పారిశ్రామిక విప్లవం తెచ్చిన ఆర్థిక ప్రగతి, పారిస్‌ కమ్యూన్‌ ఎత్తిపట్టిన స్వేచ్ఛ,సమానత్వం, సౌభ్రాతృత్వాల భావజాలం, సృష్టి ఆవిర్భావానికి హేతుబద్ధత కల్పించిన జీవపరిణామ సిద్ధాంతం, నిలదొక్కుకున్న సూర్యకేంద్రక సిద్ధాంతం లాంటి ఖగోళశాస్త్ర పురోగతి పాశ్చాత్యదేశాల్లో ఆధునికతకు బాటలు వేశాయి. తాత్విక భూమిక మీద మార్క్స్,ఎంగిల్స్‌ల గతితార్కిక చారిత్రిక భౌతికవాదం ఊగిసలాటల్ని, భావవాదాన్ని తుడిచిపెట్టి ప్రాపంచిక దృష్టికి కొత్త వెలుగులు చూపింది. వలసపాలకులతో పాటు ఈ భావజాలం తెలుగు సాహితీరంగంలో ప్రవేశించింది. సాంఘిక సమానత్వాన్ని ప్రభోదించిన ఈ ఆధునిక భావజాలం ఫ్యూడల్‌సంబంధాలను దెబ్బకొట్టింది.
‘Fine art is the art of genious” అంటాడు కాంట్‌. కాని హేతుబద్ధంగా ఆలోచిస్తే ఒక వ్యక్తిని కవినిగాని, కళాకారున్ని కాని చేసేది ఈ సమాజమే. బౌద్ధికశ్రమ చేయడానికి కావాల్సిన విరామకాలాన్నిగాని లేదా విశ్రాంతినిగాని, దానికి కావాల్సిన పరిజ్ఞానాన్నిగాని ఆ వ్యక్తి ఈ సమాజంనుంచే పొందుతాడు. కాబట్టి సాహిత్యం సామాజిక సమూహాల వాస్తవ పరిస్థితులను విశ్లేషిస్తూ, మెరుగైన పరిస్థితుల రూపకల్పనకు సమాజాన్ని ప్రేరేపించేదిగా వుండాలి. ”the poet knows this is so,intutively if not rationally and he is poet largely by virtue of the power he has,greater than the other man of perceiving hidden likelyness and by his words” అంటూ సాధారణవ్యక్తి కవిగా మారే క్రమాన్ని చెపుతాడు షేక్స్‌స్పియర్‌.
కళ కళకోసం కాదు, సామాజిక ప్రయోజనం కోసమేననేది ఆధునిక సాహిత్యం నిర్ద్వంద్వంగా నిరూపించింది. ఈ వెలుగుల్లో ఆధునిక వచన కవిత్వంలో ‘వస్తువు’ని పరిశీలిద్దాం.వస్తువు అంటే ఏమిటి అని ప్రశ్నించుకుంటే ”బాహ్య వాస్తవికతకు సంబంధించిన భావనలను కవిత్వంలో వస్తువు”అంటారు.ఇంకొక విధంగా చెప్పాలంటే కవిత్వం బాహ్యవాస్తవికతను అర్థం చేసుకుంటుంది. ఈ బాహ్యవాస్తవికత చుట్టూ కవి ఒక ప్రాయోగిక భ్రమను అల్లుతాడు. ఈ భ్రమనే మనము కాల్పనికత అని కూడ అంటుంటాము. నిజానికి ఒక విషయం యొక్క బాహ్యవాస్తవికత సైన్సు రూపంలో వ్యక్తీకరించబడితే, అంతర్గతవాస్తవికత కవిత్వరూపంలో వ్యక్తీకరించబడుతుంది. బాహ్యవాస్తవికతకు ఉన్నతీకరించబడ్డ భావనలను చేర్చి కవి కవిత్వంలో ఒక నూతన బాహ్యవాస్తవికతను సృష్టిస్తాడు. అపుడు ఈ నూతన బాహ్యవాస్తవిత సమాజంలో ఆకారం పొందుతుంది. మళ్ళీ కవి ఈ నూతన బాహ్యవాస్తవికతకు మరో సరికొత్త భావనను జోడిస్తాడు. సరియైన సామాజిక దృక్పథంలేని కవి ఇతివృత్తాన్ని ఎన్నుకోవడంలో ఒక సందిగ్ధానికి లోనవుతాడు. ఇది ప్రజావ్యతిరేక కవిత్వసృష్టకి దారితీస్తుంది.
