దత్తుడు మట్టిలో కలిసిపోయాడు. భూమి మీద పడి మట్టి మీద బ్రతికినంత నిశబ్దంగానే. తరాల వారి కంగా ఒక్కటంటే ఒక్క శిలా విగ్రహం కూడా ప్రతిష్టించబడలేదు. తన గుడిసెలో ఉన్న ఆ రెండు పంచెలు, గొడ్డలి మాత్రేమే అతను మిగుల్చుకున్న జ్ఞాపకాలు.ఆరేళ్ళ వయస్సులో పోలేటి వెంకట్రావు ఇంటికి దత్తుడు కింద వచ్చాడు. పక్కూరులో ఎవడో ఎర్రోడి ఆఖరి కొడుకు. అతనికి పెంచే దిక్కులేకపోతే పోలేటి వెంకట్రావు, పోస్ట్ మాస్టారుని వెంటబెట్టుకెళ్ళి ఎంతకో కొన్నుక్కు తెచ్చుకున్నాడు. వెంకట్రావు కూడా ఏమి కలిగినోడు కాదు. నలుగురు ఆడపిల్లల తండ్రి. అతనిదీ కూలి పనే. వాళ్ళావిడ మేకల్ని మేపేది. మా ఊల్లోకి దత్తుడిని కరణం గారి…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్