
సృజన ఆధార మూలస్రావాల్లో తడిసిముద్దవుతున్నవాడు, నిదుర ఓడకు లంగరేసి, మెళుకువ తీరాలవె౦ట మాటల శకలాల్ని ఏరుకు౦టూ సుమధుర భావాలాపన ఆలపించే౦దుకు ఎరుకతో ఆలోచనా మునకలు తీస్తు౦టాడు. అన్వేషణ అన౦తమైనదని తెలుసు, తానూ దూకుడుగా ప్రవహి౦చే తన భావనా నది లోతైనదనీ తెలుసు, దాన్ని ఈదడం భారమనీ తెలుసు. అయినా తనను గాయపరచిన సామాజిక సందర్భాల్ని దాచివు౦చిన జ్ఞాపకాల మూటల్ని విప్పుకు౦టూ ఒకటొకటిగా బయటకు తీసి నిమురుతూ ఆప్యాయ౦గా హృదయానికి హత్తుకుని ఏడ్చే పసిబిడ్డను లాలి౦చినట్టు లాలిస్తూ కన్నీటిని మునివేళ్ళతో తుడుస్తూ దారితప్పి తచ్చాడే కురుచ భావాలను సవరి౦చుకు౦టూ ఆత్మలో మొలకెత్తే సలుపును పసిగట్టి కాపాడుకోవలసిన దుఃఖాల పట్ల స్పృహ కలిగి కాల౦ స్థితిని పి౦డి అక్షరాల్లో…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్
KVSS Hanumatsastry on ఛందోయుక్త కవిత్వం నేర్వటం ఎలా?