‘ పొన్నాడ విజయ్ కుమార్ ’ రచనలు

నడుస్తున్నాను.

సముద్రపు అలలు నా ఆవేదనలాగే ఘోషిస్తున్నాయి.

రోజూ ఆరింటికి మొదలౌతుంది, నా నడక. నా ఆవేదన. నా జీవితం. గత ఏడేళ్ళుగా ఇంతే.

ఎంతో మంది నాతో నడుస్తారు. నన్ను చూస్తారు. ఎంతోమందిని నేను చూస్తాను. కొంతమంది ముఖలు నాకు గుర్తుంటాయి. కానీ ఎవ్వరూ నన్నుపట్టించుకోరు. ఒక్కరయినా పలకరింపుగా నవ్వరు. బహుశా వయసు ఆంతర్యం అయ్యుండచ్చు. నా వయస్సు అరవై తొమ్మిది.

ఎక్కువగా తారస పడే వారిలో, ఒక యాభై యేళ్ళ మీసాలాయన. ఈయన చాలా పొడుగ్గా, బలిష్టంగా వుంటాడు. చాలా హుందాగా నడుస్తాడు. చూట్టానికిబాగుంటాడు. ఓ పాతికేళ్ళ పొడుగు జుట్టమ్మాయి. అందంగా వుండదు. కానీ కురూపికయినా కురులు అందం అంటారు. ఆ…
పూర్తిగా »