దీన్ని
గతంలో చదివాను చాలా సార్లే-
అర్థమయిందనుకున్నా-
మళ్ళీ మళ్ళీ చదివిన కొద్దీ
మళ్ళీ మళ్ళీ అర్థమయింది
ప్రతిసారీ కొంచెం ఎక్కువగా-
అవే అక్షరమాలలు
మళ్ళీ దర్శించినపుడు
కొత్తగా వూగుతున్నట్లు, కొత్త లయ పుడుతున్నట్లు-
కొత్తగా అర్థమవుతూ వొచ్చింది.
మళ్ళీ మళ్ళీ చదివాను
అక్షరాల్తో పాటు రాసినతనూ
నాతో మాట్లాడ్డం మొదలెట్టాడు
చదవడం ఇక సంభాషణ అయింది
శబ్దాల సాయంతో నిశ్శబ్ద సంభాషణ
అర్థానికి మించినదేదో
అందుతూ వొచ్చింది.
ఎన్ని మార్లు చదివినా – అంటే-
ఎన్ని మార్లు సంభాషించినా
తనివి తీరదు ఆస్వాదన ముగియదు
అతను లోకమ్మీద చివరి సంతకం
చేసి వెళ్ళి చాన్నాళ్లే అయింది ఈ
అయినా దేన్ని తెరిచినప్పుడల్లా
అగుపడ్తాడు స్ఫుటంగానో, లీలగానో – పుటపుటనా!
ఎందరినో ఎన్నిటినో ఎన్నెన్ని మార్లో
చదువుతూ చదువుతూ చదువుతూ
ప్రేమతోనూ, దయతోనూ
దీన్ని రాసి వుంటాడు కాబోలు
తననూ కొంచెం కొంచెం రంగరించుకుని-
నన్ను నేను రంగరించుకుంటూ
దీన్ని చదివినప్పుడల్లా, బహుశా,
అతనూ నన్ను చదువుతున్నాడేమో!
దర్భశయనం గారూ,
అందరికీ ఒకే రచన అలా కనిపించకపోయినా… ప్రతి మనిషికీ తనని వెంటాడే రచన ఇలాగే తారసపడుతుందనుకుంటాను. అలాంటి రచనతోనూ, రచయితతోనూ పుస్తకం తెరిచి ఉన్నా మూసుకున్నా సంభాషణ నిరంతరం కొనసాగుతుంటుంది. అసలు ఒక రచన నచ్చడం అంటేనే, ఆ రచయిత ప్రకటించిన భావాల ఛాయలు లీలా మాత్రంగానైనా మనలో ఉన్నాయనడానికి సంకేతం. కాకపోతే అంతవరకు ఒకరూపంలేని ఆలోచనలకి, ఇప్పుడు ఒక రూపం వచ్చి మీరన్న “రంగరించుకోవడం” ద్వారా చిక్కబడతాయి. ఈ విషయం చాలా బాగా విశదీకరించారు.
అభివాదములు
కథకుడికి, పాఠకుడికి ఉన్న అనుబంధం గురించి బాగా రాసారు.
బాగుంది..ఎప్పటి మీ చక్కని పలుకులాగే-మీ అభిమాని
చాల గొప్పగా రాశారండి,..నన్ను నేను రంగరించుకుంటూ చదువుకున్నా,..