శిల్పపరంగా ఎంత ఉన్నతంగా వున్నప్పటికీ ప్రజావ్యతిరేక కవిత్వం మంచి సాహిత్యం కాజాలదు.ఇతివృత్తానికి సంబంధించిన ఈ సందిగ్ధత ఒక్కోసారి అస్పష్టతకు,సంక్లిష్టతకు అవకాశం కల్పిస్తుంది. మనిషిపుట్టుక, చారిత్రిక పరిణామక్రమం, సామాజిక శక్తుల చలనశీలత గురించి తెలియకుండా, మతం యొక్క ప్రతీఘాత పాత్రని అర్థం చేసుకోకుండా వస్తువుకు సంబంధించిన ఇతివృత్తానిఎన్నుకోవడంలో కవి సఫలం కాలేడు. కాబట్టి బాహ్యవాస్తవికతకు సంబంధించిన సరియైన భావనల్ని ఏర్పరుచుకోవాలన్నా, వస్తువుకు సంబంధించిన సరియైన ఇతివృత్తాన్ని ఎన్నుకోవాలన్నా కవికి సరియైన సామాజిక దృక్పథం, వివిధ విషయాలపట్ల తగినంత పరిజ్ఞానం అవసరమని అర్థమవుతన్నది. కాబట్టి కవి అనే వాడికి మరికొన్ని లక్షణాలుండాలి. అవేమిటో చూద్దాం.
ప్రతిభ,వ్యుత్పత్తి,అభ్యాసాలను కావ్యహేతువులుగా అభివర్ణిస్తారు. భావవాదుల్లాగా ‘నా నృషి: కురుతే కావ్యమ్‌’ అనలేము. ఋషికానివాడు కవిత్వం రాయలేడని అనడం అంటే అది భావవాదదృక్పథమే. కాని కవికి వర్తమానాన్నేకాక,సమాజంలోని వ్యక్తులను, వస్తువులను, మానవ సంబంధాలను, కార్యకారణ సంబంధాలను, పురోగామి శక్తుల చారిత్రిక చలనశీలతను సూక్ష్మంగా పరిశీలించడం వలన, శాస్త్రసంబంధ విషయాలను పఠించడం వలన మనిషికి ఏర్పడే నైపుణ్యాన్ని, జ్ఞానాన్ని వ్యుత్పత్తిగా చెప్తారు. దీన్నే పాండిత్యం అని కూడ అంటుంటాము. ఇంతకుముందే చెప్పుకున్నట్టు ఎంతటి ప్రతిభావంతుడైనా పాండిత్యం లేదా వ్యుత్పత్తి లేనిదే కవిత్వం రాయలేడు. కావ్యహేతువులోని మూడవ విషయము అభ్యాసము. కావ్యజ్ఞులైన పెద్దల దగ్గరగాని లేదా స్వయంగా ఇతరుల కావ్యాలను పఠించడం ద్వారా కాని నేర్చుకునే పద్దతిని అభ్యాసము అంటాము.’practice makes man perfect’ అన్నట్లుగానే నిరంతర అభ్యాసము కవిలోని ప్రతిభ,వ్యుత్పత్తులను మెరుగుపరుస్తుంది. ఆధునిక వచనకవిత్వం పదచిత్రాల్లో వ్యక్తీరించబడుతుంది. కవిలోని భావనాశక్తిని వ్యక్తీకరించి, ప్రతిభని సాక్షాత్కరింపజేసేవి, సాధారణ వాక్యాలను కవిత్వం చేసేవి ప్రతిభా ప్రదర్శకాలు. ఆధునిక కవిత్వంలో అలంకారాలు,ప్రతీకలు, పదచిత్రాలు, భావచిత్రాలు, రూపకాలు, శ్లేష, వ్యాజస్తుతి, కవిసమయాలు,నానుడులు కొన్ని ప్రతిభా ప్రదర్శకాలు.ఆధునిక వచనకవిత్వంలో ఇట్లా అనేక ప్రతిభా ప్రదర్శకాలని వాడడంద్వారా వాక్యాన్ని రమణీయం చేయడం సాధ్యమౌతుంది. క్లుప్తత,రమణీయత కవిత్వానికి అవశ్యకాలు.
