ఓ వెన్నెలరేయి స్వప్నాల ద్రాక్షతోటలో
మత్తుగా నిద్రిస్తున్న నన్ను
ఒక అదృశ్యహస్తం తలుపు తట్టి లేపింది
నీలికళ్ళ తెరచాపలెత్తి చూశాను
తొలిపొద్దు వేళలో నా నగ్న ఋషిత్వాన్ని
దగ్దంచేస్తున్న రంగుల కిరణంలా
నువ్వు ప్రత్యక్షమయ్యావు
చూపుల జలతారునుంచి
ఒక గీతం మంద్రంగా జారుతుంటే
గంధర్వలోకంలో ఉల్కలా
నాముందు వాలినట్టయింది
గతాల జల్లుల్లో తడిసి తడిసి
హృదయ కిటికీ ఊచల అంచుల్లో
ఖైదీ అయ్యింది
ఎండలో దీపం పెట్టినట్టు
నిన్ను విడిచి వాంఛలన్నీ
ఉనికిని కోల్పోయాయి
ఇప్పుడు నా నరాల రహదారుల నిండా
నీ నులివెచ్చని ఊపిరి పరిమళాలే!
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్