ప్రయాణమంటే..
ఎన్ని మోసుకెళ్తూ
చివరికి
ఎన్ని వొదులుకుంటానో
తెలియని ఒక సందేహావస్థ
తీరా ప్రయాణం చేస్తున్నపుడు
ఒక కిటికీ పక్క ప్రదేశాన్ని
కిరీటిలా పట్టుకొని
ఆనందిస్తున్న తరుణంలో..
ఒక పెద్దాయిన
గాలికోసం అని అడిగినపుడు
ఆ స్థలాన్ని
మొహమాటంగా ఇచ్చినపుడు
ఉన్న ఒక్క చాక్లెట్
తినబోయె సరికి
నేలపై జారవిడుచుకున్నట్టు
తెల్లమొహం వేసిన
పిల్లవాడినవుతాను
తేరుకొని
పలకరింపుల తాయిలాలతో
కొనసాగిస్తున్నపుడు
వారి ఊరువచ్చి
దిగిపోతారు
నాదికాని ఒక చోటు
నాదై, వేరై
మళ్ళీ నాదవడం
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్