నాకు తెలుసు- నేను రాసేదేది కవిత్వం కాదని(ఇలా చెప్పడం ఈ మధ్య ఫాషన్ కావొచ్చుకాని.. నే నిజాయితీగానే చెప్తున్న), కవిత్వం అంతకన్నా గొప్ప సౌందర్యంతో అలరారుతుందని, అయినా రాస్తూ ఉంటాను. ఇక రాయడం మానుకోమని తోచినప్పుడల్లా, ఇంకొంచెం ప్రయత్నించవచ్చేమోనని లోలోపల తోస్తుంది. ఇక వద్దని మానేయాలనుకున్నప్పుడు- అటువైపు సున్నితంగానో, బలంగానో లాగే విరోధబాస-paradox.
ఎప్పుడు కవిత్వం నన్ను విడిచిపెట్టి వెళ్లిపోతున్నట్టే ఉంటుంది. మళ్లీ మళ్లీ తిరిగొచ్చి గుండెలోనే తిష్ట వేస్తుంది. పుస్తకాలు చదువుకుంటున్నప్పుడో, జ్ఞానాన్ని, కవిత్వాన్ని ఒంపుకుంటున్నప్పుడో, జ్ఞానంలేని కవిత్వాన్ని నింపుకుంటున్నప్పుడో చిన్న అలికిడి వెంట వస్తున్నట్టు అనిపిస్తుంది.
ఇంత రాసింతర్వాత మనం రాసిందేది కవిత్వం కాదని తెలియడం చిరాగ్గానే ఉంటుంది. తోచిన భావమల్లా…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్