ఎంత వద్దనుకున్నా
ఏంతో కొంత నిశ్శబ్దం
వెంటాడుతూనే ఉంది..
మౌనం తప్ప
మాట్లాడే భాషలేవి లేనపుడు…
ఆత్మ కాక
ఆత్మీయత స్పృశించనపుడు..
వేకువేలేని
చీకటి మూగినపుడు..
గమ్యం లేని
దారుల్లో సాగినపుడు..
కానరాని
మానవతకోసం తపించినపుడు..
ఒక్క పలకరింపుకోసం
పరితాపం..
ఒక్క పరిష్వంగం కోసం
ఆరాటం..
జనారణ్యపు జడత్వంలో
జాడలేని మనిషి కోసం..
జవాబులేని ప్రశ్నగా
నివురుగప్పి నిలుచున్నా..
నిర్లిప్త.. స్థాణువులా…!
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్