ఆకాశం భళ్లున దూసుకుపోతోంది
దిగంతాల మీద ఒక ఎర్రని చారిక
కిటికీలోంచి ఇనుప రెక్క మీదుగా
రెండు కళ్లను మోస్తూ ఒక చూపు
నేను అనుకుంటూనే వుంటాను
బొమ్మను ఫట్మని విరగ్గొడ్దామని
గుప్పున కొన్ని పిట్టలు ఎగుర్తాయి
అంగీ భుజ మ్మీద ఒక బర్డ్ పూప్
పాత పాత మాటలను ఏరుకురా
పాపం, చందమామకు ఇచ్చొద్దాం
ఆకాశ వీధిలో దూది కొండలలోన
సూర్యుని సూదిని వెదుక్కుందాం
భ్రూం భ్రూం భ్రూం భ్రూ-భ్రమణం
బొంగరం భళ్లున పగిలి పోతోంది
ఇంటి పిట్టను ఇచ్చేస్తామన్నారు
అది పాపాయి మాటినడం లేదు
నా క్కూడా ఎగ్గిరి పోవాలనుంది
కొందరు మనుషులంతే, ఎగర్లేరు
కొందరు సూర్యులుదయించరు
*
A greatly written poem indeed
వండర్ఫుల్ సర్…
కొందరు ఉదయించలేరు నిజమే సార్
పక్షిరెట్ట అని రాస్తే రసభంగం అవుతుందేమోనని బర్డ్ పూప్ అనే వర్డ్ ను ఎంచుకున్నట్టున్నారు మీరు. అంతేనా హెచ్చార్కె గారూ? నిజమే, మీ భయం సహేతుకమైనదే. Poetic sensibilities మధ్య pure sensitivity కి సంబంధించిన అంశానికి ఉదాహరణ యిది.