నీరెండ మెరుపు

ఈ మలయాళీ కవిత చదువుతుంటే మనకు నవ్వుగా అనిపించినా, కవి చూపిన చమత్కారం అందులోనే ఉంది. ఇందులో చాలా సున్నితమూ, సునిశితమూ అయిన విమర్శ ఉంది. ఆవుని ఒక ఆసరాచేసుకుని కవి సమాజాన్నీ, అందులో భాగస్వాములమైన మనలనందరినీ ఎంతఘాటుగా విమర్శిస్తున్నాడో గమనించండి.

మనందరికీ స్వాతంత్ర్యమంటే ఇష్టమే. వీరావేశముకూడా ఎత్తుతూంటుంది ఏడాదికి రెండుసార్లో మూడు సార్లో. మన ఆలోచనల్లో ఈ దేశానికి పట్టిన దరిద్రాన్ని వదిలించడానికి మనం కొన్ని వేల పథకాలు రచించి ఉంటాము కూడా. కానీ, మన స్వతంత్రేఛ్చకూడా పైన చెప్పిన ఆవు లాగే బంధనాలను ఎలాగైనా ఛేదించుకోవాలని ఉవ్విళ్ళూరుతుంది. మనం ఒకటిరెండు చిన్నపాటి ప్రయత్నాలు చేస్తాము. అదికూడా కాసేపే. వద్దన్న పని చెయ్యడం, ఒకరు…
పూర్తిగా »

మొన్నీమధ్య సారంగలో ఆర్. ఎం. ఉమామహేశ్వరరావుగారి వ్యాసం చదువుతున్నప్పుడు మధ్యలో ఆయన ప్రస్తావించిన వజీర్ రెహ్మాన్ కవిత నన్ను ఆకర్షించింది. ఆ కవిత పూర్తిపాఠం కావాలని కోరగానే సహృదయతో ఆయన పంపించారు. నాకు సాహిత్యంతో ఏకాంతసేవ చెయ్యడం ఇష్టం అవడంతో చాలామంది కవుల కవిత్వం చదవలేదు. ఈ కవిత చదివిన తర్వాత ఒక మంచి కవిని చదవలేదే అని బాధపడిన మాట వాస్తవం.

కవితలోకి వస్తే, వస్తువులో కొత్తదనం లేదు… ‘అంతా శూన్యం చివరకి ఏదీ మిగలదు’ అని ఇంతకుముందు చాలా మంది చెప్పిన విషయమే. ఆ మాటకొస్తే, మనం ఇంతవరకు వచ్చిన సాహిత్యాన్ని పూర్తిగా చదవలేము గాని, వస్తువువిషయంలో, శ్రీశ్రీ చెప్పినట్టు “ఎప్పుడో ఒకప్పుడు…
పూర్తిగా »

ఈ మధ్య నేను చదివిన కొన్ని మంచి కవితల్లో కత్తి మహేష్ కుమార్ గారి నా జిన్నీ భూతం ఒకటి. పైకి ఒక వ్యసనానికి బానిస అయిన వ్యక్తి, యథాప్రకారం, తాగిన తర్వాత, అంతర్ముఖుడై, చేసిన తాత్త్విక వివేచనలా బయటకి కనిపిస్తుంది. గడుసైన కవులు చేసే కొన్ని చిలిపి ప్రయోగాల్లో ఇదొకటి. కానీ, ఈ కవిత సందేశం వేరే అని నాకు అనిపిస్తుంది.

“నన్ను నేను సీసాలోకి ఒంపుకుని, బిరడా బిగించి, టై కాప్స్యూల్ లో పడేసుకున్నాను.”
ఈ ఎత్తుగడ ఒకసారి గమనించండి. మనిషికి వాడి విశ్వాసాలను మించిన మత్తు మందు మరొకటి ఉండదు. అది వ్యక్తి Comfort Zone. మనందరమూ, ఏ మినహాయింపులూ…
పూర్తిగా »

వీడ్కోలు తరవాత
*************

వొక వంతెన మీంచి నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోతుంది ఆమె
ఇంకో పూవుని తన మెత్తని చేతులతో తాకినట్టు
ఇంకో రెమ్మని ఎరుపెక్కిన తన చెంపకి ఆనించుకున్నట్టు-
వొక వసంతంలో మునిగి తేలుతుంది వంతెన
తానే వొక పూవై,
ఆకుపచ్చ రెమ్మయి-
ఆ వంతెన దాటాక
వొక్క క్షణం ఆమె వెనక్కి తిరిగి చూస్తుంది
చకచకా వెళ్ళిపోతుంది తన దారిన తానై!
ఆమె చూపుని తన వొంటి మీద వలయంలా చుట్టేసుకుని
ఆ వలయమ్మీద ఆకాశాన్ని కప్పేసుకుని
ఇక్కడితో జీవితం అంతమైతే చాలని
మొండికేసి…
పూర్తిగా »

నీటికీ మనిషికీ ఏదో అనుబంధం ఉందని అనుకుంటాను… బహుశా తొమ్మిదినెలలపాటు ఉమ్మనీటిలో తేలుతూ ఉండబట్టేమో… సముద్రాన్ని చూసినా, అనంతమైన నీటిప్రవాహాల్ని చూసినా, వేసవిలో చిక్కి సగమైన నదుల్ని చూసినా కవులుకానివాళ్లకి కూడ ఏదో చెప్పాలన్న మాట గుండెలో కొట్టాడుతుంది. ఇక కవులైనవాళ్ళ సంగతి చెప్పక్కరలేదు కదా!

వాళ్ళు నీటిప్రవాహాన్ని ఎన్నిరకాలప్రతీకగా వాడొచ్చో అన్నిరకాలుగా బాహిరంతరప్రతీకగా వాడి కవితకి కొత్త అందాలు కూరుస్తారు. అదిగో సరిగ్గా అలాంటికవితే అఫ్సర్ రాసిన “కావేరి వొడ్డున”.

మీరెప్పుడైనా అనుభూతిచెందేరో లేదో తెలీదుగాని, నాకు సముద్రపుటొడ్డున కూర్చున్నా, నదీతీరంలో కూర్చున్నా, భూమిఉపరితలం అంచున కూర్చున్న అనుభూతి కలుగుతుంది (అది ప్రతిక్షణమూ నిజమే అయినా మిగతా సందర్భాల్లో ఆ తలపు ఉండదు). ఒక్కోసారి…
పూర్తిగా »