ఊరికి ఉత్తరాన హద్దు గీసినట్టు తాడిచెట్లు. వాటికి పర్లాంగు దూరంలో గరుగు. దాని తర్వాత నక్కలబోడు. దానికి పైన దోసకాయలబోడు. ముందుకుబోతే పీసెర్లకొండ. ఆ కొండలో కానీ, ఈ పక్క మాలకొండ అడివిలో కానీ, మా ఊరికి దిగవనున్న మల్లప్పగొందిలో కానీ లేని సక్కదనమేందో.. గరుగులో ఉన్నట్టనిపిచ్చేది. మహాకాయుడెవుడో రొమ్మిర్సుకుని పడుకున్నట్టు ఉంటదా గుట్ట. దాన్నిండా యాడచూసినా తెల్లటి కన్నెరాళ్లే. గుట్టకాడికి ఎప్పుడు పొయినా ఎవురో గుసగుసలాడుతున్నట్టనిపిచ్చేది. ఆ ఏపు పెద్దగా మనుషులు పొయ్యేది కూడా లేదు. నాకు మాత్రం అటొచ్చినప్పుడల్లా తెలిసిన మనిసెవురో తిరుగుతున్నట్టనిపిచ్చేది. అక్కి దాసరోడి గురించి ఇన్న కతలన్నీ గుర్తుకు వచ్చేయి.
అక్కి దాసరోడు, అక్కిపిచ్చోడు…
రెండు పేర్లు, రెండు…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్