-సాహిత్యానికి సామాజిక ప్రయోజనం వుంటదా? ఉండదా?
-ఎవరి అనుభవాలు వాళ్ళే రాసుకోవాలా? సహానుభూతితో రాయొచ్చా?
-అంత్యప్రాసలు, ఆరంభ క్రియలే కవిత్వమా? నూతన భావం తో కూడిన సరికొత్త పదబంధాలు, పోలికలు అవసరమా?
-కవిత్వం ఎట్లా వుండాలో ఎవరైనా నిర్దేశించవచ్చా?
-ఆధునిక రచయితకు ముందు తరాల కవిత్వం చదవవలసిన అవసరం వుందా?
-సాహిత్యం సమాజ మార్పుకు తోడ్పడుతుందా?
“కాని హేతుబద్ధంగా ఆలోచిస్తే ఒక వ్యక్తిని కవినిగాని, కళాకారున్ని కాని చేసేది ఈ సమాజమే. బౌద్ధికశ్రమ చేయడానికి కావాల్సిన విరామకాలాన్నిగాని లేదా విశ్రాంతినిగాని, దానికి కావాల్సిన పరిజ్ఞానాన్నిగాని ఆ వ్యక్తి ఈ సమాజంనుంచే పొందుతాడు. కాబట్టి సాహిత్యం సామాజిక సమూహాల వాస్తవ పరిస్థితులను విశ్లేషిస్తూ, మెరుగైన పరిస్థితుల రూపకల్పనకు సమాజాన్ని ప్రేరేపించేదిగా వుండాలి.”
ఈ వాక్యాలు అయోమయంగా ఉన్నాయి కొద్దిగా వివరిస్తారా?
“కళ కళకోసం కాదు, సామాజిక ప్రయోజనం కోసమేననేది ఆధునిక సాహిత్యం నిర్ద్వంద్వంగా నిరూపించింది.”
ఎక్కడ, ఎప్పుడు, ఎలా నిరూపించబడింది? ఎవరు నిరూపించారు?
“శిల్పపరంగా ఎంత ఉన్నతంగా వున్నప్పటికీ ప్రజావ్యతిరేక కవిత్వం మంచి సాహిత్యం కాజాలదు.ఇతివృత్తానికి సంబంధించిన ఈ సందిగ్ధత ఒక్కోసారి అస్పష్టతకు,సంక్లిష్టతకు అవకాశం కల్పిస్తుంది. మనిషిపుట్టుక, చారిత్రిక పరిణామక్రమం, సామాజిక శక్తుల చలనశీలత గురించి తెలియకుండా, మతం యొక్క ప్రతీఘాత పాత్రని అర్థం చేసుకోకుండా వస్తువుకు సంబంధించిన ఇతివృత్తానిఎన్నుకోవడంలో కవి సఫలం కాలేడు.”
ప్రజావ్యతిరేక కవిత్వం అంటే ఏమిటి? పాలకులకు, ప్రభుత్వానికి వ్యతిరేకంగా వ్రాస్తే అది కవిత్వం ఔతుందా? పై వాక్యాల ప్రకారం మనిషి పుట్టుక, చారిత్రక పరిణామక్రమం ఎట్సెట్రాలు తెలిసుకుని రాసేవాళ్ళే కవులా? లేక. అవేమీ తెలియకపోతే కవిత్వం రాసే అర్హత లేదా?
ఒక విషయం యొక్క బాహ్యవాస్తవికత సైన్సు రూపంలో వ్యక్తీకరించబడితే, అంతర్గతవాస్తవికత కవిత్వరూపంలో వ్యక్తీకరించబడుతుంది. బాహ్యవాస్తవికతకు ఉన్నతీకరించబడ్డ భావనలను చేర్చి కవి కవిత్వంలో ఒక నూతన బాహ్యవాస్తవికతను సృష్టిస్తాడు. అపుడు ఈ నూతన బాహ్యవాస్తవిత సమాజంలో ఆకారం పొందుతుంది. సరియైన సామాజిక దృక్పథంలేని కవి ఇతివృత్తాన్ని ఎన్నుకోవడంలో ఒక సందిగ్ధానికి లోనవుతాడు. ఇది ప్రజావ్యతిరేక కవిత్వసృష్టకి దారితీస్తుంది.
