అలుపెరగని సుదూర
అధోయానంలో
రాటుదేలిన నీ చూపు
కొమ్మల సందుల్లోంచి
ఆకుల పళ్లేల మీద
వడ్డించే విందును
కడుపారా ఆరగిస్తుంది లోకం
తొలి, కడ పంక్తులుండవు
ప్రతి కంటా నిండుకొలువై
తోవ దీపమవుతుంది
అందరినీ తాకుతూ
అనంత ప్రవాహమవుతుంది
ఉదయాస్తమయాల నడుమ
ఊయలూగుతుంది
ఊతకర్రను గిరాటేసి
ఎగిరి గంతేస్తాము
చుక్కల పక్షులు ఖాళీ చేసిన
నీలిచెట్టువు
రెప్పవాల్చి
నల్లంచు తెల్లచీరలో
తనువారబోసుకుంటావు
చల్లని చేతులతో
అక్కున చేర్చుకుంటావు.
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్