‘ కెక్యూబ్ వర్మ ’ రచనలు

పాయలుగా సాగే నది అలల మధ్య
తడి అంటని పాదాల పయనం

రాగ దీపాల మధ్య ద్వీపమేదో
వడగాలి తాకిడికి ఎగసి పడుతూ

కూలుతున్న స్వప్న సౌధాల ధూళిలో
తుంపరగా మంచు చినుకు బొమ్మ కడుతూ

మోహం లేని మోహనా మోహనా
నీ ముందు మోకరిల్లి జ్వలించే జ్వాలల మధ్య రాజుకుంటూ

ఈ వెన్నెలని దహించే కార్చిచ్చు
మేఘమేదో అల్లుకుంటూ రాలిపోనీ

అలసిన దేహంలోంచి మొలుచుకు వచ్చి
చిగురాకులా ఓ నవ్వు

కాసింత సేదదీరి తెప్పరిల్లి తనలో తాను
మళ్ళీ మొలకెత్తినట్టు

నువ్వంటావు ఆ పోపు వాసన తగిలితే
తుమ్ములొస్తాయి దూరంగా పో అని

కానీ వంటిల్లు ఓ విశ్రాంతి మందిరం
కాకూడదనేముంది

కాసింత తేనీరు వెచ్చగా గొంతులో వంపుకొంటే
నరాలన్నీ మరలా మేల్కొన్నట్టు

నిన్ను నువ్వు కూడదీసుకొని కూడబలుక్కుని
మరల ఒకసారి తేనెలా మెరవడానికి

కుదురు చేసుకోవాలే కానీ ప్రతి చట్రంలోను
ఓ జీవన ఉత్సవాన్ని నింపుకోగలం కదా?

నీ చుట్టూ కొన్ని ప్రమిదలు వెలుగుతు
గాలి నిన్ను కూచోనివ్వదు

నీ అరచేతులు చాలనప్పుడు లోలోన
దిగాలు ఒక్కసారిగా అసహనంగా

ఈ ప్రమిదలలోని నూనె ఒలకనీయక
దీపపు నీడ దాపెట్టే విఫలయత్నం

నీ చుట్టూ ఇన్నిన్ని క్రీనీడల సయ్యాటల
భయ దృశ్యం అల్లుకుంటూ

నీ చుట్టూ ఓ దీప తీరం వలయంలా
అల్లుకుంటూ అచేతనంగా

ఈ కాంతి రేఖల రాక పోకల
వ్యవధి మధ్యలో ఎన్ని మిణుగురుల ఆశలు

చిక్కనవుతున్న చీకటి పాట
గాలి అలలనలా కోస్తూ

అచేతనంగా అభావమౌతున్న
రూపం ధూప కలికమవుతూ

నీ ఒక్కడివే ఈ గదిలో
ఒంటరిగా ప్రమిదలో…
పూర్తిగా »

కళ్ళలో నిలవని దుఃఖం
గుండె దోసిట్లో

శూన్యమైన మనసు మబ్బు
కుండలా నిశ్చలంగా

మౌనపు రంపపు కోతకు
ఎద గురవుతూ

దేహం నిలువెల్లా గుంజకు
కట్టినట్టుగా రెక్కలు తెగిపడి

కలవని కూడలి మధ్య
ఆగిన నడక

తెరమీద నలుపు తెలుపు
అలల నీడలు

ఉగ్గబట్టిన శ్వాస నిట్టూర్పు
ఆఖరి చరణం

దాహపు నది గొంతులో
క్షణ క్షణం ఇగిరిపోతూ

ఇసుక పరచుకున్న రాదారి
మధ్యలో తెగిపడి

అసంపూర్ణ వాక్యాన్నిపద్యం
చేసే విఫలయత్నం…

మాటలన్నీ నిశ్శబ్దాన్ని కావలించుకొని
గొంతు దాటని స్వరమేదో మూగగా ఆలపిస్తూ..

పారుతున్న నదీ పాయ ఒక్కసారిగా
ఇసుక తిన్నెలోకి జారిపోతూ

అరచేతుల గుండా ప్రవహించిన
విద్యుత్ వేలి చివరనే ఆవిరవుతూ

ఒక్కో క్షణం వానలో తడిసిన
మట్టి గోడలా కరిగిపోతూ..

ఎండుటాకును తాకిన వాన
తడి జారిపోతూ…

జ్నాపకాలేవి మిగుల్చుకోలేని
నీ నిస్సహాయత

నీ మౌనపు భారాన్ని మోయలేని
నా అసహాయత

ఎదురెదురుగా కూలబడ్డ
రాతి బొమ్మల కొలువు..

రోడ్డు మీద కాలుతున్న రాతి వాసనతో
మనసు కూడా…

మౌనంగా ఆకుల తేమను హరిస్తూ
గొంతు పెగలనితనం…

ఆరిపోతున్న చెలమలోని తడి
దేహమంతా భారమౌతూ…

దోసిలిలో నిప్పుల కుంపటితో
గుండె మండుతూ…

కన్నులలో ఇగిరిపోతున్న నీటి పాయ
రెప్పలముందు వడగాడ్పు…

కలలన్నీ ధూళి కమ్ముకుంటు
చినిగిన తెర పైకి లేస్తూ…

కనురెప్పల కావల దాగిన ప్రతిబింబాలను
నలుపు తెలుపు రేఖా చిత్రాలుగా మార్చుకొని…

గాలిపటాన తోక చివర అతికించి
నల్లని ఆకాశాన ఎగురవేద్దామని…

తోకను కత్తిరిస్తూ ఓ తోక చుక్క తన దేహ
కాంతిని ఓ క్షణమిచ్చి మాయమయింది…

ధడాలున నేలనంటుతూ కల చెరిగిపోని
వర్ణ చిత్రంగా ఆ పచ్చ గడ్డి కొసలపై మెరుస్తూ….

రాతిరంతా కురిసిన వాన
తడి ఆరని బురద మట్టిలో ఇంకిపోతూ…

రెక్క తెగిన పక్షి ఒకటి ఈ కాగితాన్ని
ముక్కున కరచి కుంటుకుంటూ…

చిరిగిన జెండా గుడ్డనే ఎగురవేస్తూ తూటా
దిగబడ్డ కాలితో ఓ యువకుడు పరుగులెడుతూ…

నెత్తురంటిన ముఖంతో ఖిన్నుడైపూర్తిగా »

ఆకు చెప్పులేసుకొని
నాలుగు రొట్టెముక్కలు
మూటగట్టి
సరిహద్దు ముళ్ళకంచెలు
దాటి యవ్వనాన్ని
ఎడారి ఇసుకలో
నెత్తుటి దోసిల్లతో
పారబోస్తున్న
వాడి కనుగుడ్లలో
దాగిన నీటి చెలమ
చూసావా??

పుట్టిన గడ్డపై
నక్కి నక్కి బతకాల్సిన
దైన్యాన్ని
గట్టిగా చప్పట్లు చరిచి
ఆనందాన్ని
బిగ్గరగా పాడలేనితనాన్ని
ఏనాడైనా విన్నావా??

వాడినిక్కడ నుండి
తరుముతున్నది
నువ్వూ నేనే కదా??

వాడి సైకిలు టైరు
ఊడ బెరికి
గోళీ సోడా గొంతులో
ఉచ్చబోసి
రొట్టేముక్కను
దొంగిలించింది
…
పూర్తిగా »