శిల్పపరంగా ఎంత ఉన్నతంగా వున్నప్పటికీ ప్రజావ్యతిరేక కవిత్వం మంచి సాహిత్యం కాజాలదు.ఇతివృత్తానికి సంబంధించిన ఈ సందిగ్ధత ఒక్కోసారి అస్పష్టతకు,సంక్లిష్టతకు అవకాశం కల్పిస్తుంది….chaalaa chakkati visleashana…ituvanti visleashanalu…yuva rachayitalanu, kavulanu…CLARITY VISION vaipu nadipistaayi…DHANYAVAADAALU Dr. Kasula Lingareddy gaariki…
హనుమంతు గారు మీ స్పందనకు ధన్యవాదాలు. మీ ప్రశ్నలకు ఎవరైనా సమాధానం చెప్పుతారని చూస్తున్న.
-సాహిత్యానికి సామాజిక ప్రయోజనం వుంటదా? ఉండదా?
సామాజిక ప్రయోజనం అంటేఏమిటి. ఒక ఉన్నతమైన భావన సమాజంలో పదిమందికి చేర్చటమే సామాజిక ప్రయోజనం అనుకొంటే ఆ పని సాహ్యిత్యం సమర్ధవంతంగా చేయగలదు. అలా కాక కూడూ గూడు గుడ్డ అంటో మాట్లాడితే సాహిత్యం వల్ల ఒరిగేదేమీలేదు.
-ఎవరి అనుభవాలు వాళ్ళే రాసుకోవాలా? సహానుభూతితో రాయొచ్చా?
ఎవరి అనుభవాలు వారు వ్రాసుకొంటే వ్యక్తీకరణ బలంగా ఉంటుందన్నది సత్యం. అలాగని సహానుభూతితో వ్రాయటం అనర్హతగా పరిగణించటం అప్రజాస్వామికమ్, ఇంకా కొంచెం దూరం వెళితే అరాచకం కూడా. సాహిత్యంలో గబ్బిలం, మహాప్రస్థానం ఈ రెండు దృవాలకు రెండు ఉదాహరణలు గా చెప్పుకోవచ్చు.
-అంత్యప్రాసలు, ఆరంభ క్రియలే కవిత్వమా? నూతన భావం తో కూడిన సరికొత్త పదబంధాలు, పోలికలు అవసరమా?
అంత్యప్రాసలు {ఆరంభక్రియలు (?)} వేసి ప్రొజయిక్ భావాల్ని రాసి కవిత్వమని దబాయించకని శ్రీనివాస్ తన కవిత్వ రాజ్యాంగంలో పొందుపరిచాకా కూడా ఈ ప్రశ్న అనవసరం. అవసరమే
-కవిత్వం ఎట్లా వుండాలో ఎవరైనా నిర్దేశించవచ్చా?
నిర్ధేశించలేము. ఏ కవిత్వమైనా తనకు సరిపడే పాఠకుల్ని తనే వెతుక్కుంటుంది. ఏది ఎక్కువమందిని మెప్పించగలుగుతుందో అదే ఉత్తమ కవిత్వంగా నిలుస్తుంది. (under ideal conditions.).
-ఆధునిక రచయితకు ముందు తరాల కవిత్వం చదవవలసిన అవసరం వుందా?
ఉంది. ఎలా రాయొచ్చో ఎలా రాయకూడదో తెలుసుకోవటానికి
-సాహిత్యం సమాజ మార్పుకు తోడ్పడుతుందా
దీని సమాధానం మొదటి ప్రశ్న సమాధానమే అవుతుంది కాస్త అటూ ఇటూగా. కనుక no redundancy error please.
లింగా రెడ్డిగారికి నమస్తే
మంచి ప్రశ్నలు.
ఈ వ్యాసంలో పదాడంబరత వల్ల భావాలు కలగాపులగం అయినట్లుగా అనిపిస్తుంది. కొంచెం విపులంగా ఉంటే బాగుండేదనిపించింది. అన్యధా అనుకోరని భావిస్తూ
భవదీయుడు
బొల్లోజు బాబా
రియాజ్ గారికి,బొల్లోజు బాబాగారికి ధన్యవాదాలు. “వేయి పూలు వికసించనీ ,నూరు ఆలోచనలు సంఘర్షించనీ “
సమాధానాలు మీరే చెప్పేసారు చాలా ప్రశ్నలకు పైన వ్యాసంలో, తృప్తి కోసం ఇంకొన్ని సమాధానాలు,.
