ఎన్ని రోజులైందో గుర్తుకు రావట్లేదుగాని చాలా రోజులైనట్లే ఉంది. నెలదాటిందా అంటే! ఉండు ఒక్కసారి సరిగ్గా గుర్తుకు తెచ్చుకోనీ. ఆ.. ఆరోజు రమావాళ్ళింట్లో ముక్కోటి ఏకాదశి, విష్ణుసహస్రనామ పారాయణానికి వెళ్ళామా అక్కడే కదా అయ్యింది! ఎక్కడ తెలిసిపోతుందో అనుకుని హడావిడిపడుతూ వచ్చేసాను కానీ నా మొహం, ఎలా తెలుస్తుంది? అయినా ఏం పూజలో ఏం పాడో, భక్తి మీద ధ్యాస కన్నా బయటవుతామేమో అన్న భయం ఎక్కువ కదా. ఇంతకీ పారాయణం ఏ రోజు జరిగింది? పోయిన నెల ఏకాదశి అంటే, ఏది తెలుగు కాలెండరు? జూలై ఎనిమిదిన. ఈ రోజేంటి? ఓరి దేముడోయ్ సెప్టెంబరు ఇరవైమూడు! ఇంకా అవకపోవడమేంటి?! దడ పుట్టేస్తుంది.
నా మొహం గానీ ముప్ఫయితొమ్మిది నిండాక ఇంకా ఇలాంటి విశేషాలేంటి. ఇంకో రెండేళ్ళలో ముట్లుడుగుతాయి.ఒకవేళ అందువల్లేనేమో. ఇలాంటప్పుడు అడ్డదిడ్డంగా వస్తాయిట. మా అత్తగారిని చూసాగా. బాబోయి కూర్చున్న చోటినుంచి లేవడానికి భయపడిపోయేది. చుట్టాలిళ్ళకి వెళ్ళడానికి కూడా సిగ్గే.ఎప్పుడవుతుందో తెలీదు.ఎంతవుతుందో తెలీదు. బట్టలన్నీ ఖరాబు. ఒకటే వాసన! ఏంటీ ఇంకా అవకపోవడమేంటి?
****
వాడు ఫోన్ చేసాడు, ఈ రోజొస్తానని. ఒద్దన్నాను. మాధవరావుగారొస్తున్నారు. రాత్రికి భోజనం ఇక్కడే. ఏంటో..ఇరవయ్యేళ్ళ క్రితం మావారి స్నేహితుడనుకున్నా. కాస్త ఆప్యాయంగా ఉండేవాళ్ళం. ఇప్పుడు మావారికి, నా మీద కాదులెండి. అంటే కాస్త చిరాకయితే పడతారు. మరి ఇంటికొచ్చినాయన్ని ఏమనలేరు కదా. ఏమండీ ఇంటికొచ్చిన మనిషికి భోజనం పెట్టేటప్పుడు కాస్త చనువుగా కోప్పడి వడ్డించకపోతే ఎలాగండి? మళ్ళీ అలా వదిలేస్తేను ఈయనికి కోపమే. గయ్యిమని ఇంత ఎత్తున లేస్తారు. పొట్టిమనిషేగాని తక్కువేమీగాదు.
ఒకపక్క వాడిని రావద్దన్నానా. ఫోన్ ఎవరిదని మావారడిగారు. చెప్తే ఏం పోతుందిలెమ్మని మురళి వస్తానంటే రావొద్దని చెప్పానన్నా. అదుగో అప్పట్నించి, ఆ మధుగాడొస్తున్నాడనేనా అని. ఏమంటాము? నిజం చెప్పినా ఇంకోలా అర్థమవుతుందే! “నీకెప్పుడూ ఇంతే మావాళ్ళంటేనే పడదు. హాస్టల్లో పిల్లాడున్నాడు కాస్త కనిపెట్టుకోవాలని తెలీదూ”అంటూ. చెప్పొద్దూ..”సరే, సరే రమ్మంటాలెండి” అని నవ్వు ఆపుకోలేక చచ్చాను. మళ్ళీ ఏమనుకున్నాడో వద్దులెమ్మన్నాడు. ఏంటో ఈయన గోల. వట్టి రెటమతం మనిషి!
వాడొకడు! ఎప్పుడు సందు దొరికినా ఉగ్గబట్టుకున్నట్టు అవకాశం కోసం ఎదురు చూస్తుంటాడు. ఒక పక్కేమో పాప! వాడు తనకోసమే వస్తున్నాడనుకుంటుంది. వాడి దృష్టి తన మీదకు మళ్ళించుకోవడానికి దాని తిప్పలు. దానిని వదిలి నా పక్క చేరడానికి వాడి చిరాకులు. అయినా ఆయన మేలుకుని ఉంటే ఇవేమీ సాగవు. పైకి పెద్ద బుద్ధిమంతుడిలా పోజు.
రాత్రి మాధవరావుగారు వెళ్ళాక వంటగది కాస్త సర్దుతుంటే వాడు చేతులుకడిగుతూ “ఎదురుచూస్తుంటా” అని గొణిగాడు. ఆయన ఎప్పటిలాగే ఓ నాలుగు పుచ్చుకుని వంటిమీద సోయలేకుండా పడున్నారు. పొద్దున్న పనమ్మాయి రాదు. నా కూతురికేమో వచ్చిన బావకి దాని అన్ని విద్యలూ ప్రదర్శించాలి. వాడూ ఓపిగ్గా వింటున్నాడు. ఆ సమయాల్లో పిలుస్తారేంటీయనా. “లచుమమ్మా ఒసే లచ్చుమమ్మా” అంటూ అరుపులు! ‘వస్తున్నా వస్తున్నానండీ’ అనే లోపలే.. సరయు గది దాటుకుని గబగబా వెళ్లేసరికి ఈయన “ఏవిటే రంకేడి” ఇంకాస్తాపితే బూతుల పురాణం మొదలవుతుంది. లుంగీ జారిపోతూ, ఛీ కుళ్ళు మనిషి. ఒకటే తాగుడు వాసనా! పెళ్ళయ్యి ఇన్నేళ్ళయినా నాకీ వాసన అలవాటుపడలేదు. “ఒంటిమీద లుంగీ సర్ది కాస్త చూసుకుని పడుకోవచ్చుకదండీ, అవతల ఈడొచ్చిన పిల్లుంది.కాస్త..”. “కాళ్ళు పట్టు” అన్నారు ఒళ్లో కాళ్ళు విసురుతూ. ఇంకేం చెప్పినా వినరు. వీడి నోట్లోనుంచి వచ్చే మాటలు భరించడం కన్నా చావడం మేలు.
పక్క గదిలో సరయు మాటలు నెమ్మదిగా వినిపిస్తున్నాయి. ఉన్నట్టుండి నవ్వులు. “సరయు ఇక పడుకోండి”, గట్టిగా అన్నాను. “ఏంటమ్మా నువ్వూ ఇంకా పదిన్నరేగా అయ్యింది” విసుగ్గా వినిపించింది. “పదిన్నరెక్కడా, పదకొండవుతుంది. మురళీ పడుకోమ్మా. మళ్ళీ అది పొద్దున్నే కాలేజీకి వెళ్ళాలి.” వాడు లేచినట్లున్నాడు.
“తలుపెయ్యి” దేనికైతే దడిచానో అదే అన్నారు. ఇప్పుడింకో సర్కసు మొదలు. “ఊరుకోండి. మీరలసిపోయారు.” నెమ్మదిగా చెప్పాను. ఇంతే.. “నాకు మగతనం లేదనుకున్నావే?ఎయ్యి తలుపులు” ఆగకపోతే ఇంక పాపదాక వెళ్తుంది వ్యవహారం. దానితో మా సంసారం గొడవలు చెప్పబోతారు. ఛీ ఈ సిగ్గులేని మనిషితో ఏం చెప్పలేం బాబూ..
తలుపేసివచ్చాను. అయినా నాకు తెలుసు ఏమి ప్రయోజనం ఉండదని. చేతనయ్యి చస్తుందా పాడా ఏదోదో చేసేద్దామనే ఆవేశమే కానీ. ఇక చాలండి అంటూనే ఉన్నాను. “చీ నోరుముయ్యి ఎదవకానా ఏమి చేతకాదు.” నాకు చేతనైంది చెప్తే చచ్చిపోతావ్రా మగడా. కావాలంటే మురళిని అడుగు. నెలకు మూడుసార్లు ఇంత దూరం ఎందుకొస్తాడో తెలుస్తుంది.
మళ్ళీ సర్కసు మొదలు. ఆయనేవో తిప్పలు పడుతూ నన్ను ప్రయత్నించమంటారు. అయినా ఒంటిమీదా బుద్ధిమీదా స్వాధీనం లేని మనిషి ఏం చెయ్యగలడు. ఆఖరున గుర్రుపెట్టి నిద్రపొయ్యాడు. చేసిందేమీ లేదు. కామేశ్వరరావు అన్న పేరే కాని ఏది ఏమీ చెయ్యలేందే. పాపం తాపత్రయపడిపోతాడు. ఎన్నేళ్ళైనా ఇదే వ్యవహారం.
రేప్పొద్దున్న నాకు మళ్ళీ ఇది ఓర్చుకోవడానికి ఆయనతో రామభజన తప్పదు. చేసే ప్రతీపనిని వేలెత్తి చూపించడమే! నన్ను భయపెట్టపోతే ఆయనకు ధైర్యం రాదేమో!
అంట్లన్ని తోమి, వంటగది సర్ది, ఇల్లొకసారి పూర్తిగా ఒక కొలిక్కి తెచ్చేసరికి ఇంకో గంటయ్యింది. మురళి ఎదురు చూస్తుంటాడని తెలుసు. నా కంగారు చెప్పాలావద్దా. డాక్టరు చదివే పిల్లాడికి ఆ మాత్రం జ్ఞానం ఉండదా?చెపితే ఆలోచిస్తాడేమో. చూద్దాం!
స్నానం చేసి నైటీ వేసుకుని హల్లోకొచ్చాను. లేడు! వెళ్ళిపోయాడా ఏంటి? కొంపదీసి సరయు గదిలో ఉన్నాడా? ఉన్నాడు. చీకట్లో దాని కంప్యూటర్లో facebook చూసుకుంటున్నాడు. సరయు గాఢనిద్రలో ఉంది. దాని నైటి కాస్త చెదిరి…“మురళీ” గట్టిగా పిలిచేసరికి సరయు కూడా నిద్రలో కదలింది. మురళి కంగారుగా బయటకు వచ్చాడు.
“ఏమయింది?” కాసేపు మాట్లాడలేకపోయాను. “దాని గదిలోకి ఊరికే వెళ్ళకు.” వాడేమి మాట్లాడలేదు. కాసేపటికి నేనే తేరుకున్నాను. “బెడ్ షీట్ ఏమన్నా కావాలా?” అని నేనే వెళ్లి సరయు గదిలో నుంచి ఒక బెడ్ షీట్ తెచ్చా.”పడుకో!”
లైట్ ఆపి వాడిపక్కనే కూర్చున్నా. రెండు నెలలుగా అలవాటైన స్పర్శ. ఒళ్ళు దానిపని అది చేసుకుపోతుంది. నేనే సరిగ్గాలేను. ఏవో పిచ్చి ఆలోచనలు. ఇందాక సరయు గదిలో వాడు, ఊరికే గుర్తొస్తుంది. అయినా ఆవు చేలో మేస్తే దూడ గట్టున మేస్తుందా?
”ఏమైంది?” అసహనంగా అడిగాడు. అర్థం కాలేదు. “తోసేస్తావేంటి?”
“ఈ రోజొద్దు”
“ఎందుకు, ఓ లేడీస్ ప్రోబ్లెమా?”
“ఏమో ఇప్పటివరకు రాలేదు?”
“రాలేదా? అంటే” గాభరాగా జరిగాడు.
“నెలన్నర అయింది” వాడి కంగారు చూస్తుంటే ఎందుకో సరదాగా ఉంది.
“చెప్పలేదే” తమాషాగా పెదవి విరిచాను. కాస్త నవ్వుకూడా వచ్చింది. కంగారుననుచుకుంటూ కాళ్ళు బార్లాజాపి ఒళ్ళు విరుచుకున్నాడు.
“చెప్పవలసింది” ఏంచేసేవాడివి పెదనాన్నా? ఈ మేనమామ భార్య ఎక్కువ చదువుకోలేదని నీకు తెలుసుగా! ఇంకా నయం వాంతులూ గట్రా లేవు. లేకపోతే పాతసినిమాల్లోలా పెద్ద డ్రామా నడిచేది. చెప్పవలసింది అంటాడు. చెప్తే ఏంచేస్తాడో?
ఉన్నట్టుండి లేచాడు వాడు. “ఇక వెళ్తాను” పూర్తిగా బెదిరిపోయాడు పిల్లాడు. ఇదే ‘చెప్పవలసింది’ అంటే అన్నమాట. వచ్చేవాడు కాదు. అయినా ఇరవైయేళ్ళు నిండని వెధవ ఇంతకన్నా ఎలా మాట్లాడతాడు. వాడికి తలంటుకోవడమే సరిగ్గా రాదు.
వాడి భుజాలు పట్టుని కుర్చీలో కుదేసాను. “భయపడకు. అదేమీ అయ్యుండదులే. ఇదివరకు కూడా ఇలానే అయింది. మెనోపాజ్ అనుకుంటా.” “అంతేలే!” కాస్త సర్దుకున్నట్టున్నాడు.
“సరే నేను పడుకుంటున్నా” లైట్ ఆపేసి వెళ్ళి సరయు గదిలో పడుకున్నా.
