నీ బాహువుల్లోంచి వుదయోత్సవం చూడటం యెంత అపురూపం వో నా గోరువెచ్చని సూరీడా… మృదు వెచ్చని నీ భుజం మీద మోహాతీతపు నా లాలన ముద్దు నీకెంత భరోసాని యిస్తుందో నువ్వు పాట పాడి విన్పించినప్పడు నీ గొంతులో విప్పారిన స్నేహం నన్ను అనేక సార్లు సుశక్తిమంతురాలిని చేస్తుంటుంది.
ప్రతి సూర్యోదయం మనం కలసి చూస్తే యెంత బాగుంటుంది. యేమోలే రోజు వొక్కలానే ప్రతీది కలసి చూడటం వినటం పని చెయ్యటం కూడా వొక్కోసారి బోర్ కదా. కొంతమందికి అలా ప్రతి క్షణం కలసి వుండటం యిష్టంగా వుంటుంది. జీవనాన్ని ఆస్వాదించడాన్ని ప్రతి మనసు వొక్కోలా కోరుకుంటుంది. మనసేం యెస్కలేటర్ కాదు కదా. వెళ్ళిన…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్