్లు పగులుతాయని, నిషాసీసాలు ఒలుకుతాయని, ఊచల సందుల్లోంచి పదాలు తుర్రుమని దూరిపోతాయని, కళ్ళ కరకట్టలు తెగిపోయి…

–

“ఈ చేపల్ని నీళ్ళల్లో వదిలింది నువ్వే. కోపం రాదా మరి?”

“ఎవరో తెంపేస్తున్న పూలమాలల్ని లాక్కుని నీళ్ళు చల్లి ఆకుల్లో పరిచింది నువ్వు కాదూ?”

“మాటలు చెప్పావు, ముద్దు చేశావు, ముద్దలు కలిపి పెట్టావు- ఎట్లా క్షమించను?”

“ఆకులు ఊడ్చి అవతల పోశావు,…
పూర్తిగా »

ఇష్టాయిష్టాలు వ్యక్తావ్యక్తాలు
గతకాలపు గుర్తులు అప్రస్తుత అసందర్భాలు
ఊపిరాపి ప్రాణం నింపుకున్న ముద్దులు, విరోధాభాసలు

-

నువ్వు నేను-
విధి పన్నిన వలలోని పిట్టలం
పిట్టలను రారమ్మని ఆశపెట్టిన గింజలం
గింజలు చల్లి దాక్కున్న వేటగాళ్లం

పగలగొట్టాల్సిన గోడల నీడలో పద్యాలు రాసుకునే పిచ్చివాళ్ళం
దారికాచిన దుఃఖానికి పదే పదే దొరికిపోయే పిరికివాళ్లం
ఉత్తరాల్ని తప్ప మరేం దాచుకోడానికీ చోటు మిగుల్చుకోలేనివాళ్లం

-

సరే మరి ఏం చేద్దాం?
దూరం కదా- ఎవరి కన్నీళ్ళు వాళ్లమే తుడిపేసుకుందాం
ఇష్టం కదా- నిద్ర లేచాక కలల్ని, ఆఖరి వాక్యాలతో కథల్ని మొదలెడదాం
పూర్తిగా…
పూర్తిగా »

ఒళ్లో పలక పెట్టుకుని మెడ బాగా ముందుకు వంచి మొదటిసారి అ ఆ లు దిద్దడం గుర్తుందా? పోనీ- కూర్చోడానికే బెంచీల్లేని పల్లెటూరి బడినుండి, రాసుకోడానిక్కూడా డెస్కులున్న హైస్కూల్లో చేరిన రోజు? ఆ రాత బల్ల మీద ఫస్టు ఫస్టు తెలుగు సీడబల్యూ పుస్తకంపై పేర్రాసుకుని శ్రీరామ రాసుకుని పెద్దోళ్ళమయ్యామని ఫోజివ్వడం?

ఏదెట్లా ఉన్నా పుస్తకాన్నట్లా నేలమీద పడేసి మోకాళ్ళు వెనక్కి మడిచి కూచుని రాసుకోవడమే బాగుంటుంది కాస్త పెద్దయ్యే వరకు. పొడుగు చేతుల కుర్చీలో అడ్డంగా పెద్ద చెక్క అట్ట పెట్టుకుని దానిపైన సకల పుస్తకసామాగ్రీ వేసుకుని రుబ్బడం, మధ్యలో మంచినీళ్ళకి లేవాలంటే ఆ అట్టమీది ప్రపంచాన్ని ఎక్కడ దించాలో…
పూర్తిగా »

ఎందుకు రాస్తావు?

“ఎప్పుడూ కాదుకానీ, ఎప్పుడో ఒకసారి, అదెప్పుడో ఎందుకో ఇంకా సరిగ్గా తెలీదు. ఏదో ఆరాటం మొదలౌతుంది. ఎక్కడా తిన్నగా ఉండనీదు, చేస్తున్న పనేంటో అర్థం కాదు. అప్పుడొకటే దారి. వీలు చేసుకుని ఎక్కడోచోట కూర్చుని ఉన్న ఫళాన రాసెయ్యాలి. హమ్మయ్య! రాసేస్తానా, అప్పుడు కాస్త ఊపిరాడటం మొదలౌతుంది.”

మరి నీసంగతి?

“ఏదైనా కష్టమొస్తుంది కదా. చాలా పెద్ద విషాదం ఒక్కోసారి. బాగా బాధేస్తుంది. ఏడ్చినా, ఎవరితో చెప్పుకున్నా తీరదు. ఆ తీవ్రత, విషాదపు లోతు ఉన్నదున్నట్టు బయటికి పంపాలంటే రాసుకోడం తప్ప వేరే దారి లేదు.”

సరే- ఇంకా ఎప్పుడెప్పుడు?

“ఏదైనా ఒక సంఘటన జరుగుతుంది. ఒక అన్యాయం, ఒక మూర్ఖత్వం, ఒక…
పూర్తిగా »

“బాగా రాయడానికి బాగా చదవక్కర్లేదు. ఏమంటావ్?”
“రైటే కానీ. ఏం రాయక్కర్లేదో తెలుసుకోడానికి అల్రెడీ ఎవరేం రాశారో చదవాలేమో!”
“పాయింటే! ఇంకోటేంటంటే- చాలామంది చాలా సార్లు చెప్పేశారని తెలిసిన విషయం తప్ప, కొత్తగా చెప్పడానికేం లేకపోతే…”
“అహహ, కనీసం పాతదాన్నైనా కొత్తమాటల్లో, మరోవైపు నుండి చెప్పలేకపోతే..”
“…”
ష్.. ఎవర్రా అక్కడ?పాడిందే పాట.. షటప్ ఐ సే.