***
గోలగోలగా అందరూ మాట్లాడుతున్నారు. నా కూతురు ఖాండ్రించి ఉమ్మేస్తోంది. దాని మొహం క్రూరంగా ఉంది. మా అమ్మ రోడ్డు మీదే నుంచుని నాజీవితంలో వినని బూతులు తిడుతోంది. గట్టిగా ఏడుపులు వినిపిస్తున్నాయి. కత్తి పట్టుకుని గుంపుగా ఉన్న మగవాళ్ళు ఆవేశంగా ఏదోదో అరుస్తున్నారు. పక్కనే ఏదో మహిళా సమాజపు బోర్డు పెట్టి కొంతమంది ఆడవాళ్ళు కూర్చున్న ఫోటో..ఆ పక్కనే రోడ్డుకు దగ్గరగా, రోడ్డు మీద పడుకొని ఉన్న మనిషి ఎవరూ? నేనే! కాళ్ళ మధ్య తడిగా,మెత్తగా, ముద్దలా కదులుతూ. రాత్రి వంటగది గట్టు తుడుస్తూ తడిగుడ్డ మర్చిపోయానా? నెమ్మదిగా తీయనీ. చేతితో అలాగే తీశాను. బొడ్డుకోయని పసిపాప! చప్పుడురాకుండా ఏడుస్తోంది. మొఖం చూడాలి,కనిపించడం లేదు. బలవంతంగా తిప్పాను. అది మొహం వీపు వైపుకి తిప్పేసుకుంది. కత్తిపట్టుకున్న వాళ్లలో భర్తను గట్టిగా అరిచాను ‘ఇదిగోండి వీడే, బొడ్డుకోయడానికి వస్తావా?’. దూరంగా ఉన్నాడు. ఎందుకో అతని మొహం కూడా దీనంగా ఉంది. మురళి ఏడి? అదిగో, అక్కడ, వెనకున్నాడు కదా! ”అరేయ్!” వెళ్లిపోయాడేమిటి? పిచ్చి వెధవ, అందరిలో పిలుస్తానా? మా అమ్మ తిడుతూ దగ్గరికొచ్చింది. ఉన్నట్టుండి వెక్కిళ్ళుపెడుతూ తెగించి పేగు గట్టిగా లాగేసింది. మూలుగు లాంటి అరుపుతో నిద్ర లేచాను. కల చివరలో చంటిబిడ్డ తోడేలు చూపు. కలని అర్థమవుతూ ఉంది కానీ ఇంకా చెవులలో రక్తం కారుతున్న చప్పుడు వస్తుంది. పేగు పెరికిన భావన రాగానే ఒక్కసారి పొత్తికడుపులో గట్టిగా గుచ్చినట్లుంది.
***
ఆయన గురక ఇంకా గట్టిగా వినిపిస్తుంది. సరయు చెయ్యి పక్కకు తీసిపెట్టి నెమ్మదిగా బాత్రూం లోకి వెళ్ళాను. నా నైటీ కింద వేసుకున్న లంగాలో నెత్తుటి చారికలాంటి మరక! ఒక్కసారి నీరసం కమ్మింది. హాల్లోకి చూసాను. వాడు లేడు. తలుపు తీసిఉంది. ఇక ఎప్పటికీ రాడేమో కూడా.
చాలా బావుంది.
ముఖ్యంగా కథలోని brevity , narrative చాలా నచ్చాయి.
విషయం చెప్తూ, వివరాల జోలికి వెళ్ళకుండా ఉండటం బావుంది. లైక్, లైక్..:)
కథ బావుంది అపర్ణ gaaru
సెక్స్ కి ఉండచ్చేమో కానీ, జీవితానికి, శృంగారానికి క్లైమాక్స్ లేదు .. ఏ నిమిషానికి ఆ నిమిషం అసంతృప్తి లో కూరుకుపోతూ బ్రతకటమే ..ఆమె కల జరిగిన తీరు , భయాందోళనలు బాగా చిత్రిన్చావు .. వాక్యాల్లో చాలా కసి ఉంది.. నిజానికి , ఇమడలేని జీవితాల్లో బ్రతికేవాళ్ళు దానికి వేసుకొనే ముసుగు లౌక్యం, నీతులు చెప్పటం ..ఆ షేడ్ కూడా చూపించి ఉంటె బాగుండేది.
శారీరక దాహం అనేదానికి జెండర్ లేదు . అది చెప్పిన తీరు బాగున్నా , ఇంకా దోమతెర లో జీవితంలా స్పష్టా స్పష్టంగా నువ్వు చెప్పగలవు .. అనిపించింది .. అఫ్కోర్స్ , కథ పూర్తయినతర్వాత చేసిన కామెంట్స్ అనుకో .. కానీ ఇంకోసారి రాసేటప్పుడు సరి చూసుకుంటావని
ఇకపోతే, ఇలాంటి విషయాలు రాయటానికి చాలా ధైర్యం కావాలి లాంటి కబుర్లు , ప్రశంశ లూ నేను చెప్పను , నీకూ అక్కర్లేదు . జీవితం కథనంగా రాయటానికి కావలసింది , కొంత కమిట్మెంట్ , మరికొంత ఆబ్జేక్తివిటీ.. రెండూ నీ దగ్గర ఉన్నాయి కాబట్టి .. ఇంకొన్ని కొత్త కోణాల కథలు నువ్వు రాస్తావని అనుకుంటున్నాను ..
అల్కహాలిక్స్ మీద శివ శంకరి గారు రాసిన కథల్ని గుర్తు తెచ్చావు .. పోగిదేస్తున్నానని మరీ ఫీల్ అవకు. వాక్యాల్లో ఇంకా పదును తో కూడిన స్పేక్టేటర్ షిప్ రావలసి ఉంది..
మంచి ప్రయత్నం అపర్ణా ..
నీ
సాయి
బోల్డ్ కథాంశం దాన్ని నడిపించిన తీరు చాలా బాగుంది
కంగ్రాట్స్ అపర్ణా!
అపర్ణ గారూ, చాల్రోజులకు.. హాయ్
ఈ కథని ఎలా అర్థం చేసుకోవాలో మీరు చెప్పి ఉంటే బాగుండేది. ఏమి చెప్తుంది ఈ కథ? ఒకానొక స్త్రీ జీవితంలోని రహస్య వ్యవహారాన్ని(దీనికి ప్రణయం అని పేరెందుకు గానీ)గురించిన ఒకానొక సంఘటన గా అర్థం చేసుకోవాలా? లేక నలభయ్యేళ్ళ తల్లి ని చూసి పదారేళ్ళ పిల్ల కూడా “గట్టున మేయని దూడగా” పరిణితి చెందుతుందనా? లేక ఆ పసిది కూడా ఇప్పటి నుంచే చేలో మేయాలని తల్లి భావిస్తున్నట్లా?
వాస్తవాలని కథల్లో చిత్రించడం అవసరమే కావొచ్చు కానీ అది జుగుప్స కల్గించేలా ఉండాలా? మాంసం తినే వాళ్ళంతా పేగులు మెడలో వేసుకు తిరగాలా?
అదంతా పక్కన పెడితే కథా నాయకి పునీత ఎలా అయింది? పీరియడ్స్ వచ్చింది కాబట్టా? శారీరకం సంగతి వదిలేసినా మానసికంగా కూడా పునీత ఎలా అవుతుంది? వాడితో కూతుర్ని ఊహించినందుకా?
కనీసం తను చేస్తున్న పని పట్ల (మంచిదో చెడ్డదో)నిజాయితీ కూడా లేదు. కొద్దిగా ఆత్మ గౌరవమూ లేదు. దీనికి గిల్టీ ఫీలింగ్ తో వచ్చిన ఆవిడ కలే సాక్ష్యం!
ఆ మధ్య విహంగ లో ఒక కథ చదివి ఇలాగే జుగుప్సతో ఒళ్ళు జల్దరించింది.
వాస్తవాలు ఇలాగే ఉంటాయని చెప్పొద్దు ప్లీజ్! వాస్తవాలు ఇంతకంటే భయంకరంగా కూడా ఉండొచ్చు. కానీ అవి నిజ జీవితంలో ఉన్నాయి కదాని వాటిని అంత జుగుప్సాకరంగానూ చిత్రించి దానికి సాహిత్యమనే పేరు తగిలిస్తే… ?
ఈ కథ రచయిత్రి కాక రచయిత రాసి ఉంటే అతడి పని ఏమై ఉండేదా అని ఆలోచిస్తున్నాను.
ఇటువంటి టాపిక్స్ తో కథలు రాసి వాస్తవం పూత పూయడం కొత్త ట్రెండ్ అనుకుంటాను. ఈ మధ్య కథలేవీ చదవక పోవడంతో తెలీట్లేదు.మెడికల్ షాప్ లో సానిటరీ నాప్కిన్స్ కొంటే నల్లటి కారీ బాగ్ లో వేసిస్తాడు అది ఆడాళ్ళ ప్రైవేట్ వ్యవహారం కాబట్టి… ఆ మాత్రం మరుగు కూడా అక్కర్లేకుండా పోయింది మనకి!
ఇలాటి భాష వాడుతూ ఒక అభిప్రాయం రాస్తానని కూడా ఊహించలా!
(
అపర్ణా, సారీ, మీ నుంచి ఇలాటి కథను ఎక్స్ పెక్ట్ చేయలేదు.
ఎక్స్ పెక్ట్ చేయలేదు….వాకిలి లో కూడా….!
సుజాత గారు, అపర్ణ గారు,
నేను సుజాత గారి అభిప్రాయ౦ తో ఏకీభవిస్తున్నాను.. నాకు కథ నచ్చలేదు. అయితే చాలా మ౦ది కి నచ్చినట్లు అనిపిస్తు౦ది కాబట్టి నాకు మీ (అపర్ణ ) ద్వారా తల్లి థాట్ ప్రాసెస్ ఏ౦టి? తెలుసుకోవాలని ఉ౦ది.
సుజాత గారు మీరు ఒకసారి ప్రపంచాని చూడండి మీకే తెలుసుతున్దీ కానీ మీ రివ్యూ కీ హాట్స్అఫ్
http://eemaata.com/em/issues/201409/4895.html?allinonepage=1
కథ మొత్తం చదివించింది.
సగం చదివేసరికి… మగవాళ్ళనిలా నగ్నంగా కథావీధిలో నిలబెట్టేయాలా అనిపించింది.
మొత్తం చదివాక… ఈ కథను ఎవరి వైపునుంచి అర్థం చేసుకోవాలి అనిపించింది.
సుజాత గారి అభిప్రాయంతో ఏకీభవిస్తున్నాను. ఇంతకంటే రాస్తే, ‘ఛీ ,ఈ మగవాళ్ళింతే, అర్థం చేసుకోలేరు’ అంటారేమో!
Bold కథాంశం, కట్టిపడేసే కథనం….
చాల బాగుంది అపర్ణ గారు… అభినందనలు…
కథ చాలా బాగా రాసారు. అభినందనలు
అపర్ణ గారూ !
కధనం బాగుంది. చెప్పిన విషయం బాగుంది . ఇది చలం కధని గుర్తుచేస్తుంది. ఒక స్త్రీ లైంగికతను అసంతృప్తిని తెలుపుతుంది. ముఖ్యంగా ఒక సంసారం చేసుకునే స్త్రీ ఏమీ చాతకని భర్త పట్ల చూపే నిరసన వ్యక్తమౌతోంది. ఎన్ని జీవితాలో ఇలా కాళి బూడిదై యవ్వనమంతా ఎందుకూ పనికి రాణి బీళ్లై పోయినవి ఉన్నాయి. బయటికి చెప్పక పోయినా ఎందరో ఐడెంటిఫై అయ్యే కధ ఇది. కానీ సోల్యూషన్స్ లోనే తేడా ఉంటుంది. కొందరలాగే మగ్గిపోతే మరి కొందరు బయటికి వస్తే మరి కొందరు ఇలా ఇలాంటి దారులలో. చాసో కధ లేడీ కరుణాకరం, ఏలూరెళ్లాలి, లాంటి కధనం కనిపించింది మీ కధలో . ఇంకా బాగా రాయ గలరు. మనిషి నైజాన్ని పట్టుకున్న వారు తక్కువమంది దాన్లో ఏమీ మొహమాటం లేకుండా రాయగలిగే వారు మరి కొంత మందే. చాసో లాంటి వారు చలం లాంటి వారు . మీరు ఆ కోవ లో ప్రయాణం మొదలెట్టారు. తప్పక మంచి కథలు ఇంకా ఎన్నో మీ నుండి ఆశిస్తూ … ప్రేమతో జగతి
కోర్కెలు దాచుకోవాల్సిన పరిస్థితి …మన దేశం లోనే. అదికూడా చిన్న చిన్న టౌన్లలోనే. బెంగుళూరు లాంటి పట్టణాలలో మహారాజుల జులుం చెల్లడంలేదు.
నిజమే..వాస్తవాలు వినడానికీ, చదవడానికీ భయంకరంగానే వుంటాయి. వాస్తవాలకు జుగుప్స అని పేరు పెడితే అటువంటి జుగుప్స రాయడమే ముఖ్యం.ఒక ఇరవై సంవత్సరాల క్రితం రాయసాహసం చెయ్యలేని కథ ఇది. చెయ్యి తిరిగిన వాళ్ళే ఇంత బాగా రాయగలరు.
ఇది ఖచ్చితంగా స్త్రీ వాద కథ.
అపర్ణ తోట గారికి అభినందనలు.
మీ కధల్లో నచ్చని మొదటి కధ!