1.మొత్తపైన ఏదో ఒక ప్రయోజనం వుంటుంది,.అది వ్యక్తిగతమా, వర్గప్రయోజనమా, సామాజిక ప్రయోజనమా అనేది,.కవి లేదా ఆ కవిత్వాన్ని మోసే వారి శక్తియుక్తులపైన,బలం పైన,తెలివితేటలపైన ఆధారపడివుంటుంది.
( ప్రశ్న – గత 20 సంవత్సరాల తెలుగుకవిత్వం సమాజంలో తెచ్చిన మార్పులను విశ్లేషించండి )
2.బలమైన అనుభూతి బలహీన కవితగాను, బలహీనమైన సహానుభూతి* కూడా బలమైన కవిత్వం గా మారే సందర్భాలుంటాయ్,.అది నిర్ణయించుకోవలసినది కవి మాత్రమే,.( అసలు సహానుభూతి అంటే ఏమిటి,దానికి అస్థిత్వం వుందా)
3. ప్రశ్న సరిగ్గా అర్థం కాలేదు,.అర్థమైనంత వరకు అది కవి సమయం..వీలును బట్టి వాడచ్చు ,వాడకపోవచ్చు
4. వినేవాళ్లు వున్నప్పుడు ఏమైనా చెప్పవచ్చు,.అది ఆచరించేవాళ్ల ఇష్టం. స్వతంత్రత అభిలాషణీయం
5. ముందు తరాలు కాదేమో,..వెనుక తరాల కవిత్వం అనాలేమో,..చదివితేనే కదా కవిత్వం అనేది ఒకటుందని తెలుస్తుంది,..ఆ తరువాత రాసేవారి ఇష్టం,..
6. మొదటి ప్రశ్నకి దీనికి తేడా వుందా,..ప్రయోజనం వుంటే తోడ్పడుతుంది,..లేకపోతే లేదు,..
పైన రాసిన వ్యాసం నిర్ధేశిస్తున్నట్లుగా వుందిగాని, సమాధానలకోసంలా లేదు,.ఒక్క ప్రశ్నతో మొదలై వుంటే బావుండేదనిపించింది,
పై వ్యాసం నుంచి ఉత్పన్నమయ్యే కొన్ని ప్రశ్నలు, వీటికి మీరే సమాధానం చెప్పడం సముచితంగా వుంటుంది,.
1. ఆధునిక భావజాలం లో ప్యూడలిజం లేదని చెప్పగలమా
2. “కళ కళకోసం కాదు, సామాజిక ప్రయోజనం కోసమేననేది ఆధునిక సాహిత్యం నిర్ద్వంద్వంగా నిరూపించింది.”
ఎక్కడ, ఎప్పుడు, ఎలా నిరూపించబడింది? ఎవరు నిరూపించారు?( పైన హనుమంతు గారు అడిగినదే,)
3.ప్రజా వ్యతిరేఖ కవిత్వమంటే ఏమిటి,,దీనికి బాహ్యా వాస్తవిక వాద కవితలే ఎలా కారణమవుతాయ్,.
4.అంతర్గత వాస్తవిక వాదం అంటే ఏమిటి,..అది వాస్తవమని ఎలా నిరూపిస్తాం,.
5.ఆధునిక వచన కవితల్లో భావవాదం లేదంటారా,..భావనలు లేకుండా కవిత్వం సాధ్యమా,..
6. కావ్యానికి, కవిత్వానికి తేడాలు ఏమిటి,.
