
ఉదయం నుంచీ వాన ముసురులా కమ్ముకుంది. మనసంతా మహా చెడ్డ చిరాకుగా ఉంది. జోరున కురిసి పోకుండా, ఇలా చినుకు చినుకులా సాగే వానంటే నాకసలు ఇష్టం ఉండదు. విసుగ్గా బాధగా ఉంది… లోపలేదో కెలుకుతున్నట్టు.
అలుముకుంటున్న చీకట్లు గ్లాస్ విండోలో నుంచీ మరింత చిక్కగా కనిపిస్తున్నాయి. పగలంతా పారిపోయినా, రేయిలో వదలని సలపరాల రంగు నలుపేనేమో కదూ!
అమ్మ గొంతులోని జీర పదే పదే చెవుల్లో వినిపిస్తుంది. నాలో ఎన్ని జీరలు బొంగురు పోయాయో నాకు తప్ప ఎవరికి తెలుసు?
నాన్న వణికే కంఠం….. కాదనలేను. కానీ, క్షమించలేను.
చీ, ఈ వెధవ కన్నీరు. Iఐ హేట్ టియర్స్. ముసురులా కమ్ముకునే ఈ దుఖం.…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్
KVSS Hanumatsastry on ఛందోయుక్త కవిత్వం నేర్వటం ఎలా?