కధ చదివాక తల్లి గురించి వ్యంగ్యంగా రాశారనుకున్నాను! మరి, తాగిన భర్త మాటలు పాప వరకూ వెళ్తాయని సిగ్గుతో చితికిన తల్లి అదే పాప ఉన్న ఇంట్లోనే మేనళ్ళుడితో గడుపుతుంది కదా!
కానీ కామెంట్స్‌లో ‘బోల్డ్..’ ‘స్త్రీ వాదం ‘ అని చదివాకా అయోమయం!! ఈ మధ్యకాలంలో పునీతకి అర్ధం ఏమైనా మారిందా అన్న సందేహం!
వాస్తవంలో ఇంతకన్నా దారుణమైన సంఘటనలు జరుగుతాయి.. కాశీభట్ల మంచుపూవులో ఒక తండ్రికి అచ్చు భార్యలా ఉన్న కూతురి మీద కోరిక కలుగుతుంది.. చదువుతుంటే భయమూ, బాధా వేస్తాయి కానీ జుగుప్స కలగదు.. చెప్పే విధానం అతి ముఖ్యం!! బాత్‌రూముల్లో, బెడ్ రూముల్లో జరిగేదంతా యధాతధంగా అక్షరాల్లోకి అనువదించక్కర్లేదు.. అంధుకే ఇళ్ళల్లో తలుపులుంటాయ్!!
మా దేవదానం రాజుగారి, జగమంత కుటుంబం కథ (https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10205007711651565&set=p.10205007711651565&type=1&theater) చదివి ఫేస్ బుక్ లో కత్తి మహేష్ గారి లింక్ ద్వారా ఇక్కడకు వచ్చి ఈ కధను చదవటం జరిగింది.
అంతవరకూ రాజు గారి కథ చాలా సాదాసీదాగా అనిపించింది. కథనం తప్ప కథేదీ, అసలు రాజు గారు ఏం చెప్పదలచుకన్నారూ, అబ్బబ్బె ఆ కథ ఆయన స్థాయి కథ కాదు అనుకుంటూ వచ్చాను.
కానీ ఈ కథ చదివాకా మారాజు గారి కథ అద్భుతంగా అనిపిస్తోంది. గొప్ప సాహితీ విలువలు కనిపిస్తున్నాయి.
రెండు కథల్లోనూ సామాజిక వాస్తవికత ఉంది.
కథను నడిపే రీతిలో అనుభవలేమి/అపరిపక్వతా, (దానిని బ్రెవిటీ అనీ, బోల్డ్ ప్రయత్నం అంటూ పొగుడుతున్నారిక్కడ) బాధ్యతా రాహిత్యం, ఒకరకమైన తెంపరితనం పునీత లాంటి కథలను సృజిస్తాయి.
తెలుగు కథల ట్రెండ్ ఏమైనా మారిందా? నాకైతే తెలీదు. వయసు పెరుగుతోందిగా, లేటెస్టు ట్రెండ్స్ టచ్ లో లేక ఈ కథ నచ్చటం లేదేమో బహుసా …….
భవదీయుడు
బొల్లోజు బాబా
ఇటువంటి కధ నా ఊహ తెలిసాక ఇప్పుడే మొదటిసారి చదవడం. రచయిత్రి ఏం చెప్పదలచుకున్నారో అస్సలు అర్ధం కాలేదు. అక్రమ సంబంధాలు కొత్త కధా వస్తువు కాకపోయినప్పటికీ, కధనం చాలా పేలవంగా, భాష జుగుప్సాకరంగా ఉంది. తప్పు చేసిన పాత్ర మానసిక సంఘర్షణ గానీ, తప్పు సమర్ధించుకునే బలమైన కారణం గానీ చిత్రీకరించలేకపొయారు.
చాలమంది చెప్పినట్లే మన అపర్ణ కథలో ఓ సామాజిక వాస్తవికత వుంది. కాని అది ఒక కోణంలోనే. కూతురి పట్ల తల్లి ఆలోచనలో అది దెబ్బతింది. కూతురి పట్ల ఆందోళన చెందిన తల్లి ఆ కారణంగా మురళిని దూరం చేసుకున్నట్లు చూపిస్తే ఈ కథ మరింత వాస్తవికంగా వుండేది. పిల్లల దగ్గరికి వచ్చేటప్పటికి తమ కోరికలని, కష్టాలని చిటికెన వేలితో తోసిపుచ్చే స్త్రీలే ఈ ప్రపంచం నిండా.
మొహబ్బత్ యా జరూరత్? అని ప్రశ్న వేస్తే…. ‘ఆదత్.. బస్.. కుచ్ నయీ యే.. అని నిర్లక్ష్యంగా చెప్పేటంత నిర్లక్ష్యంగావుంది కధ. సాటి స్త్రీనైవుండి నేనే నిర్లక్ష్యత చూపిస్తున్నాంటే, ఇందులోని పురుషుడు ఇంకెంత నిర్లక్ష్యత చూపిస్తాడు కేవలం ఆదత్ కి. ఇదేమన్నా మొహబ్బతా మానసిక సంఘర్షణ జరగడానికి? లేదా జరూరతా బలమైన కారణం చూపించడానికి? ఇలాంటి కధలు కోకొల్లలు, ఇలాంటి వాళ్ళు కోకొల్లలు కాబట్టి. అవకాశం వల్ల అలవాటు, తర్వాత ఆ అలవాటు అయిపోయింది కాబట్టి వ్యాపారం. రచయిత్రి చాలా దైర్యంగా ఈ అంశాన్ని పిక్ అప్ చేశారుగాని, చివరికి విహీనం గా వదిలేశారు. ‘ఆదత్ లో రసవత్తరం అనేదివుండదు, కేవల చీకటి వ్యవహారం తప్ప, కధలో అది ప్రస్పుటంగా కనబడింది. కాని రచయిత్రి ‘పునీత అని పేరు పెట్టడం లో అర్ధమేమిటో అర్ధం కాలేదు. ఆవిడ ఎందుకు వీళ్ళని పునీతం చెయ్యాలనుకున్నారు? అదీ అర్ధంకాలేదు.
ఈ కధ మొదటి సారి చదివేటప్పుడు, రెండో అంకంలోని మొదటి పేరాలు సరిగా అర్థం కాలేదు. ఎవరు ఏమంటున్నారో ఒక పట్టాన అర్థం కాలేదు, సరిగా రాయక పోవడం చేత. అప్పుడు, లేడి లాగా గెంతులేసుకుంటూ, పేరాలు దాటేస్తూ, చివరికి వెళ్ళి పోయాను. ఏమీ అర్థం కాలేదు. “వాడు” అంటే, స్త్రీల ఋతు సమస్య అనుకున్నాను. చాలా కాలం కిందట ఒక రచయిత్రి అలా రాసినట్టు గుర్తు. “పోనీలే” అని వదిలేశాను.
సుజాత గారి కామెంటు చదివాక, ఓపిగ్గా, కష్టపడి కధంతా మళ్ళీ చదివాను, సుజాత గారూ, మరి కొందరూ ఎందుకు పొగడ్డం లేదో తెలుసుకుందామని.
రెండో సారి చదివాక కూడా, ఈ కధ ఏం చెప్పదలుచుకుందో, బొత్తిగా అర్థం కాలేదు. కల సంగతి ఏమిటీ? సమాజ భయాన్ని చూపిస్తోందా? గిల్టీ కాన్షస్‌ని చూపిస్తోందా? ఈ మధ్య కాలంలో, కధలు కూడా, స్పష్టంగా వివరంగా కాకుండా, చాలా గుంభనగా రాస్తున్నారు, ఒక్కో మనిషికి ఒక్కోలాగా అర్థం అయ్యేటట్టు.
చేతగాని, తాగుబోతు భర్త. పైపెచ్చు పెత్తనం చేస్తూ, చాకిరీ చేయించుకునే భర్త. బూతులు కూడా తిట్టే భర్త. అటువంటి భర్తకే ఎలాగో ఒక లాగా ఒక కూతురుని కన్నదీ భార్య. పైపెచ్చు ఆ భర్త మీద కాస్త జాలి కూడా. ఇరవై యేళ్ళన్నా నిండని ఆడపడుచు కొడుకుతో శారీరక సంబంధం. ఆ సంబంధంలో నన్నా కాస్త ప్రేమనేది ఏడిసిందా అంటే, అదీ లేదు. అలవాటయిపోయిన శరీరాల పనే! మధ్యలో, తన ప్రియుడికీ, కూతురికీ సంబంధం వుందేమోననే అనుమానం. తనకి నెల తప్పిందేమోననే సందేహం, భయం. కాదని తేలాక నిశ్చింత. కల రూపంలో సమాజ భయం. ఇదీ మొత్తంగా ఈ కధ.
ఈ కధనే వేరేలా ఊహిద్దాం. ఒక కానుపు తర్వాత విపరీతంగా ఒళ్ళు పెరిగి పోయిన భార్య. ఆ భార్య మీద మోహం లేని భర్త. నగలూ, చీరల కోసం సతాయించే భార్య. “జీవితంలో సుఖం లేకుండా పోయిందని” వాపోయే భర్త. సుఖం కోసం, పద్దెనిమిదేళ్ళ భార్య మేనకోడలిని లొంగ దీసుకున్న భర్త. ఆ పిల్లకి నెల తప్పిందేమోనని, భయ పడి, కలలు గని, ఎలాగో అలాగ అబార్షన్ చేయించేద్దామని అనుకునే భర్త. అది నెల తప్పడం కాదని నిశ్చింత పడ్డ భర్త.
ఈ రెండు రకాల కధలూ ఆశించేది ఏమిటీ? మొదటి కధలో ఆ భార్య పాత్రకి పాఠకుల సపోర్టు కావాలి (అది బాగానే దొరికింది లెండి). రెండో వెర్షన్‌లో, భర్త పాత్రకి పాఠకుల సపోర్టు కావాలి. ఇది దొరుకుతుందా అనేది కాస్త అనుమానమే. మొదటి కధలోని భార్య పాత్రకి సానుభూతి చూపే పురుషులు తప్పకుండా, ఈ భర్త పాత్రని అర్థం చేసుకుంటారూ, సానుభూతి చూపిస్తారూ. అనుమానమల్లా, మొదటి కధ లోని భార్య పాత్రకి సానుభూతి చూపే స్త్రీల విషయంలోనే. ఈ పాత్రలు, పరిస్థితుల ప్రాబల్యం వల్ల, తమ కన్నా బాగా చిన్న పిల్లలతో శృంగార సంబంధాలు పెట్టుకున్నాయని మనం భావించాలని ఆ రచయితల ఉద్దేశ్యం. నిజానికి, ఆ రెండు పాత్రలూ గాడిదలే.
ఎవరూ స్త్రీ గురించి బొత్తిగా ఆలోచించని రోజుల్లో, స్త్రీకి హృదయం వుంటుందనీ, ఆ హృదయానికి స్పందనలు వుంటాయనీ రాసిన రచయిత చలం. ఆయన రాసిన వాటిల్లో కొన్ని తప్పు విషయాలున్నా, ఎన్నో మంచి విషయాలు చెప్పారాయన, ధైర్యంగా ఆ రోజుల్లో. ఆయనతో పోలిక తేవడం, ఈ కధ విషయంలో, ఆయన్ని అవమానించడమే.
ఈ కధలో, భార్య పాత్రకి ఎక్కువ చదువు లేదని ఓ ముక్తాయింపు. ఎందుకంటే, ఎవరైనా, “ఆ భార్య తన భర్త నించీ విడిపోవచ్చు కదా?” అని అడిగితే, వాళ్ళకి, అట్టాంటిది కుదిరే విషయం కాదని చెప్పడానికి – జీవితం కోసం ఆ చెత్త భర్తకి లొంగి బతుకుతోంది అని చెప్పడానికి. ఆ బతుకు కన్నా, నాలుగిళ్ళలో పనిమనిషి ఉద్యోగం చేసుకుని బతకడంలో ఆత్మ గౌరవం వుందని ఈ పాత్రకి అర్థం కాదు. ఈ మధ్య కాలంలో, స్త్రీ స్వేచ్ఛ కోసం ఏం చెత్త రాసినా ఫరవా లేదన్నట్టు వున్నారు మనుషులు. మానవ సంబంధాల్లో జంతు స్థాయి శృంగారం మాత్రమే ప్రధాన పాత్ర పోషిస్తోంది. ప్రేమనేది ఏనాడో అంతరించింది ఇటువంటి కధల్లో. ఎవరూ స్త్రీ ఆత్మ గౌరవం గురించి మాట్టాడనే మాట్టాడరు బొత్తిగా, అదేదో అంటరాని విషయం అయినట్టు. భర్తా, కూతురూ ఇంట్లో వున్న సమయంలోనే, ప్రియుడితో గడపడానికి ఎంతో ధైర్యం చూపించే ఈ నడివయసు స్త్రీ, ఓ బడితె తీసుకుని, తన చెత్త భర్తని బాదడానికి ధైర్యం చూపించదు.
మొత్తానికి, చాలా చెత్త గానూ, జుగుప్సగానూ వున్న కధే, కొంతమంది అన్నట్టు. ఇలాంటి కధలు ఒక రకం పురుషుల పాలిటి వరాలు. వాళ్ళు చాలా సపోర్టు చూపిస్తారు ఈ పాత్రకి. సహృదయంతో అర్థం చేసుకుంటారు. వీలైతే, శరీరంతో కూడా అర్థం చేసుకుంటారు, పాపం.
ప్రసాద్
ఈ కథ చదివాక పునీత అంటే నాకు తెలిసిన అర్ధం తప్పేమో అని, అనుమానం తీర్చుకోడానికీ ఆంధ్రభారతి సాయం తీసుకోవాల్సి వచ్చింది. ఇంతకీ ‘లచ్చుమమ్మ’ పునీత ఎలా అయింది? మానసికంగానా? శారీరకం గానా?
