యెక్కడైనా
మనుషులూ మాటలూ వినిపించని
వొక జనసమ్మర్దపు రణగొణ ధ్వనుల చౌరస్తాలో
చెవి దగ్గర
తెరవని పెదవులు పెట్టి
వొక నిశ్శబ్దాన్ని గుసగుసగా చెప్పు.
యెపుడైనా
మనకన్నా ముందుగానే
చిమ్మ చీకట్లు కప్పుకుంటున్న
అతి సమీప స్పర్శారాహిత్య వేళ
మూతబడని కంటిపాప మీద ఊపిరితో
వొక ప్రతిబింబాన్ని అదృశ్యంగా అద్దు.
యేదైనా
వొక అతి దగ్గరైన క్షణాన
యెంతో దూరంగా విసిరికొడుతున్న
దిక్కు తెలియని కాలం ముళ్ళలో చిక్కుకొని
నెత్తురు రాకుండా విలవిలలాడినప్పుడు
యెండిన నుదిటిపై చెమటచుక్కను నాటు.
యిప్పుడు మెరిసి
యెప్పుడో మాయమయిన
అభౌతికానుభూతులతో
యిగిరిపోయిన నా రెండు చేతుల్లో
వొక్క సారైనా
నీ ముఖమేఘాన్నుంచి
యింత ప్రేమనీ
కాకుంటే
కించిత్తు ద్వేషాన్నో
తడివెచ్చగా తొలకరించు!
కవిత బాగుంది స్వామి. అదాటుగా-అప్పుడప్పుడూ గుర్తొచ్చే మరో కవిత. కవిత టైటిల్ కూడ బాగుంది.
నూతన అభియక్తి తో అభౌతిక అనుభూతులను ఆరయోచారు అర్ధం ఇగిరి పోఈన కవితలో నూతనత్వం ఛి .గురిస్త్తుంది
లోతైన ఫీలింగ్స్! కొత్త ఎక్స్ప్రెషన్స్ బాగున్నాయి. మనుషుల డిటాచ్ మెంట్ గురించి సున్నితంగా చెప్పారు.
“వొక అతి దగ్గరైన క్షణాన
యెంతో దూరంగా విసిరికొడుతున్న
దిక్కు తెలియని కాలం ముళ్ళలో చిక్కుకొని” బాగుంది.
పద్యం నచ్చినందుకు నెనర్లు మమతా, వెంకటేశ్వర రెడి గారూ, రామకృష్ణ గారూ!
యెండిన నుదిటిపై చెమటచుక్కను నాటు…
బావుందండీ పద ప్రయోగం. కవిత్వీకరణ లో మిమ్మల్ని ప్రభావితం చేసిన కవులు ఎవరండీ?
దమయంతి గారూ – నచ్చినందుకు నెనర్లు – కవిత్వం రాయడం లో చాలా మంది గురుతుల్యులు ఉన్నారు. ప్రభావితం చేసిన వారిలో తొలినాళ్లలో కె. శివారెడ్డి ముఖ్యులు. యిప్పటికీ నేర్చుకుంటూనే ఉన్నాను…
నారాయణ స్వామి గారూ,
ఇంత మంచి కవితను రాసి కూడా ‘యిప్పటికీ నేర్చుకుంటూనే ఉన్నాను’ అనగలిగిన మీ modesty కి జోహార్లు.
ఎలనాగ గారూ – నిరంతరం నేర్చుకుంటూ ఉంటేనే కవిగా జీవించి ఉంటాం కదా! కవిత్వ రహస్యం ఇప్పటికీ ఆల్కెమీ లాంటిదే!