ఆకాశం కావాలని తను ఎగిరిపోయాక
నేను, తను విడిచిన కొమ్మ
రాత్రులను చేరదీసి వెలిగిస్తున్నాం
లోపలి నుండి ఒక నీటి వాగు
లేపనమై తోటంతా ప్రవహిస్తూ ఉంటే
హృదయాలను ముడి వేస్తూ తీగలు
చల్ల గాలికి ఊసులాడుతూ ఆకులు
ఖాళీ పాత్రలో ఏదో నింపుకుంటూ నేను
ఉదయిస్తూ అస్తమిస్తూ
మేఘాలను నక్షత్రాలను కలుపుకుని
సువిశాలంగా పరచబడే క్రమంలో
కొన్ని వసంతాలు గడిచిపోయాయి
***
ఎగిరేవన్నీ పక్షులు కాలేవని
ఎగరడమే స్వేచ్ఛ కాదని
ఆమెకు ఇంకెలా చెప్పగలను
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్