ఆమెలో ఆ ప్రవర్తనకి దారితీసిన ఎమోషనల్ స్ట్రగుల్ ఎక్కడా కథలో కనిపించలేదు. ఆ ఇంకో సంబంధం పట్ల గౌరవమూ, నిజాయితీ, ఎమోషనల్ ఎటాచ్మెంట్ కూడా లేవు, వట్టి తిరుగుబోతుతనం తప్ప. వరసైన బావతో కూతురు తప్పు చేస్తుందేమో అని భయపడే తల్లి, కూతుర్ని వాడెక్కడ లొంగ దీసుకుంటాడో అని భయపడే తల్లి (అసూయపడే అంటే సరిగా ఉంటుందేమో), కొడుకు వయసున్న మనిషితో, అదీ వావీ వరసా లేకుండా …ఛ ఛ … ఆలోచించడానికే అసహ్యంగా ఉంది.
అసలు కథేం చెప్పదలుచుకుందో అందరిలానే నాకూ అర్ధం కాలేదు. కథ సందేశాన్నీ, పరిష్కారాన్ని చూపించనక్కర్లేదు. కనీసం తప్పుడు దారిలో నడిచే పాత్రలని గ్లోరిఫై చెయ్యకుండా ఉండాలి కదా.
ఇంతోటి దానికి బ్రేవిటీ, బోల్డూ, కసీ, తొక్కా, తోలూ, స్త్రీవాదం అంటూ ప్రశంసలు. చాసోలూ, చలాల ఆత్మల్ని క్షోభ పెట్టడం కూడాను.
తాగుబోతులూ, చేతకాని భర్తలు ఉండొచ్చు. ఉండరని అనడం లేదు. స్త్రీలని వేరే ఎవెన్యూలూ వెదుక్కోనివ్వండి. కాదని అనడానికి మనమెవరం. బ్రతుకుల్లో సంబరాలుంటాయి,విషాదాలుంటాయి, విరహాలుంటాయి, చీకట్లుంటాయి. ఒలకబోసుకోవల్సినవీ ఉంటాయి, ఒడిగట్టుకోవాల్సినవీ ఉంటాయి. అయితే ఇలా వాటిని వాకిటి ముంగిట్లో ఒలకబోసుకోడం ఏమాత్రమూ బాగాలేదు.
అపర్ణ గారు పర్సనల్గా తెలీకపోయినా, ఫేస్బుక్ కథా గ్రూప్లో కొన్ని సార్లు ఆవిడ వాఖ్యల వల్ల, వ్రాసిన మంచి కథా విశ్లేషణల వల్ల మంచి అభిరుచీ, అభిప్రాయాలు ఉన్న వ్యక్తి అని అనిపించింది. ఆమె నుంచి ఇది నేను కూడా వూహించలేదు.
చివరగా ఒక్కమాట…. సంకుచిత మనసులూ. అలోచనలూ ఉన్నవాళ్లకి ఇలాంటివి నచ్చవు అనే అభ్యుదయవాదులకి, ఇంతకూ ముందు నేనెక్కడో చెప్పినదే మళ్ళీ ఇంకో సారి… ప్రతీవారూ అభ్యుదయాన్ని ఆశించేవాళ్ళే, కాకపొతే పక్కవాడి కొంపలో.
మీరు తీసుకున్న కధా వస్తువుతో నాకు అభ్యంతరం లేదు కానీ కధని నడిపించిన తీరు,వర్ణనలు అస్సలు బాలేదండి. సీ గ్రేడు కధలా వుంది
కాలపరీక్షకి తట్టుకుని నిలబడాలంటే కావలసిన లక్షణాలు, విషయం లేని వాటి గురించి పెద్దగా బాధపడక్కర్లేదు. చూసీ చూడనట్టు వదిలేయడం చాలు. కానీ.. కథ కంటే వ్యాఖ్యలే నన్ను కలవరపెట్టాయి.
చలం కథ (పేరేవిటో చెప్పలేదు. అరుణా కొంపదీసి?!), చాసో ‘లేడీ కరుణాకరం’, ‘ఏలూరెళ్ళాలి ‘ మరొక్కసారి చదువుకోమని విన్నపం. “నేనిలా చేశానని ఎక్కడా చెప్పకేం. నేనిలాంటిదాన్ననుకోకేం. కుర్రాడివి చనువుగా ఉన్నావని అవస్తపడుతున్నాను, మరేం అనుకోకేం!” అన్న మాణిక్యాంబ ‘గారి ‘ మాటలకి కరిగి నీరైపోమూ!! పోలికా!! హస్తి.. మశకాంతరం.
కథా వస్తువు, కథనం కేవలం రచయిత/రచయిత్రి ఇష్టం. పాఠకుడు ఇష్టముంటే చదువుతాడు, లేదంటే ఇలా తిట్టిపోతాడు, నచ్చితే ఇలాగే భుజాలకెత్తేసుకుంటాడు కూడా. కానీ ఏవండీ.. కత్తెర వాడకం సంగతి సరే, అసలుంటుందని కూడా తెలీని సంపాదకులున్న పత్రికలు మాత్రం సాహిత్యానికి చాలా ప్రమాదకరం.
ఇక రచయిత్రికి చిన్న నోట్: అపర్ణగారూ, కథలో షాక్ వేల్యూ తప్ప ఇంకేమీ కనిపించలేదండీ. కసిగా రాయాలన్నదే ఈ కథకి ఉద్దేశ్యమైతే నేనేం చెప్పలేను కానీ, గొప్పగొప్ప కథకులు కూడా చాలా వివాదాస్పదమైన(మీ భాషలో బోల్డ్) అంశాలతో రాశారు. కొత్తేమీ కాదు. మనం చదవకపోవడం మన లోపం కానీ. జూఫిలియా ని కథాంశంగా తీసుకుని మల్లాదివారు కథ రాశారు తెలుసా? చదవండి ముందు.. బాగా చదవండి. మీరు సాహిత్యసంఘాలూ, లబ్ధప్రతిష్టుల పనుపున ఉన్నారు. చదవండి బాగా..
చివర్లో..వచ్చిన ‘కల’ని..తీసేస్తే, దేశంలో ఎవ్వరికీ తెలియకుండా జరిగిపోతున్న మామూలు విషయమే ఇది. కాకపోతే మేము చాల డీసెంట్ అనుకొనే కొందరికి వున్నది వున్నట్టు రాస్తే బహుశా నచ్చలేదేమో, అందుకే బాష గురించి చాల మంది ఫిర్యాదు చేస్తున్నారు. నాకున్న అభ్యంతరం ఒక్కటే..రచయత్రి కూడా ఇక్కడ ‘పునీత ‘ అని పేరు పెట్టి…తనని తాను మోసం చేసుకొంటున్నారేమో అనిపిస్తుంది. నిజానికి ఈ కధ లోని నాయిక తాను ఎవర్నో మోసం చేస్తున్నట్టు ఎక్కడా భావించలేదు. అసలా పరిస్థితికి రావడానికి ఆవిడ ఎన్ని సార్లు ఆలోచించి ఉంటుందో… ఒక బలహీన క్షణంలో ఆవిడ ఈ పని చేయలేదు. విధిలేక, బాగా తెలిసి, తనకి నచ్చి తన అవసరం కోసం చేసిన పనే ఇది. సో…ఇక పునీతలు…అపవిత్రలు..అనే ఆస్కారమే లేదు. ఫీమేల్ సెక్సువాలిటీ లేక మేల్ సెక్సువల్ డిసైర్స్ రెండూ కూడా ఒకే విషయాన్ని స్పష్టం చేస్తాయి. ప్రతి ఒక్కరూ అవసరం కోసం ప్రయత్నించే వాళ్ళే. ఇదే కధ మొగవాడి పరంగా కూడా రాయచ్చు. అలా భాధపడే మొగవారూ చాలా మంది వున్నారు..ఆడవారూ వున్నారు. ఇలాంటి అవసరం రాని వారు అదృష్టవంతులు. జరుగుతున్న నిజాల్ని ఒప్పుకోవాలంటే ధైర్యం కావాలి. ఎంతసేపు..కృష్ణశాస్త్రి బావుకత్వం మాత్రమే రచనలలో ఉండాలంటే..ఎలా?
కలవరపరిచే విషయం ఈ వ్యవహారం లోకి చాసోనీ, చలాన్నీ ఈడ్చుకు రావడం. ఆయా రచయితల పాత్రలు పడ్డ సంఘర్షణా, వాటి ఔన్నత్యం, ఆ పాత్రల పట్ల రచయితలకు ఉన్న ప్రేమా.. ఇవేవీ చూడకుండానే సరిపోల్చడం!
చచ్చి స్వర్గాన ఉన్న వాళ్ళ ఆత్మల్ని క్షోభ పెట్టడం _______ఎంతటి దుస్సాహసం!
ఇలాటి పొగడ్తలు రచయితను మరి ఎదగకుండా నిరోధిస్తాయని గ్రహిస్తే ఎంత బాగుండు
కథ చాలా బాగా రాసారు. అభినందనలు అపర్ణ….!!!
ఈ కథకు లక్ష్యమే లేదు. టైటిల్ కు జస్టిఫికేషన్ లేదు. కనీసం కథనాన్ని అయినా రిఫైన్ చేసే ప్రయత్నం జరగలేదనుకుంటాను. అందుకే క్రూడ్ గా అనిపిస్తోంది. మూడో పేరా- మూడో వాక్యం నుంచి పేరా చివరివరకూ గందరగోళం గా ఉంది!
జీవితాలన్ని అన్నీ అమర్చిపెట్టినట్లు అందంగా లేవు. మనుషులందరూ నీతి, నిజాయితీలతోనే లేరు. ఏన్నో భిన్నత్వాలు, ఎన్నో రంగులూ, రకాలు ఈ ప్రపంచంలో వున్నప్పుడు కథ అన్నివేళలా మంచినే ఎందుకు చూపించాలి?
ఈ కథ నాలుగు గోడల మాటున, మనసు పొరల లోతున, చీకటి గదుల్లోన ఏమి జరుగుతున్నదో లేక జరిగిందో దాని చిత్రణ. అంతే!
ఈ కథ నిజంగా జరిగిందయితే ఆ జరగడానికి ఓ మంచి ముగింపు/తీర్పు వుండక్కర లేదు. అయితే ఆ జరిగిందాని బట్టో, ఈ కథని బట్టో పాఠకుడే అది మంచిదో, చెడ్డదో నిర్ణయించుకోవాలి. ఈ కథలో ఆమె పాడయిందనీ అనుకోవచ్చు, ఆమె పాడవడానికి ఆమె చేతగాని మొగుడు కారణమనీ అనుకోవచ్చు.
ఇందులో కథ జుగుప్సాకరంగా వుంది, బాగా లేదు అనే వాళ్ళకి బహుశా ఈ కథలోని ముఖ్య పాత్ర జుగుప్సాకరంగా వుండివుంటుంది కానీ కథ కాదు. ఇలాంటి పాత్రని ఇలా కాకుండా మరెలా రాయగలరో నేనూహించలేకున్నాను. కథలోని పాత్రల మీది జుగుప్సని కథకు అంటించడం భావ్యం కాదు.
ఇక ఈ కథకు “పునీత” అని శీర్షిక ఏ వుద్దేశ్యముతో రచయిత్రి పెట్టారో తెలియదు గానీ, ఈ మధ్యనే కల్లూరి భాస్కరం గారు సారంగ పత్రికలో రాసిన “ఋతుమతీ పునః కన్యా…” అన్న వ్యాసం చదివాను. ఇందులో కల్లూరి గారు క్రింది భారతంలొ పద్యం ఇచ్చి దాని వివరణ ఇచ్చారు. దాని అర్థం మీరే చదివి బహుశా ఈ కథాశిర్శికకు కారణం అది కావచ్చేమో చూడండి. http://magazine.saarangabooks.com/2014/08/08/%E0%B0%8B%E0%B0%A4%E0%B1%81%E0%B0%AE%E0%B0%A4%E0%B1%80-%E0%B0%AA%E0%B1%81%E0%B0%A8%E0%B0%83-%E0%B0%95%E0%B0%A8%E0%B1%8D%E0%B0%AF%E0%B0%BE/
పరపురుషసంగమంబున బరిహృతయై యున్న యట్టి భామిని శుద్ధిం
బొరయు రజస్వలయై కంచరయగ భస్మమున శుద్ధమైన విధమునన్
పరపురుషునితో సంబంధం వల్ల విడిచిపెట్టబడిన స్త్రీ, బూడిదతో కంచు శుభ్రమైనట్టుగా రజస్వల కావడం ద్వారా శుద్ధి అవుతుందని ఈ పద్యానికి అర్థం.
అపర్ణ గారికి అభినందనలు. ఒక చీకటిని వెలుగులోకి తెచ్చినందులకు. మాట్లాడటానికి కూడా యిష్టపడని (ఈరోజుల్లో కూడా) ఒక విశయాన్ని కథలా అందించినందులకు.
పునీత కధ చదివాక ఒక్క నిమిషం ఏమీ తోచలేదు. నిజమే కధ చెప్పిన తీరు బావు౦ది. ఎక్కడా అశ్లీలత కనిపి౦చకు౦డా, వినిపి౦చకు౦డా చక్కని నైపుణ్యం కనబరిచారు రచయిత్రి. అయితే ముడి సరుకుకూ , మెరుగు పెట్టి చేసిన నగకూ ఉన్న తేడానే ఇక్కడ కనిపిస్తు౦ది.
