
గుక్క పట్టి ఏడుస్తుంది. కటిక నేల మీదికి దొర్లి కాల్జేతులు కొట్టుకుంటుంది.
అంతా అయిపోయాక ఒక మెత్తని అద్దం నవ్వై ఒళ్లోకి ముడుచుకుంటుంది.
ఎందుకేడ్చావంటే ఏం చెబుతుంది పాప? ఏదో చెబితే మాత్రం, అది నిజమా!
నేనూ అంతే. ఏం కావాలో తెలియదు. తెలిసిందేదీ చివరిది కాదు. కోసుకుపో
తుంటుంది, రూప రస గంధాల్లేనిది, ఏ నిరూపణకు నిలవనిది, నా కన్న ముందే
వచ్చి ఇక్కడ వుండినది, తనతో కలిసి కాలడమే గాని పొమ్మనడానికి వీల్లేనిది,
ఒకటి కాకుంటే ఇంకోటి. రూపాల దేముంది, రస గంధాలూ అంతే. ఇదిగో ఇదే,
ఇదే, ఇదొక్కటే, ఇంకేదీ కాదు, ఇదే చివరిదని…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్