మతం బలవంతంగా తగిలించిన చిహ్నాలన్నీ ఓరోజు వదిలేసాను.
నిరాలంకృతుడనై కొంచెం తేలిక పడ్డాను.
తలమీనో, గుండెల పైనో దర్పం చూపుతూ ఊరేగే డబ్బుని తప్పుకోమన్నాను.
మట్టివాసన పీల్చే కలివిడితనాన్ని స్వంతం చేసుకున్నాను.
సాంస్కృతిక చిహ్నాలమంటూ ఆడంబరం పోయే దుస్తులను ఒక్కోటిగా విసర్జించాను.
ప్రాంతాల గొడలు బద్దలైన శబ్దమనుకుంటా స్పష్టంగా విన్నాను.
ఇక నగ్నంగా నిలబడ్డ నాలో లింగవివక్షొక్కటి ఉన్నానని ఊరేగుతోంది
శరీరానికి లోపలిగా ప్రయాణించి నాలోపలి మనిషిని మేల్కొలిపాను.
దేహనికి భిన్నంగా ఆలోచనల ప్రయాణంలో సౌఖ్యాన్ని ఆనందిస్తున్నాను.
తేలికవుతూ తరంగంలా విస్తరించే విస్తృతిని అందుకున్నాను.
విశ్వనరుడి దిశగా చెయ్యల్సిన ప్రస్థానానికి దూరాలను కొలుచుకుంటున్నాను.
అయినా క్షేత్రం సిద్దమయిన…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్