చాలా విషయాలు కలగాపులగం కావడం వల్ల పాయింట్ ఆప్ వ్యూ సరిగ్గా ప్రెజెంట్ చెయ్యలేకపోయారు.
మొదటి భాగం బాగుంది. ఒక కలవరం ఏదైనా అయిందేమో అన్న బెంగ సరిగ్గా కళ్ళకు కట్టినట్టు రాసారు.ఇహ రెండో భాగానికి వచ్చే సరికే కధలో ఐక్యత (యూనిటీ) చెదిరిపోయి౦ది.
ముగ్గురిని ఒక పారాలో పరిచయం చెయ్యడంలో పూర్తిగా విఫలమయారు.వాడు అంటూ మొదలుపెట్టి మాధవరావ్ గురి౦చి రాసినా భర్త స్వభావం చెప్పడం కొ౦త అయోమయాన్ని కలిగిస్తు౦ది.
మాధవరావు పాత్ర ద్వారా ముఖ్య పాత్ర గురి౦చి రచయిత్రి ఏంచెప్పదలుచుకున్నారు? అతనితో చనువుగా మాట్లాడటం గురి౦చా భర్త చిరాకు పడటం గురి౦చా ?
మురళి పాత్ర పూర్తిగా అసంబద్దంగా ఉంది. కూతురు ఆకర్షించాలని చూస్తున్న మేనల్లుడితో అక్రమ సంబంధం అర్ధ రహితంగా ఉంది. మేనల్లుడు కాకుండా రచయిత్రి ముందు మాధవరావే అనుకున్నారేమో సడెన్ గా ఒక ఆలోచన వాళ్ళ మురళి పాత్ర ప్రవేశ పెట్టినట్టుగా అనిపిస్తు౦ది. మాధవరావుతో కదా నడిపితే అదో తీరుగా ఉండేది. ఎంత అసంతృప్తి ఉన్న స్త్రీ అయినా ఎంత శారీరిక సౌఖ్యమే అయినా మరీ ఇలా చిన్న పిల్లవాడిని ఇండ్యూస్ చేసి నిజానికి ఆపిల్లవాడికి ఆసక్తి ఉన్నా దాన్ని వాడుకుని వాడితో సంబంధం పెట్టుకోడం అగ్లీగా ఉంది. శాస్త్రీయంగా కూడా ఎంతో మనసుకు చేరువైతే కాని శరీరం స్పందించని విషయం కొత్తేమీ కాదు, ఇలా మురళి పాత్రను అతి దారుణంగా చిత్రించి నాయికను దిగజార్చడం బాగాలేదు.
మరో వైపు భర్త తాగి బూతులూ ఒళ్ళు తెలవని ప్రవర్తనా వీటి అన్ని౦టి మధ్యా మగతనాన్ని ప్రదర్సించుకునే ఉక్రోషం నిజానికి ఈ ఒక్క విషయం మీదే కదా అల్లగలిగితే బాగుండేది. నిజమే ఇప్పటికీ ఎంత అభ్యుదయం అనుకున్నా ఎంత ప్రగతి సాధించాం అనుకున్నా తాగి బలహీనతలను బలాలుగా నిరూపి౦చు కోవాలనుకోడం ఎంత సేపూ తమ మగతనాలను ప్రదర్సిమ్చుకోడమే తప్ప స్త్రీని రక్తమా౦సాలతోపాటు మనసూ ఇష్టైష్టాలూ ఉన్న మనిషిగా చూడకపోడం మరుగునున్న అసలుకధ వెలుగులోకి తేగలిగితే బాగు౦డేది.
భార్యగా ఆమె అస౦తృప్తి న్యాయమైనదే కాని కధలో చెప్పిన ప్రవర్తన సరైనది కాదు అదీ కాక మెడిసిన్ చదువుతున్న పిల్లవాడు అంత విచక్షణ లేకుండా అత్తతో అక్రమ సంబంధం పెట్టుకోడం నమ్మదగ్గదిగాలేదు.
ఒ పక్క భర్త ప్రవర్తన అంతా ఏహ్యంగా భరి౦చాక ఏ స్త్రీ శారీరిక సంబంధానికి అంత సులభ౦గా సిద్ధపడదు. పెళ్లి భర్తతో ఉన్న స్త్రీ పీరియడ్స్ రాలేదనగానే ఆ పిల్లడు అదీ మెడిసిన్ చదివే వాడు కంగారుపడి పారిపోడం నమ్మశక్యంగాలేదు .
చదువుకూ ఇలాటి సాంసారిక పరిజ్ఞానానికీ లంకె ఎ౦దుకో అర్ధం కాదు . ఒకవేళ నేలతప్పినా పెద్ద డ్రామా నడవటానికి కారణం ఏమిటి? దొ౦గచాతు వ్యవహారానికి జడుపు లేని వాడు నేలతప్పగానే బెదిరిపోతాడా?
పాత్ర చిత్రీకరణలో అపరిపక్వత కొట్టొచ్చినట్టుగా కనబడుతో౦ది.
ఇది చాలదన్నట్టు కలసీను. ఎం చెప్పాలనుకున్నారు గిల్టీ ఫేలి౦గ్ గురించా ?
కధ రాసే ముందే దాని పరిధి పాత్రల్ గురి౦చి కొ౦త ఆలోచన ఉంటే ఎంత కొత్తగా రాయాలనుకున్నా ఇలా అయోమయంలో పడిపోరు .
స్త్రీ ని కోరికలు రక్తమా౦సాలున్న మనిషిగా చిత్రించడమే ధ్యేయం అయితే చెప్పవలసిన కదా ఇది కాదు .అయినా ఎక్కడా అశ్లీలత లేకుండా చెప్పిన కధనం బాగుంది.
లిపి జ్వలన గారు,
“మాధవరావు పాత్ర ద్వారా ముఖ్య పాత్ర గురి౦చి రచయిత్రి ఏంచెప్పదలుచుకున్నారు?”
బహుశా సరయు వునికికి మాధవరావుతో సంబందం సమాధానమేమొ!
‘‘మొగోడన్నాక , మొగోడిగా పుట్టినాక మొగోడి ఆటలే ఆడాల. మొగోడు తిరక్కపోతే ఏరిగే ఆడది కూడ ముడ్డినట్టా పైకి లేపదు. నువ్వు తాగితే చూడాలని, ఒక లంXని పెట్టుకుంటే చూడాలని ఉండాది. నువ్వియ్యాళకు ఒక లంXని పెట్టుకునేది కూడా నేర్వలేదని ఊరంత నవ్వుకుంటుండారు’’ (Edited)
ఇది నామిని మూలిటామెలో ఒక సంభాషణ.
సీనియర్ రైటర్లు ఇలా అఘోరిస్తె కొత్త రచయితలు ఇలాగే రాయరా?
ముందు అలాంటి వారికి గడ్డి పెట్టాలి.
హలో అండీ…
ఈ కథలో కంటెంటు, దాని ప్రజెంటేషన్, వాటిపై వచ్చిన స్పందనలు చూశాక, నాకూ ఓ రెండు ముక్కలు జనరల్ గా రాద్దామనిపించింది.
సమాజంలో మంచీ, చెడూ రెండూ ఉన్నట్టే; మనిషిలో బుర్రలో కూడా మంచి ఆలోచనలు, చెడు ఆలోచనలు రెండూ నిరంతరాయంగా స్వైరవిహారం చేస్తుంటాయి. సహజమే. ఐతే, మనిషిగా మన గొప్పతనం ఎక్కడుంటుందంటే.. ఆ మంచీ చెడుల విచక్షణను పాటించి, మంచిని పెంపొందించుకుని, చెడును తొలగించుకుని ముందుకు వెళ్లడంలోనే ఉంటుంది. అలా కాదు, నా బుర్రలో ఏం తోచినా, దానిని ఎలా పడితే అలా, ఎక్కడ పడితే అక్కడ వాంతి చేసుకుంటానంటే…. ఇహ జంతువుకీ, మనిషికీ పెద్ద తేడా ఏమీ ఉండదని అనిపిస్తుంది. మరీ ముఖ్యంగా సమాజంలో రచయిత/కళాకారులు అనే వారికి ఎంతోకొంత గౌరవనీయ స్థానం, విజ్ఞులు/మేధావులు అనే హోదా ఉంటుంది. అది అక్షరాలా నిజం కూడా. వారి ప్రభావం పాఠకుల మీద విశేషంగా ఉంటుంది. కాబట్టి అలాంటి స్థానంలో ఉన్న రచయితలు/కళాకారులు మరింత బాధ్యతాయుతంగా వ్యవహరించాల్సి ఉంటుంది. ముఖ్యంగా స్త్రీ-పురుష సంబంధాల్లాంటి సెన్సిటివ్ ఇష్యూస్ ను హ్యాండిల్ చేసేటప్పుడు… రచయిత/కళాకారుడి టేస్ట్ (అభిరుచి) ఉన్నతంగా ఉండాలి. లేకపోతే అది చేసే మంచి కన్నా… చెడే ఎక్కువ. ఇటీవలికాలంలో మన ఖర్మకొద్దీ తెలుగు సాహిత్యంలో ఎంత విశృంఖలంగా vulgarity ని రాసి పారేస్తే అంత గొప్ఫ, ఇహ అలా రాసింది స్త్రీ అయితే, అది మరింత బోల్డునెస్, గొప్పతనం వగైరా వగైరా అనే దరిద్రపుగొట్టు భావన, ప్రమాదకర ధోరణి పెరుగుతుండడం చాలా చాలా విచారకరం.
సహజంగా సోషల్ యాక్సెప్టెన్సీ లేనటువంటి తప్పు(డు) పనుల్ని చేసినప్పుడే మనుషుల్లో గిల్టీనెస్ చోటు చేసుకుంటుంది. ఆ తప్పుడు ప్రవర్తన, పనుల చిట్టా పెరిగేకొద్దీ, ఆ గిల్టీనెస్ కూడా పెరిగి పెరిగి, సదరు వ్యక్తుల్లో అది సైకిక్ డిజార్డర్స్ రూపంలో బయటపడుతుంటుంది. పరిస్థితి మరీ బ్యాలెన్స్ తప్పితే మెంటల్ పేషెంట్లుగా మిగిలిపపోవడమో, లేదంటే ఆత్మహత్యలకు పాల్పడడమో చేస్తుంటారని సైకియాట్రిస్టులు చెబుతుంటారు. సామాజిక జాఢ్యాల్ని తూర్పారబట్టే విషయంలో రచయితలు/కళాకారులకు విశేష పాత్ర ఉంటుంది. అందుకే ఇలాంటి కాంప్లెక్స్ అండ్ సెన్సిటివ్ ఇష్యూస్ హ్యాండిల్ చేసేప్పుడు రచయితలు/కళాకారులు అనేవాళ్లు అత్యంత జాగ్రత్తగా ఆ కథ/కళారూపం ద్వారా ఏ రకంగానూ పాఠకుల్లో నెగెటివ్ ఇంప్లికేషన్స్ కలుగకుండా చూసుకోవాలి. ఆ సామాజిక జాఢ్యం పట్ల విముఖత, వాటికి పాల్పడిన వారి పట్ల ఒక రకమైన విచారం పాఠకుల్లో కలిగి, ఆ రుగ్మతలు సమసిపోవాలనే కోరికను చదువరుల్లో ఆర్టిస్టిక్ గా రగిలించడంలోనే రచయిత గొప్పతనం వెల్లడయ్యేది. అలాంటి రచయితలు మనకు చాలామందే కనిపిస్తారు. నిజానికి ఆ రచయితల గొప్పతనమంతా ఆ కథా వస్తువును (కంటెంట్) కంప్లీటుగా స్టడీ చేసి, ఉన్నత అభిరుచితో ప్రజెంట్ (ఫామ్) చేయడంలోనే కనిపిస్తుంది.
ఇక్కడ సుజాత గారు, ప్రసాద్ గారు, పద్మవల్లి గారూ ‘పునీత’ కథలో లెక్కలేనన్ని లొసుగుల్ని, దాని నెగెటివ్ ప్రభావాన్ని కూలంకషంగానే చర్చించారు కాబట్టి నేను మళ్లీ వాటి జోలికి పోలేదు. అన్నట్టు, రచయితకు/కళాకారుడికి ఏ సామాజిక బాధ్యతా, బాదరబందీలేవీ అక్కర్లేదు, ఎలాగైనా ఊరేగొచ్చు; రచన అనే కేవలం రచయిత పైశాచికానందం కోసమే; కళ అనేది కేవలం కళాకారుడి వికృతానందం కోసమే అనే వింత వితండవాదం వినిపించేట్టయితే…. వాటిని వాళ్ల దగ్గరే భద్రంగా అట్టి పెట్టుకుని, మనుషులకు దూరంగా సొంతంగా అనుభవించి, పలువరించి, తరించవచ్చు…. అంతేగానీ, వాటిని తెచ్చి ఇలా జనం మీద బలవంతంగా రుద్దడమెందుకు అనే లాజికల్ ప్రతి వాదన కూడా బయలుదేరుతుంది మరి. థాంక్యూ!
నాగరాజ్ గారూ,
“వారి ప్రభావం పాఠకుల మీద విశేషంగా ఉంటుంది” అన్నారు. ఈ కథలో ఏ ప్రభావం పాఠకుల మీద వుంటుందంటారు? ఈ కథ చదివాక పాఠకులు “ఓ కుర్రాడితో లైంగిక సంబందం పెట్టుకున్నా ఫర్వాలేదు” అనుకుంటారా? మరయితే ప్రధాన పాత్రకు వచ్చిన కల సంగతేమిటీ?
