నన్నునే నిలబెట్టుకోవడమే
తెల్సినోన్ని
తలవంచడం
నేర్వనోన్ని
భూమిని తడిపేది
నాచమటేనని తెల్వని వాడికేం చెప్పను
నీలం చేసిన గాయంగురించి
ఓటు సీటుల
సంగతులు నేర్వని
నాజీవితంల చిరిగిన
పుటల గురించి తెల్వని
వాడికేం చెప్పను
దూదిపూల దుఃఖం గురించి
మిద్దెల అంచున
వేలాడే పెయ్యల గురించి పట్టని
వాడికేం తెల్సని
నాగురించి పుటలల్లనింపుతడు
ఏ పుస్తకం తిరగేసినా
పానం పిసుక్కసత్తంది
మెతుకుదొరకని దినాలలెక్కచెపుదమంటే
నన్ను రాజునుచేత్తిరిగదరా…
నాయకుల్లారా
మీకు పుట్టగతులుండవ్
నేను మేడిపట్టకపోతే….
ఇక
వంగిన పెయ్యని
సరిచేసుకునుడే సరి
మట్టిని ముద్దాడిన పెదాలు
బిగుసుకుంటున్నయ్
ఇక
ఈరాజ్యం నాదే
రాజునూ నేనే
నాగలి శిలువనెక్కే క్రీస్తునుకానిక
మౌనంగా వుండలేనంటూ
మాబతుకుల్ని రోడ్డుకీడ్చిన
రాజనీతిని రోడ్డునేయ
సై అంటుంది
ముల్లుగర్ర
(ఈ దేశానికి వెన్నెముఖ రైతన్న పాదాలకు వినమ్రంగా నమస్కరిస్తూ….)
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్