***

ఉదాహరణకి ఒక కథ ఇలా మొదలౌతుంది “చీకట్లని చీల్చుకుంటూ స్టేషన్లో రైలొచ్చి ఆగింది.” నిజానికి చాలా కథలు ఇలానే మొదలౌతాయి, అక్కడికీ రైళ్ళు చెయ్యవలసిన అసలు పని చీకట్లను చీల్చడమే అన్నట్టు. లేకపోతే “అలారం మోతకి…
పూర్తిగా »

తేదీ: కొన్ని అంకెల మధ్య రెండు గీతలు
సమయం: మొట్టమొదటి జలదరింపు లేదా కుదుపు

చెప్పొచ్చేదేమిటంటే, అదొక ఆహ్లాద సమయం, ఒక పుట్టుకని కాస్త ఆలస్యంగా గుర్తించిన లేక కావాలని కాస్త ఆలస్యంగానే పుట్టిన ఒక సందర్భం. ఎక్కణ్ణుంచో గాలి ఆగకుండా పరిగెడుతూ వచ్చి నా పక్కనే గసపోసుకుంటూ ఆగిపోవడంతో మొదలైన ఒక ఆరంభం. ఒకరోజుని రెండు మందపాటి డొల్లలుగా పగలగొట్టుకుని ఆ వేసవి మధ్యాహ్నం చెట్లకొమ్మల్లో చెంపదెబ్బలుగా ఫెళ్ళుమని మోగిన గుర్తు. “అబ్బా! ఒకటే ఉక్కతీస్తుంది” అన్న చుట్టుపక్కల మాటలన్నీ కలిసి ఒకే ఒక్క వడ్రంగి పిట్ట టకటక చప్పుడుగా ఉక్కపోతలా ఆవహించిన వేళ. అంతే- అదొక ముగింపు,…
పూర్తిగా »

పళ్ళు టకటక్కట, చచ్చే చ చ చ్చలి.

తలుపు పైన దబదబా ఎవరది?

ఓ! ఆలస్యం అవలేదులే లోపలికి రా. ఇంకాస్త సమయం ఉంది (కొన్ని నిముషాలే. సరిపోతాయిగా?). ఎలానూ ఇక వెళ్తున్నానని కూజాలో నీళ్లన్నీ తాగేశాను, సరిగ్గా నువ్వు తలుపు కొడుతున్నప్పుడే ఆఖరి చుక్క కూడా గొంతులోకి ఒంపుకుని మరీ. నీళ్ళు అవసరమై కాదు, మిగల్చడం ఎందుకని. ఇంతకీ నీకేం దాహంగా లేదుగా (ఉన్నా చెప్పకు, ఊరుకో) అవునవును శిశిరం- ఆకుల ముద్రలన్నీ కాళ్లకి అంటించుకుని అలాగే వచ్చేశావే లోపలికి? ఎన్నిసార్లు చెప్పుంటాను నీకు, ఈ ఇంట్లో అలాటివి కుదరవని. ఇంకా నయం ఉన్నికోటు బయటే తగిలించావు (నీకు చాలా చలి కదా…
పూర్తిగా »

రోజులు గడవటం కాల గమనం కోసమే ఐతే వికసించే ప్రతి ఉదయ కుసుమంలో ఇన్ని కాంతుల పరాగం ఎందుకు? అస్తమయాలన్నీ లెక్క పూర్తిచేసుకుని వెళ్ళిపోయే ముగింపులే ఐతే ప్రతి సంధ్యలో ఇన్ని రంగుల రసహేళితో లోకమంతా రాగరంజితం అవ్వడం ఎందుకు? కదలడమే కాలం స్వభావం ఐతే, నడిచి పోవడమే నిర్ణయమైతే ప్రకృతినిండా ఆకు గలగలల అందెలమోతలు, సుతిమెత్తనై తాకే చిరుగాలుల చీర అంచులు అవసరమే లేదేమో!

బహుశా సృష్టి స్వభావం సౌందర్యమేనేమో. అడుగుతీసి అడుగు వేస్తే ఒలికిపోయే మధుపాత్రలా నిండుగా జీవరసాన్ని నింపుకుని ప్రతిసారీ అంతే ఆనందంతో, అదే అందంతో ఒక్కో కొత్త ఋతువుని ఆవిష్కరిస్తుంది. ఎన్నిసార్లు చవిచూసినా వెగటులేని అవేరుచుల్ని కొసరి…
పూర్తిగా »

గొలుసు కవితలు

కవిత్వం ఎప్పుడూ ఒక ధార, ఒక ప్రవాహం. అనుభవం నుండి అనుభూతికి, సంఘటన నుండి సంస్పందనలోకి, మాట నుండి మనసుకి, మనసునుండి తిరిగి మనిషిలోకి నిర్విరామంగా నడుస్తూ, తాకుతూ, తడుపుతూ, తట్టి లేపుతూ కలుపుకుంటూ పోయే నిరంతర వాహిని కవిత్వం. కవిత్వం లోని ఈ స్వభావాన్ని అర్థం చేసుకుంటూ, అన్వయించుకుంటూ..

ఒక చిన్న ప్రయోగం చేద్దామా? గొలుసు కవితలు రాద్దామా?
ఎక్కడిదైనా ఏదైనా ఒక కవితలోని ఒక వాక్యాన్ని తీసుకుని దాంతో మొదలెట్టి ఎవరైనా ఇక్కడ ఒక కవితను రాయండి. ఆ కవితలోని ఒక వాక్యంతో మరొకరు మరో కవిత… ఇలా ఒక భావం నుండి మరో భావం, ఒక వ్యక్తీకరణనుండి…
పూర్తిగా »