కథ ప్రభావం పాఠకుల మీద ఏమో గానీ మీ ఈ వాఖ్య “వాటిని వాళ్ల దగ్గరే భద్రంగా అట్టి పెట్టుకుని, మనుషులకు దూరంగా సొంతంగా అనుభవించి, పలువరించి, తరించవచ్చు…. ” ప్రభావం మాత్రం పాఠకుల మీద విశేషంగా వుంటుందని నమ్ముతున్నాను.
క్షమించాలి, రెండు లైన్ల్స్ స్పేస్ వాడుకుంటున్నందుకు.
పైన Kumar అన్న ఐడితో ఉన్న కామెంట్ నాదా అని నాకొచ్చిన ప్రశ్నకి సమాధానం, “నాది కాదు” అనీ, ఈ కథ నేను చదవలేదనీ మనవి. Kumar N
మా అమ్మ, నా చిన్నప్పుడు, పూజ చేసుకుంటూ, ఏవేవో పుస్తకాల్లో ఉన్నవి చదివేది. పూజ పూర్తయితేనే గానీ, నైవేద్యం పెట్టదు. అదయితేనే గానీ నా కంచం లోకి తిండి రాదు. అలా ఖాళీ కంచం పెట్టుకుని, మా అమ్మ చదివేవి వింటూ వుండే వాడిని. అలా, కొన్ని ఇప్పటికీ గుర్తుండి పోయాయి.
“బ్రహ్మ హత్యా పాతకాన్ని నాల్గు భాగంబులు చేసె. మొదటి భాగంబు భూదేవి కిచ్చే. రెండవా భాగంబు వృక్షాల కిచ్చే. మూడవా భాగంబు సంద్రానికిచ్చే. నాల్గవా భాగంబు నాతులా కిచ్చే.”
అంటే, స్త్రీల ఋతు క్రమం బ్రహ్మ హత్యా పాతకం వల్ల అని అర్థం. మడి కట్టుకున్న వారు ఆ క్రమంలో వున్న స్త్రీలని చూడరాదు. మహా పాపం. ఆ స్త్రీలు, ఇంట్లోకి రాకూడదు, నాలుగో రోజు శుద్ధి అయ్యేవరకూ. వారిని తాకనే తాక కూడదు. ఇన్ని రకాల పద్ధతులు.
ఇవన్నీ ప్రతీ ఒక్కరూ జీవితంలో చూస్తూ వుండగా, ఒక పద్యం, ఆ ఋతు క్రమం స్త్రీ చేసిన వ్యభిచారాన్ని శుద్ధి చేస్తుందంటే ఆశ్చర్యమే. ఎవరికి తోచినట్టు వారు, ఎవరికి నచ్చిన భాషలో వారు (సంస్కృతమైతే మరీ మంచిది, ఎక్కువ మంది గౌరవిస్తారు ఎంత చెత్త విషయం చెప్పినా) రాసేసుకోవడమే. అవసరం వున్న వారు వత్తాసుకి తీసుకుంటారు ఈ రాతలు.
“రజస్వల” అనే పదం మొదటిసారికే వాడతారు ముఖ్యంగా. వాడుకలో అలాగే వుంది. నిఘంటువులో అన్ని రకాల అర్థాలూ వున్నాయి. తప్పు అని అనడం లేదు గానీ, వాడుకలో వేరేలా వుందీ అని మాత్రం అంటున్నాను.
ఈ ఋతు క్రమం ప్రకృతికి సంబంధించిన విషయం. పవిత్రం, అపవిత్రం అనేవి సమాజానికి సంబంధించిన విలువలు. ప్రకృతికి సంబంధించిన ఒక విషయం, ఒక సామాజిక విషయాన్ని మార్చలేదు. మారుస్తుందీ అని అనుకుంటే, అది ఒక నమ్మకం మాత్రమే.
ఈ ఆధునిక కాలంలో పురుషుడి వ్యభిచారాన్ని సమర్థించాలంటే, స్త్రీ చేసే వ్యభిచారాన్ని కూడా సమర్థించి తీరాల్సిందే. ఎందుకంటే, ఆ పురుషులు వ్యభిచారం చేసేది స్త్రీలతోనే కదా? ఆ స్త్రీలని ఖండిస్తే, అది తిరిగి పురుషుల నెత్తి మీదకే వస్తుంది. తప్పు ఎవరు చేసినా తప్పే కదా?
“కథ అన్నివేళలా మంచినే ఎందుకు చూపించాలి?” అని ఒక పెద్ద ప్రశ్న. ప్రతీ కధా మంచినే చూపించాలని ఎవరన్నా అన్నారా? ఎటొచ్చీ ఆ చూపించే చెడుని సమర్థిస్తేనే (ఒక కధ స్పష్టంగా చదివితే, రచయిత ఒక విషయాన్ని సమర్థిస్తున్నారో, లేక విమర్శిస్తున్నారో తెలిసిపోతుంది. ఎందుకంటే, ఆ రాసేది ఒక రచయిత కాబట్టీ, ఒక వార్తా రిపోర్టరు కాదు కాబట్టీ.), అప్పుడు పాఠకులు విమర్శిస్తారు నచ్చనప్పుడు.
మొత్తానికి, ఈ వాక్యం ద్వారా, ఈ కధ మంచి చూపించలేదని ఒప్పేసుకున్నారు మొదట్లోనే. సంతోషం.
“ఆమె పాడవడానికి ఆమె చేతగాని మొగుడు కారణమనీ అనుకోవచ్చు.” – మరే. పురుషుడు చేసే వ్యభిచారానికి అతని వికర్షణీయమైన భార్య కారణమనీ అనుకోవచ్చు. కావల్సినన్ని వత్తాసులు సంపాదించవచ్చు.
ఒక కధ ఎప్పుడు జుగుప్సాకరంగా వుంటుందంటే – ప్రధాన పాత్రలు జుగుప్సాకరంగా ప్రవర్తించినప్పుడూ, దాన్ని రచయిత(త్రి) విమర్శించనప్పుడూ, ఆ జుగుప్సనంతటినీ వర్ణించినప్పుడూ (వాస్తవమంతా వాంఛనీయం కాదని మనుషులు గుర్తు పెట్టుకుంటూ వుండాలి). వాస్తవం పేరుతో ఏ చెత్త రాసినా చెల్లుతుందని అనుకోవడం అమాయకత్వమే.
చిన్న సరదా విషయం. బూడిదతో కంచు శుభ్రమవుతుందా? నా అనుభవంలో చింతపండూ, ఉప్పూ కలిపి తోమినప్పుడే, తళ తళ లాడుతూ బాగా శుభ్రపడింది మరి. మా ఇంట్లో కంచు మరచెంబు వుంది. దాన్ని నేను అలాగే తోముతాను.
ఇంకో విషయం తట్టింది. ఈ తల్లి పాత్ర, కూతురి గురించి, “ఆవూ, దూడా, గడ్డి మేయడం, గట్రా” అనుకుంటుంది. కధలో వున్న విషయాలని చూస్తే, ఈ సామెత ప్రయోగం చాలా తప్పుగా అనిపించింది. ఎందుకంటే, ఆ కూతురు ఈ కధలో గడ్డి మేయాలని చూడడం లేదు. ఇష్టమైన, డాక్టరు చదివే బావని ఆకర్షించాలని చూస్తోంది, తల్లిదండ్రులు గమనిస్తుండగానే. తనని ఇష్టపడతాడనీ, తర్వాత పెళ్ళి చేసుకుంటాడనీ ఆ కూతురు భావిస్తోంది గానీ, తల్లిలాగా గడ్డి తినాలని చూస్తున్నట్టు లేదు ఈ కధలోని వివరాలు చూస్తే. ఆ డాక్టరు చదివే పిల్లాడికి కూడా ఈ విషయం తెలుసు. కూతురితో అయితే, అది పెళ్ళికి దారి తీస్తుందనీ, తల్లితో అయితే, అలా రోజులు గడిపేయొచ్చనీ. అందుకే, కూతురి మీద ఆసక్తి చూపించడు. వాడూ పునీతుడే మరి.
ఇక పునీత అన్న పేరు విషయం. అందరూ (ఒక కవితకి రక రకాల అర్థాలు చెప్పినట్టు) తలో అర్థం ఎలాగూ చెప్పేస్తున్నారు కదా? ఉడతా భక్తిగా నా అర్థం కూడా సెలవిస్తాను. ఇది రచయిత్రి ఉద్దేశ్యం కాకపోవచ్చు లెండి. చదివే వాళ్ళు ఎలాగైనా అనుకోవడానికి హక్కు వుంది కదా? ఆ చేతకాని భర్త వున్నప్పుడు, నెల తప్పితేనో, బిడ్డ పుడితేనో, కలలో వర్ణించినట్టు, పునీత కాకుండా పోతుంది కదా? అలా కాకుండా, మామూలుగా అయిపోయినప్పుడు అందరి దృష్టిలోనూ పునీత గానే మిగిలి పోతుంది కదా, చెత్త సంబంధాలు రహస్యంగా వున్నప్పటికీ? అంటే, ఎవరికీ తెలియనంతవరకూ పునీతే అని కాస్త వ్యంగ్యంగా చెప్పడం అన్నమాట. ఎందుకంటే, ఈ సమాజం ఈ పునీతత్వానికి తెగ విలువ ఇచ్చేస్తుంది కదా? నిజానికి, అదో పిచ్చి మాట లెండి. ఈ డబ్బా పునీతత్వం అంతా స్త్రీలకే. పురుషులకి ఆ గోలే లేదు. వాళ్ళెప్పుడూ పునీతులే. ఎంత ఎక్కువ వ్యభిచారం చేస్తే, అంత గొప్ప పునీతులు.
ఎవరన్నా పీహెచ్‌డీ ఇస్తామంటే, కూర్చుని ఈ కధ గురించి, అన్ని మూలాలూ ప్రశ్నిస్తూ, ప్రకృతి విషయాల గురించీ, సామాజిక విషయాల గురించీ (స్త్రీ, పురుష అసమానత్వాల గురించీ, గట్రా) రాసుకుంటూ పోవచ్చు.
ప్రసాద్
ప్రసాద్ గారు,
“స్త్రీల ఋతు క్రమం బ్రహ్మ హత్యా పాతకం వల్ల అని అర్థం.” ఇది “రజస్వల కావడం ద్వారా శుద్ది అవుతుందనడం కంటే హాస్యాస్పదం.
స్త్రీలకు ఋతుక్రమమే లేకుంటే సృష్టే లేదని మనకిప్పుడు తెలుసు. పూర్వీకులలా ఎందుకనుకున్నారో భాస్కరం గారు తన వ్యాసంలో బాగానే చర్చించారు. మళ్ళీ దాని జోలికెళ్ళక్కర లేదు.
“ఎటొచ్చీ ఆ చూపించే చెడుని సమర్థిస్తేనే..” మీకు ఎక్కడ సమర్థించినట్లనిపించింది?
“ఇక పునీత అన్న పేరు విషయం. అందరూ (ఒక కవితకి రక రకాల అర్థాలు చెప్పినట్టు) తలో అర్థం ఎలాగూ చెప్పేస్తున్నారు కదా? ఉడతా భక్తిగా నా అర్థం కూడా సెలవిస్తాను.” — మీ అర్థం చాలా అర్థవంతంగా వుంది.
ఉన్నదంతా ఇదే. కథ చెప్పేది ఇదే… Bulls eye.
“ఇంకో విషయం తట్టింది. ఈ తల్లి పాత్ర, కూతురి గురించి, “ఆవూ, దూడా, గడ్డి మేయడం, గట్రా” అనుకుంటుంది. కధలో వున్న విషయాలని చూస్తే, ఈ సామెత ప్రయోగం చాలా తప్పుగా అనిపించింది. ఎందుకంటే, ఆ కూతురు ఈ కధలో గడ్డి మేయాలని చూడడం లేదు. ఇష్టమైన, డాక్టరు చదివే బావని ఆకర్షించాలని చూస్తోంది, తల్లిదండ్రులు గమనిస్తుండగానే. తనని ఇష్టపడతాడనీ, తర్వాత పెళ్ళి చేసుకుంటాడనీ ఆ కూతురు భావిస్తోంది గానీ, తల్లిలాగా గడ్డి తినాలని చూస్తున్నట్టు లేదు ఈ కధలోని వివరాలు చూస్తే. ఆ డాక్టరు చదివే పిల్లాడికి కూడా ఈ విషయం తెలుసు. కూతురితో అయితే, అది పెళ్ళికి దారి తీస్తుందనీ, తల్లితో అయితే, అలా రోజులు గడిపేయొచ్చనీ. అందుకే, కూతురి మీద ఆసక్తి చూపించడు. వాడూ పునీతుడే మరి.