7. ప్రతిభా వంతుడు పాండిత్యాన్ని/ఉత్పత్తిని కలిగి వుండలేడా,.ప్రతిభలేని వాడు కవిత్వం రాయలేడా,…
లేదా కేవలం ప్రతిభావంతులు పండితులై మాత్రమే కవిత్వం రాస్తారా,.( ఇది ప్యూడలిస్టిక్ వ్యూ కాదా)
8.ప్రతిది సమాజమే ఇస్తుంది అనడం కవి అంతర్గత దృష్టిని అవమానించడం కాదా,.ఇంతకీ కవిత్వం సామాజిక ప్రదర్శనా, వ్యక్తిగత ప్రదర్శనా,…
9. ప్రస్తుతం అభ్యాసం కంటే కాకా పట్టడమే ఎక్కువగా కనిపిస్తుంది,….దీనిపై మీ అభిప్రాయం ఏమిటి,.
bhaskar gaaru
you triggered a good discussion
awaiting more responses
బొల్లుజు బాబా గారు ధన్యవాదాలండి,
భాస్కర్ కొండ్రెడ్డి గారు మీ స్పందనకు ధన్యవాదాలు .నిజమే మీరన్నట్టు assertive గానే వున్నది.అయితే అవి నా అభిప్రాయాలు మాత్రమే .నేను తీర్పరిని కాను.కాబట్టి ఎవరి అభిప్రాయాలు వాళ్ళని చెప్పనిద్దాం . పోతే భావనలు లేదా ఆలోచనలు వేరు.అవ్వి అందరికి తప్పకుండా వుంటాయి. వుండాలి కూడా .భావవాదం అనేది ఈ ప్రపంచాన్ని కొందరు చూసే దృష్టికోణం .రెండు వేరు వేరు విషయాలు. మీ మిగితా ప్రశ్నల గురించి ఎవరు ఎలా స్పందిస్తారో చూద్దాం .
లింగారెడ్డి గారు ధన్యవాదాలండి,.భావనలు ఏర్పడటంలో ఆలోచనల పాత్ర లేదంటారా,,.అవి రెండు వేరువేరు భిన్న అంశాలుగా చెప్పడంలో మీ ఉద్దేశ్యం ఏమిటి,.మీరు సమాధానాలు ఇస్తూ వుంటే మరింత స్పష్టత వచ్చే అవకాశం వుంటుంది,.
సాహిత్యం అంటే ఇక్కడ కవిత్వమేనా మరి ఇతర ప్రక్రియలు కూడానా? సమాజంలోకి ఎవరు వస్తారు ? నువ్వు నేను మనందరమా , బీదా బిక్కీ మాత్రమేనా? పీడిత తాడిత ప్రజలా? ప్రయోజనం నిర్వచనం ఏమిటి? మానసికమైనదా, సామాజికమైనదా, ఆర్ధిక పరమైనదా? ఇవి తెలిస్తేకడా తరువాతి ప్రశ్న
ఎవరి అనుభవాలు వాళ్ళు రాసుకుంటూ పాత్రలో జీవించి రాసుకుంటే తప్పేమిటి?
ప్రాస కోసం పాకులాదకుండా అమరితే అభ్యంతరం ఏమిటి? పోలికలు , సరికొత్త పదబంధభావనలు లేకపొతే వచనమే రాసుకోవచ్చుగా?
నిర్దేశకాల్లో ఒడిగేది కవిత్వం ఎలా అవుతుంది
ఎవరికైనా చదవవలసిన అవసరం ఎంతైనా ఉంది. పునాడులులేని భావి ఎలా సాధ్యం?
పదార్థం వుంటే ఆలోచన వస్తుంది -భౌతికవాదం
ఆలోచన్ వచ్చింది కాబట్టి పదార్థం వున్నట్టు-భావవాదం
మీరిచ్చిన నిర్వచనం సరైనదేనా,…
స్వాతి శ్రీపాద గారు మీ స్పందనకు ధన్యవాదాలు. సాహిత్యమంటే ఏమిటి?సమాజమంటే ఏమిటి? సామాజిక ప్రయోజనమంటే ఏమిటి? అనే మీ ప్రశ్నలకు మీకు సమాధానం తెలియదని నేను అనుకోను. ఇవ్వాళ్ళ తెలుగు సాహిత్యం ఒక కూడాలి లో నిలబడ్డది .మనమేమైన దారి చూప గలుగుతామా ఈ చర్చ వళ్ళ అని మాత్రమే ప్రయత్నిస్తున్నది వాకిలి. కాబట్టి ప్రశ్నలకు ప్రశ్నలు సమాధానం కాకుండా చర్చని ముందుకు తీసుకుపోండి .నేను నా అభిప్రాయాలు ప్రకటించినట్లే మీరు మీ అభిప్రాయాలు చెప్పండి .
