ఆల్చిప్పలతో గోడ కట్టినట్టు మెరుస్తోంది తోవ. మంచుకొండల నడుమ చిన్ని బాట యిది. చాల అరుదుగా యీ దారంట మనుష్యులు నడుస్తారంట. కానీ నాకెవ్వరు కనిపించలేదు. వొక్కదాన్ని నడుస్తూనే వున్నాను. అప్పుడప్పుడు వాహనాల్లో మనుష్యులు వెళుతుంటారంట. నడుస్తుంటే దరిదాపుల్లో యెవ్వరు లేరనే తలంపు వొక్క క్షణం బాప్ రే అనిపించింది. యీ మధ్య యిలాంటి సందర్భాలు యెదురైనప్పుడు ‘గ్రావిటి’ సినిమా గుర్తోస్తోంది. ఆ వొంటరితనం ముందు యిదేమంత పెద్ద విషయమనిపిస్తుంది.
ఆ సినిమాని యెంత అద్భుతంగా ఫీల్ అయ్యానో. అంతకంటే అద్భుతంగా అనిపించిందేంటంటే ఆమె స్పేస్ నుంచి రేడియోలో భూమి మీద వున్న వాళ్ళని కాంటాక్ట్ చెయ్యడానికి ప్రయత్నించినప్పుడు వో అపరిచిత…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్