ఇక పునీత అన్న పేరు విషయం. అందరూ (ఒక కవితకి రక రకాల అర్థాలు చెప్పినట్టు) తలో అర్థం ఎలాగూ చెప్పేస్తున్నారు కదా? ఉడతా భక్తిగా నా అర్థం కూడా సెలవిస్తాను. ఇది రచయిత్రి ఉద్దేశ్యం కాకపోవచ్చు లెండి. చదివే వాళ్ళు ఎలాగైనా అనుకోవడానికి హక్కు వుంది కదా? ఆ చేతకాని భర్త వున్నప్పుడు, నెల తప్పితేనో, బిడ్డ పుడితేనో, కలలో వర్ణించినట్టు, పునీత కాకుండా పోతుంది కదా? అలా కాకుండా, మామూలుగా అయిపోయినప్పుడు అందరి దృష్టిలోనూ పునీత గానే మిగిలి పోతుంది కదా, చెత్త సంబంధాలు రహస్యంగా వున్నప్పటికీ? అంటే, ఎవరికీ తెలియనంతవరకూ పునీతే అని కాస్త వ్యంగ్యంగా చెప్పడం అన్నమాట. ఎందుకంటే, ఈ సమాజం ఈ పునీతత్వానికి తెగ విలువ ఇచ్చేస్తుంది కదా? నిజానికి, అదో పిచ్చి మాట లెండి. ఈ డబ్బా పునీతత్వం అంతా స్త్రీలకే. పురుషులకి ఆ గోలే లేదు. వాళ్ళెప్పుడూ పునీతులే. ఎంత ఎక్కువ వ్యభిచారం చేస్తే, అంత గొప్ప పునీతులు. “
చరసాల ప్రసాద్ గారూ,
“బ్రహ్మ హత్యా పాతకం” విషయం, నేను విన్నది మాత్రమే చెప్పాను. అది ఏ పురాణంలో వుందో, లేక మరే పుస్తకంలో వుందో నాకు మాత్రం తెలియదు. నా చిన్నప్పుడు, దాన్ని, భూమికి చవిటి నేల రూపంలోనూ, చెట్లకి కారే పాల రూపంలోనూ, సముద్రానికి నురుగు రూపంలోనూ, స్త్రీలకి ఋతు క్రమ రూపంలోనూ వుందని అనేవారు. అవన్నీ తప్పకుండా హాస్యాస్పదాలే. కేవలం నమ్మకాలే. కాదనను. ఈ నమ్మకాలు, నా చిన్నప్పుడు, మా కుటుంబాల్లోనూ, మా చుట్టు పక్కల వున్న కుటుంబాల్లోనూ బాగానే వుండేవి. అప్పట్లో అవి నిజమని నేనూ నమ్మే వాడిని. ఆ నమ్మకాల ప్రకరం చూస్తే, ఆ పాతకం, ఆ మూడు రోజుల్లో మాత్రమేనని అర్థం అవుతుంది. దానర్థం సృష్టి పాతక విషయమని కాదు. అయినా, ఇలాంటి పిచ్చి విషయాల గురించి చర్చ దండగ, ఎందుకంటే అవి నమ్మకానికి లోబడి వుంటాయి గానీ, సామాజిక తర్కానికి లోబడి వుండవు. “స్త్రీలు నీచ పుట్టుక(పాప యోనయః) కలవారు” అని భగవద్గీతలో ఉన్నప్పుడు, ఈ “బ్రహ్మ హత్యా పాతకం” లాంటి మాటలు మరో పుస్తకం గానీ వుంటే, ఆశ్చర్యమేమీ లేదు.
“చెడుని స్పష్టంగా విమర్శించక పోవడం” అనేది, మౌనంగానో, మరోలానో “చెడుని సమర్థించడమే”. ముఖ్యంగా ఇటువంటి విషయాల్లో. రచయిత రిపోర్టు మాత్రమే ఇవ్వరు. తన అభిప్రాయం కొద్దీ, ఆ విషయాన్ని సమర్థించడమో, విమర్శించడమో, తనకు తెలిసినంతవరకూ చేస్తారు.
ప్రసాద్
కథలన్నీ కమ్పల్సరీ గా మేలైనవి వుండాలని కానీ, బావుండాలి అని కానీ,
ఒక సమస్యకి పరిష్కారం చూపే విధం గా వుండి తీరాలి అని కానీ,
లేదా,
ఓ గొప్ప నీతి వాక్యం తో ముగించాలని కానీ .. అసలలాటి రోలేదీ లేదు కథకి
రచయితా తను విన్న, కన్న, ఒక మనిషి గురించి వున్నదున్నట్టు రాయొచ్చు.
అలాటి దే ఇదీనూ. ఇదొక స్త్రీ కథ. సముద్రం లాటి మానసిక సంఘర్షణ. ఇలా గా మాత్రమే పరిగణనలోకి తీసుకోవాలి.
ఇందులోని పాత్రలూ, వాటి నడవడికలు, పోకడలు , వంకర టిమ్కరలూ అన్నిటికీ కూడా ఒకే ఒక్క కారణం. ఆమె! ఆమె వైవాహిక జీవన వైఫల్యం. దాని కారణం గా ఏర్పడ్డ గాఢమైన వెలితి. భర్త ప్రవర్తన, అతని చాట కాని తనం..అతన్ని కాదనుకోలేని సంప్రదాయం ఔననుకుని సరిపెట్టుకోలేని అసంతృప్తి తనం. ఎందరు లేరని ఇలాటి స్త్రీలు మన చుట్టూరా?
మొన్ననే చదివాను. ఒక ఆసక్తి కరమైన వార్త. చెన్నై నుంచి అనుకుంటా.!
చాలామంది స్త్రీలు విడాకులు కోరుకుంటున్న కారణం వెనక గల నిజం ఇది అంటూ, ఇదన్యాయమే నంటూ..వివాహానికి ముందే కొన్ని తరహాల పరీక్షలు అవసరమని తమ ఖచ్చితమైన అభిప్రాయాన్ని వెలిబుచ్చారు న్యాయాధిపతులు.
గురజాడయినా, చలం అయినా, రంగనాయకమ్మ అయినా ఎప్పటికప్పుడు స్త్రీల కు జరుగుతున్నా అన్యాయాలని తమదైన భాషలో వివరంగా వివరించిన వారే. తమదైన ఒక గాఢమైన వ్యక్తీకరణా శైలిలో – తమ తమ స్వరాలను వినిపించిన వారే.
ఇప్పుడీ కథలో కూడా ఒక ఆమే ని చూపించే యత్నం చేసారు రచయిత్రి. ఆ ప్రయత్నంలో (కల) కలం అటు ఇటు జరిగిన మాట వాస్తవమే.
లిపి జ్వలన గారన్నట్టు ఆ మేనల్లుడి గోల అలా కాకుండా వుంటే న్యాయం జరిగి వుండేది ఆ పాత్ర కి. సిం పతీ కూడా దక్కేది.
ఇప్పుడా చాన్స్ లేదు.
ఇక ఎమ్డింగ్ మాటకొస్తే, – తప్పదు. తెలిసి చేసినా తెలియక చేసినా ఏ తప్పైనా ఆజన్మాంతమూ అలా వెమ్టాడక తప్పదు.
అది కలే అయినా, నిజం లానే వుంటుంది. భయపెడుతూ.
పునీత – అనే పదం ఈ కథకి సరైన టైటిలే..కొన్ని పదాలకు నిఘంటువు కన్నా, వాడుకలో – నిలకడగా నిఖార్సైనవిగా అనిపిస్తాయి.
అపర్ణ గారూ!
నిజాల్ని కథలుగా చెప్పేటప్పుడు. వాట్ల రచనా విధానం హద్దూపదో లేకుండా కాక, అతలాకుతలం చేసేదిలా కాకుండా, కాసింత హృదయాన్ని హత్తుకునేలా కూడా వుంటే మంచిది. లేకపోతే వార్త కి, కత కి తేడా ఏవుంటుందనీ అనిపిస్తుంది నా మటుకు నాకు.
అయితే, ఇక్కడ మీఋ చేసిన ప్రయత్నాన్ని, చూపిన తెగువని మాత్రం అభినందిస్తున్నాను.
“గురజాడయినా, చలం అయినా, రంగనాయకమ్మ అయినా ఎప్పటికప్పుడు స్త్రీల కు జరుగుతున్నా అన్యాయాలని తమదైన భాషలో వివరంగా వివరించిన వారే.” —
రంగనాయకమ్మ గారి గురించి చెప్పే ముందర, రంగనాయకమ్మ గారు రాసిన పుస్తకాలు చదవాలి సరిగా. రంగనాయకమ్మ గారి రచనల్లో, ముఖ్య స్త్రీ పాత్రలు చాలా ఆత్మ గౌరవంతో ప్రవర్తిస్తాయి. ఒకే సమయంలో రెండేసి సంబంధాల్లో మునగవు. “మురళీ వాళ్ళమ్మ” లోని రుక్మిణి, కొడుకుతో సహా, ఇల్లొదిలి వెళ్ళిపోతుంది. ఎంతో ఆత్మ గౌరవంతో బతుకుంది. “జానకి విముక్తి”లో జానకి, అర్థరాత్రి అని కూడా భయం లేకుండా, ఆ దౌర్భాగ్యుడిని వదిలి వెళ్ళిపోయి, ఎంతో ఆత్మ గౌరవంతో బతుకుతుంది. రంగనాయకమ్మ గారు, “శ్రామిక కోణం” అనే పుస్తకంలో, “కొందరు పాఠకులతో నా పరిచయం” – పేజీలు 159-287 – అనే వ్యాసం ప్రచురించారు. ఈ వ్యాసంలో ఒక పాఠకురాలి గురించి రాశారు. ఆ పాఠకురాలు, భర్తతో వుంటూనే, ఒక పదహారేళ్ళ కుర్రాడితో సంబంధం పెట్టుకుంది. ఆ పాఠకురాలి విషయంలో ఏం జరిగిందో చదవండి. “అసమానత్వం లోంచి అసమానత్వం లోకి” అనే పుస్తకం చదవండి. మనుషులు ఎన్నెన్ని తప్పుడు పద్ధతుల్లో బతుకుతారో తెలుస్తుంది.
స్త్రీలకు జరుగుతున్న అన్యాయాలని, రంగనాయకమ్మ గారు తన రచనల్లో తప్పకుండా వివరిస్తారు. అయితే, ఆ స్త్రీలే తప్పుడు పనులు చేస్తే, వారు స్త్రీలని చెప్పి, వారిని సమర్థించరు ఎప్పుడూ. వాళ్ళని కూడా గట్టిగా విమర్శిస్తారు.
ఇరవై యేళ్ళు కూడా నిండని మెడిసిన్ చదివే కుర్రాడట. వాడి తల్లిదండ్రులకి ఈ విషయం తెలిస్తే, వాళ్ళు తమ కొడుకు “మగ” తనానికి గర్విస్తారో, లేక ఈ స్త్రీ పాత్ర కళ్ళు పీకేస్తారో, ఆ తల్లిదండ్రుల హృదయాల్లోకి తొంగి చూస్తే తెలుస్తుంది. రెండేళ్ళు ఇటు గానీ అయితే, అమెరికాలో అయితే, ఆ స్త్రీ పాత్రని, “స్టాట్యుటొరీ రేప్‌” అనే నేరం కింద జైల్లో పెట్టెవారు. అప్పుడు జైల్లోనే కలలు కనేది చక్కగా, పునీతంగా (జైల్లో శిక్ష అనుభవిస్తోంది కాబట్టి, చేసిన నేరానికి శుద్ధి జరిగిపోతోందని కూడా అనేవాళ్ళు వుంటారు లెండి).
ప్రసాద్
ఒక కథని చదివినప్పుడు ఆ కథ ఏం సందేశాన్నిస్తోంది – అని ఆలోచించడం సహజమే. కానీ, కథని వేరే విధంగాకూడా అర్థం చేసుకోవచ్చు – ఒక విడియోలో ఇమిడిన సంఘటనల సమాహారంలాగా. ఈ పధ్ధతిలో, విడియో తీసే ముందరా, తరువాతా కూడా కథ జరుగుతూనేవుంటుందిగానీ అది రచయిత (త్రి) పాఠకునికే వదిలేస్తారు. ఇలాంటి కథలో రచయిత(త్రి) ఒక ప్రేక్షకునిగా మాత్రమే ఆ కథలోని పాత్రలని చిత్రించాలి. ఆ పాత్రల చిత్రణతోనే (ఆలోచనల, సంఘటనల, సంభాషణలతోనే)కర్టెన్ తీసేముందరి కథ పాఠకునికి అర్థమయ్యేలా కథని నడపాలి. లేకపోతే, కథ మధ్యలో రచయిత చొరబడి పాఠకునికి విశదీకరించినట్లవుతుంది. అలా చేస్తే కథనం దెబ్బతింటుంది. ఈ పధ్ధతిలో, అందిన అక్రమ సంబంధాన్ని గూర్చిన వివరాలు ఇంకొన్నిగానీ, లేక మాధవరావు గూర్చి విశదీకరణకి గానీ ఇంకే మవసరమూ లేదు, వాటికి తావూ లేదు. మాధవరావు “వాడు” ఆ రోజు రావడానికి కారకుడయ్యాడు. అంతమాత్రమే. అలాగే, “ఆవు చేలో మేస్తుంటే దూడ గట్టున మేస్తుందా?” అన్నది ఆ పాత్ర ఆలోచన అయ్యుంటే, కాదనడానికి రచయిత్రికిగానీ, పాఠకునికిగానీ అర్హతలేదు. అన్ని పాత్రలూ లాజికల్ గా ఆలోచించాలన్న నియమమేమీ లేదు. అలా వుండడం నిజ జీవితంలోనే కనిపించట్లేదుగదా!
క్లుప్తంగా చెప్పాలంటే, కథనం బావుంది. రచయిత్రికి అభినందనలు.
కథ బావుందండి. ప్లీజ్ గో ఎహెడ్.
విపులాచ పృథ్వీ అంటూ సాగుతుంది మీ కథ….
–భాస్కర్ కూరపాటి.
మీ కథలో వ్యక్తులు దేహాలైపోయినట్టనిపించింది అపర్ణ గారూ, అంతకు మించి ఇంకేమీ కారనిపించింది
చేయి తిరిగిన చక్కని కథా కథన నైపుణ్యం మీది. గులాబీ అత్తరు తీసుకెళ్ళి మురికి కాలవలో పోసినట్టనిపించింది ఇలాంటి ఇతివృత్తాన్ని ఎన్నుకుని ఇలా కథని నడిపించడం వల్ల.