ఫ్యుయార్ బాక్ ,మార్క్స్ల లు అభివృద్ధి చేసిన గతితార్కిక చారిత్రిక భౌతికవాదం ప్రకారం నేను చెప్పింది కరెక్ట్. భాస్కర్ కొండ్రెడ్డి గారు మీకు తెలిసిన నిర్వచనం మీరు చెప్పండి .
నిజానికి తత్వశాస్త్రం గురించి కాని,కవిత్వం గురించి కాని నాకు తెలిసిన అంశాలు తక్కువ లింగారెడ్డి గారు,..కాని మీరిచ్చిన నిర్వచనం చూసినపుడు ఆశ్చర్యం వేసింది,..పదార్థం వుంటే ఆలోచన వుంటుంది,.ఉదాహరణకు అంగారకగ్రహం తీసుకుందాం,అక్కడ పదార్థం వుంది,.మరి ఆలోచనలు వుంటాయా,.అంటే పదార్థం+మనిషి వుంటే అతనికి ఆలోచన వస్తుంది అని అయ్యుండచ్చు, నిజానికి ఇలా నిర్వచిస్తే బౌతికవాదమనేదానికి మనిషి లేకుండా ఉనికి లేనట్లే కదా,.భావవాదం నిర్మితమైన క్రమంలో వున్న శాస్త్రీయతను చూద్దాం,బౌతిక ప్రపంచంలో మానవనిర్మితమైన ఏ వస్తువుని తీసుకున్నా,వస్తునిర్మాణం అనేది ఒక ప్రణాళిక పైన ఆధారపడివుంటుంది, సైన్స్ లో ఆగమన పద్దతి లాగా,దీనినే భావవాదులు ప్రకృతికి ఆపాదించివుండచ్చు,.దేన్ని రూపొందించాలన్నా శక్తి కావాలి కాబట్టి,.ప్రకృతినంతా ఓ శక్తి నిర్మించిందనే భావనను ఏర్పరుచుకొనివుండవచ్చు,.అది ప్రస్తుతం సైన్స్ ప్రకారం గురుత్వాకర్షణ శక్తి కావచ్చు,పరమాణుశక్తి కావచ్చు,అంతరకేంద్రకశక్తులు కావచ్చు,కుహనా బౌతికవాదులు,
భావవాదాన్ని స్వార్థానికి ఉపయోగించిన మానవులు ఆ శక్తినే దేవుడు అనుకోనివుండచ్చు,.అది ఇంకో కోణం,.కాని భావవాదాన్ని జాగ్రత్తగా గమనిస్తే శక్తుల వల్ల పదార్థం ఏర్పడింది అనే ఓ సూత్రాన్ని ప్ర్తతిపాదించచ్చు,.అంటే దీనికి మనుషులతో సంబంధం ఉండదు, విశ్వం మొత్తానికి వర్తిస్తుంది,.ఏ వాదానైనా గుడ్డిగా వ్యతిరేఖించడం,సమర్ధించడం కంటే స్వతంత్రంగా ఆలోచించాలేమో,.అది ఆదిశంకరాచార్యులు చెప్పవచ్చు,మార్క్స్ చెప్పవచ్చు, లోపాలు ప్రతిదానిలో వుంటాయ్, సరిచేసుకుంటూపోవడమే కదా,.వైజ్ఞానిక పద్దతి,.,పై వ్యాసంలో మీ మాటలు పరిశీలిస్తే ,(1)..భావవాదుల్లాగా ‘నా నృషి: కురుతే కావ్యమ్‌’ అనలేము. ఋషికానివాడు కవిత్వం రాయలేడని అనడం అంటే అది భావవాదదృక్పథమే.(2) ఎంతటి ప్రతిభావంతుడైనా పాండిత్యం లేదా వ్యుత్పత్తి లేనిదే కవిత్వం రాయలేడు అలా కలిగిన వారినే ఋషి అన్నారేమో,.ఇదీ భావవాదమేనా,….
ఇతరభాషల కవిత్వాలలో కనిపించే కథనాత్మక ప్రక్రియ తెలుగు కవితలలో ఎందుకు విరివిగా కనిపించదు?
తెలుగు కవులు సామాజిక ప్రయోజనం, అస్థిత్వప్రకటన, సిద్దాంత ప్రచారం, అస్పష్టత వంటి శృంఖలాలనుంచి బయటకు ఎప్పుడు వస్తారు?