పలుగురాళ్ళల్లో నలగాల్సిన నా బాల్యపు పూలచెండును
ఒడుపుగా బడిగంటకు ముడివేస్తివి.
దారపుకండెలకు చుట్టుకోవాల్సిన నా కంటిచూపును
పుస్తకాల పేజీలకు అతికిస్తివి.
టైఫాయిడ్ కొలిమిలో తల్లడిల్లిన నా తనువును
తట్టుబొంతల్లో చుట్టి నిండు మట్టి కుండవై
నా గుండెలపై చల్లగా పగిలిపోతివి.
అర్ధరాతిరి అక్షరాలపై వాలిపోయిన నా రెప్పలపై
వెచ్చని పట్టు దుప్పటివై పరుచుకుంటివి.
అలుకు పిడచగా.. గాలింపు గిన్నెగా..
ఇంటి గడపలపై ఎర్రని జాజువై..
ఇడుపులపై తెగిపడ్డ సీతాకోకచిలుకల రెక్కవై..
పొట్టుపొయ్యికాడ నల్లని పేలికల మసిబట్టవై
జొన్నరొట్టెలబుట్టవై.. కందిలికి అంటిన మరకవై..
మా చూపు కాయని కన్నులముందు
…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్
KVSS Hanumatsastry on ఛందోయుక్త కవిత్వం నేర్వటం ఎలా?
రాజేంద్రప్రసాద్ on ద్వంద్వపదాలు
N Rammohan on ద్వంద్వపదాలు