మీ శైలి చాలా చాలా బావుంది. సాహిత్యంలో నిలిచిపోయే కథలు మీరు రాయగలరనిపించింది . ఇలా నా అభిప్రాయం చెప్పినందుకు ఏమీ అనుకోరు కదా.
యిది కథ ????
సుజాత gaaru–Prasad గారు –నాగలక్ష్మి గారి కామెంట్స్ తో నేను ఎకిబవిస్తాను —-అందులో నిజం — న్యాయం — తీర్పు — అన్ని ఉన్నాయి –
అవును –అమెరికా అయితే –పిల్ల వానితో సంభంధం — జైలు శిక్ష ఖాయం –అలా టీచర్ — స్టూడెంట్ ల
సంభందాలు — జైలు లో గడపడం —మేము చూస్తున్న నిజాలు
కాలు జారడం ఎందుకు ??రక్తపు చుక్క కోసం — ఎదిరి చూపు — బయం – దేనికి ??
కథలో ఏముందని –??
———————————–
బుచ్చి రెడ్డి గంగుల
అపర్ణ గారూ,
కథ బాగుంది అనే వారికి థాంక్స్ చెప్పడం, బాగాలేదనే వారితో కథను సమర్థించడం చాలా మంది రచయితలు చేసే పని. మీరు కథను సమర్థిస్తూ వాదోపవాదాలకు దిగకుండా సంయమనం పాటిస్తున్నారు. ఇది ప్రశంశనీయం.
పునీత మనసులో ఉన్న ఘర్షణ కలలో కన్పిస్తుంది గాని పాత్ర ప్రవర్తనలో కనిపించదు.
“ఎన్ని రోజులైందో గుర్తుకు రావట్లేదుగాని చాలా రోజులైనట్లే ఉంది. నెలదాటిందా అంటే! ఉండు ఒక్కసారి సరిగ్గా గుర్తుకు తెచ్చుకోనీ.” …. ఇది పెద్ద ముఖ్యమైన విషయం కాదన్నట్లు మొదలవుతుంది. “ఇంకా అవకపోవడమేంటి?! దడ పుట్టేస్తుంది,” అంటూ ముగుస్తుంది మొదటి పారాగ్రాఫ్. దడ పుట్టినట్లు ఆమె చెప్పినా, ఆ నమ్మకం నాకు కలగలేదు ఇది చదివినప్పుడు. కథ అంతా ఇలాగే సాగుతుంది. ఆమె ప్రవర్తనలో సీరియస్ నెస్ లేదు. కాని ఆమెలో ఘర్షణ ఉందని కల ద్వారా తెలుస్తుంది. కల ద్వారా కాకుండా పాత్ర ప్రవర్తనలో ఆ ఘర్షణ కనిపించినట్లయితే ఈ కథ ఇంకా బాగుండేదేమో.
సీతారామయ్య గారూ,
మీ అభిప్రాయాన్ని వ్యతిరేకించాలనికాదుగానీ, వేరే కోణంనించీ పరిశీలించిన నా అభిప్రాయాన్ని తెలియజెయ్యాలని రాస్తున్నాను. ఒక గాటకి అలవాటుపడిన తరువాత, అది చెడ్డదని ఆ గాటలో పడేముందు తెలిసినాగానీ, దానిలోనే ప్రయాణిస్తున్నప్పుడు దానిగూర్చిన ఆలోచనని మనసు లోతుల్లో పూడ్చిపెట్టడం మనుషులు సాధారణంగా చేసే పని. ఆ లోతుల్లోంచికూడా అప్పుడప్పుడు విజ్ఞత తొంగి చూస్తుందన్న విషయాన్ని కథ చివరలో – కల రూపంలో – మాత్రమే ప్రస్తావించడం నాకేమీ అభ్యంతరమనిపించలేదు.
ఈ కధను ఆలస్యంగా చదివాను.ఏం మాట్లాడాలో అర్ధమవలేదు.అసలు మాట్లాడాలో,అక్కర్లేదో కూడా తెలియలేదు.ఐనా కధలంటే ఇష్టం కనుకా,కధల గురించి మాట్లాడ్డమంటే కూడా ఇష్టం కనుకా నాలోని అస్పష్టత నే అయినా అక్షరాల్లోకి ఒంపుదామని ఇలా.
అపర్ణ కధగురించి ఆబ్జెక్టివ్ గా స్పందించడం కష్టమనుకుంటా.ఆమె అభిప్రాయాలు,వివిధ అంశాలమీద ఆమె వైఖరులు,నిత్య వర్గ సంఘర్షణ లో ఆమె తీసుకునే పక్షమూ, ఆమె రాసిన (’ఆంటీ’ఎపిసోడ్ లాంటి) రైటప్ లూ,వివిధ సందర్భాలలోని ఫోటోలు..ఇవన్నీ కలిసి నాలోని పాఠకుడి అభిప్రాయాన్ని ప్రభావితం చేయొచ్చు.(ఆ మాటకొస్తే పరిచయమున్న ఏ రచయిత గురించైనా కొంత ఈ హాలో ఎఫెక్టు తప్పకపోవచ్చుననుకుంటా)-ఐనాసరే… ’ఐనను పోయి రావలె హస్తినకు’ అన్నట్లు నిర్మమకారం గా నాలుగు ముక్కలు రాసేందుకు ప్రయత్నించెదను గాక.
వల్లంపాటి కధ కి నాలుగు ముఖ్య లక్షణాలు చెబుతాడు.క్లుప్తత,అనుభూతి ఐక్యత,సంఘర్షణ,నిర్మాణ సౌష్ఠవం. క్లుప్తత అంటే కధ అవసరానికి మించి మాట్లాడక పోవడం అంటాడాయన. ఈ కధలో క్లుప్తత మరీ ఎక్కువైపోయి వసరమైన మేర కూడా మాట్లాడలేదేమో అనిపిస్తోంది.అనుభూతి ఐక్యత కూడా సాధించబడలేదు(బహుశా పాత్రపోషణ పట్ల శ్రద్ధ పెట్టక పోవడం వల్లా,మంచి సంభాషణలు రాయక పోవడం వల్లా కావచ్చు).నిర్మాణ సౌష్ఠవమూ బలహీనం గానే ఉంది.
అయితే స్త్రీపురుషుల మధ్య అసమాన నైతిక-ఆర్ధిక సూత్రాలు సృష్టించిన ’సంఘర్షణ’ మాత్రం కధ లో మనం గమనించవచ్చు(బహుశా అనేకమంది చేత ప్రేమించబడిన ’తరళ మేఘ చ్చాయ’ లో కంటే ఎక్కువ గానే)
కధకొచ్చిన స్పందనలు కూడా . కొన్నిట్లోనేమో మరీ ప్రతికూలత,కొన్నిట్లోనేమో మరీ పొగడ్త.
సుజాత గారు “దీనికి ప్రణయం అని పేరెందుకు గానీ”అంటున్నారు-ఆ పేరు రచయిత్రి కూడా ఎక్కడా పెట్టలేదు గదా. “జుగుప్సాకరం గా చిత్రించి సాహిత్యమనే పేరు తగిలించడం” అంటున్నారు – జుగుప్సాకరమైన వర్ణనలు గానీ,భాష గానీ ఎక్కడా కధలో కనిపించలేదు గదా. బహుశా వీరు ’స్థిరీకృత నైతిక నియమావళి ’కి విరుద్ధం గా ప్రవర్తించే పాత్ర లున్న కధా వస్తువు ను ఎంచుకోవడాన్నే ఇలా అంటున్నారనిపిస్తుంది. (అలా అయితే చాలా చాలా గొప్ప కధల్లో కూడా సోకాల్డ్ నైతిక నియమాల్ని ధిక్కరించే పాత్ర్ల్ని మనం చూస్తాం గదా).-ఆ పాత్రల్ని సరిగ్గా చిత్రీకరించలేక పోయింది రచయిత్రి అంటే అది ఆమె శిల్పపరం గా ఇంకా సాధించాల్సిన పరిణతి అవుతుంది తప్ప జుగుప్సాకరమెలా అవుతుంది? పునీత ఎలా అయింది అని అడిగే ముందర ’పునీత’ అంటే ఏమిటసలు అని ప్రశ్నించుకోవాలేమో.
’నల్లటి క్యారీబ్యాగ్ లో వేసిస్తాడు షాపు వాడు-ఆ మాత్రం మరుగు కూడా అక్కర్లేక పోయింది మనకి..” అంటున్నారు -ఇంకొంత కాలం ముందు ’ఎవ్వరికీ కనబడకుండా వాటిని దాచి ఉంచుకునే మరుగు కోసం నానా తిప్పలు పడేది మా అమ్మ..అంత మరుగు ఉంటే ఇంకాస్త బెటరా మేడమ్..?-అలానే ఆ కల గురించి కూడా. అది గిల్టీ ఫీలింగ్ నే చూయిస్తోదంటారా?జరగనున్న పరిణామాల పట్ల ఆ పాత్ర ఊహలు మాత్రమే కావొచ్చు గదా..
ఇక జగద్ధాత్రి గారు చాసో తో పోలుస్తున్నారు…వాక్య నిర్మాణం లోనూ,పేరాగ్రాపులు బ్రేక్ చేయడం లోనూ కూడా పొరపాట్లు చేస్తున్న అపర్ణను.(ఉదాహరణ గా అనేక వాక్యాలు చూయించొచ్చు ఈ కధ లోంచే.) తాగుబోతు భర్త పాత్రనీ ,అతని ప్రవర్తన నీ పకడ్బందీ గా చిత్రించిన రచయిత్రి మేనల్లుడి పాత్రని అంత అసహజం గానూ చిత్రీకరించింది(ఆమె నెల తప్పుతుందంటే అతను భయ పడటం…)
——-ఇక బోల్డ్ అనే మాట కూడా అర్ధరహితమనే అన్పిస్తోంది..ఇంత కంటే బోల్డ్ గా సకుటుంబ సపరివార పత్రికల్లో సీరియళ్ళు రావట్లే?వాటిని కూడా మెచ్చుకోవాలా?
—-ప్రస్తుతం నడుస్తోన్న సంక్లిష్ట సామాజిక సందర్భాల్లోంచి కధావస్తువులెన్నుకుని మంచి కధల్ని మనకు ఈ రచయిత్రి అందించాలని ఆశిస్తూ…
I am very happy to follow the discussion, it is different from routine.people are now ready to discuss about good and bad values instead of just following the fashion of the day.
కథా రాజ్యాంగానికి లోబడి పునీత పాత్ర తప్పుజెసిందా ?
కథ అన్న సూత్రీకరణలో యిమడక పొరబాటు చేసిందా?
మీ రాజ్యాంగాలకి,సూత్రీకరణలకి,ప్రామాణికాలకి,నీతిసూత్రాలకి నిలబడని కథలను హత్యచేస్తారా?
చెయ్యడమేంటి,కథని చీలికలు పీలికలు కోసి శవపంచనామా కూడా చెసేస్తేనూ. . .
బుద్దుడి కంటే ముందే భౌతికవాదాన్ని కుడా చదివిన సమాజం నుంచి వచ్చిన మన బుర్రల్లో యింత మరుగుజ్జుతనమేంటో నాకర్థం కావట్లేదు.
మూలింటామెలో పందొసంత పాత్ర అనైతికతని నిర్ణయించిన వారే ఆ పాత్రని సృష్టించిన రచయితని అవ్వారు కోనలో తోసెయ్యాలని అన్న విమర్శకుడి నైతికతను మెచ్చుకుంటారు. . .ఆంతటి నైతిక పుడుంగులు మనవారు.
జీవితాల ఆరబోతలు కథలని అంటారు కదా
మరి జీవితమంటే ఏ నిర్వచనాలకూ,దిశానిర్థేశాలకూ లొంగనిదే కదా. . .
అలాంటి కథల్ని ఏదో చట్రంలొ యిరికించే కరుకుతనం ఎందుకు?
చూసిన,చదివిన,విన్న, or వూహించిన జీవితాన్ని తన మేధోపరిధిలో అర్థంచేసుకుని ఆ పాత్ర తలూకు పరిస్థితులని,భావోద్వేగాల్ని యధాతథంగా అక్షరీకరించడం , బానిస విలువలు తప్పిన పాత్రను శిక్షంచకపోవడం , తీర్పులు చెప్పక పోవడం రచయిత్రి చేసిన నేరమా?
ఇలాంటి కథలకు మరుగూ ముసుగూ కవాలా?
హ హ హా
చీకట్లో చేతిసైగ లాంటి కథలు కావాలన్నమాట మనకు.
వాకిలి మిత్రులకు,
క్షమించండి!
ఈ కథ మీద వ్యాఖ్యలు మరీ వ్యక్తిగత స్థాయిలో వెళ్తున్నందున ఈ చర్చని ఇక నిలిపివేస్తున్నాం. ‘అన్ని అభిప్రాయాల్నీ ఆహ్వానించు’ అనే వేదవాక్యానికి ‘వాకిలి’ నిబద్ధత ప్రకటిస్తుంది కానీ, ఈ కథ గురించి చర్చించడానికి ఇంకేం లేదన్న అభిప్రాయంతో చర్చని ఇంతటితో ముగిస్తున్నాం. అభిప్రాయాల్ని ఆరోగ్యకరమయిన వాతావరణంలో ప్రకటించుకునే స్వేచ్ఛని వాకిలి ఎప్పటికీ గౌరవిస్తుంది. వాకిలిలో మీరు చర్చించదగిన వేరే అంశాలు ఇంకా అనేకం వున్నాయి. ఈ కథ దగ్గిరే మీరు ఆగిపోవడం మాకు ఇష్టం లేదు కూడా!
-సం.