కథ

మైదుకూరు వదిలి బస్సు కడప దారి పట్టింది. నెమ్మదిగా ఆలోచనలు ముసురుకుంటున్నాయి. కలెక్టర్ ఆఫీసు లో పని ఇవాళే పని అవుతుందో, రెండు రోజులు పడుతుందో తెలీదు. నిజానికి నేను నిన్ననే వచ్చాను బెంగుళురు నుంచి. పని పూర్తయితే ఈ రోజు రాత్రికే తిరిగి బయలు దేరాలి !బహుశా మరో గంట పడుతుందేమో కడప చేరడానికి.

వెనక్కు పోతున్న కొండల్ని, ఎండి నెర్రెలు విచ్చిన పంట పొలాలను చూస్తూ “ఎటు చూసినా కరువు” అనుకుంటూ నిట్టూర్చాను. బస్సు నిండుగా ప్రయాణీకులున్నారు. జిల్లా హెడ్ క్వార్టర్స్ కావడం వల్ల చుట్టు పక్కల వూళ్ల వాళ్లు పొద్దున్నే కడపకు వెళ్ళి పనులు చూసుకుని సాయంత్రాలకు ఇళ్ళు చేరడం మామూలే!…
పూర్తిగా »

ఆరోజే మద్దిరావమ్మ సంబరం.

పొరుగూళ్ల నుంచి వచ్చిన చుట్టాలతో నిండిపోయి ఊళ్లో యిళ్లన్నీ విరగకాసిన వేరుశెనగగుత్తుల్లా ఉన్నాయి. పెరళ్లలో పూలతోటలన్నీ కళ్లింతలు చేసుకుని సంబరం చూడడానికి వీధిగుమ్మాల్లో పొందిగ్గా కూచున్నట్టు రంగురంగుల ముగ్గులు.
వాళ్లమ్మతో పాటు చీకట్నే నిద్రలేచి పొదీషనుగా తలంటుస్నానం చేసేసింది బుజ్జి. తల తుడుస్తుంటే చారుమతి నడుంచుట్టూ చుట్టి తలెత్తి మొహంలోకి చూస్తూ ” అమా.. అమా.. ఇవ్వాళ కూడా మనిద్దరమేనా?..మనింటికెవరూ రారా…?!” దిగులుగా అడిగింది. చారుమతి విననట్లుగా మొహం పెట్టి తల తుడిచిన పాత చీరను గట్టిగా దులిపి తీగ మీద ఆరేస్తూ “జుట్టిరబోసుకుని బైటకు వెళ్లమాకు. తలారేవరకూ వరండాలో నిల్చో” అంది.
బుజ్జికి కోపం వచ్చింది.

నడుస్తుంటే…
పూర్తిగా »

అప్పుడే వర్షం పడిందేమో ఆకులన్నీ తడితడిగా పచ్చగా మెరుస్తున్నాయ్. వర్షం బరువుకు వాలిన గులాబీ నుండి నీటిచుక్క నేలమీదకు జారుతో౦ది. చూరు నుండి నీళ్ళు ధారగా పడుతున్న చప్పుడు చిన్నగా వినిపిస్తోంది. ఉండుండి వీస్తున్న గాలికి మేపల్ ఆకులు మెల్లగా కదులుతున్నాయ్. మేఘాల మాటునున్న సూరీడు ఒక్కో కిరణాన్ని గురిచూసి పంపుతున్నట్లుగా ఏటవాలుగా పడుతోంది నీరెండ. వర్షం వెలిసిన తరువాత మాత్రమే కనిపించే అరుదైన వెలుగుతో మెరిసిపోతోందా ప్రదేశం. కిటికీలోంచి ఆ సౌందర్యాన్ని చూస్తూ టీ తాగుతోంది రాధిక.

“వెదర్ చాలా బావుంది కదూ” ఎప్పుడొచ్చాడో ఆమె వెనుక నిలబడి వున్నాడు మోహన్.

చిన్నగా నవ్వింది. “కాసేపలా బయట కూర్చుందామా?”

తలుపు తెరిచి బయటకు రాగానే…
పూర్తిగా »

ఇంత ఉద్వేగాన్ని జీవితంలో ఎప్పుడూ అనుభవించలేదు, నేను. ఆవేశం, అసహాయత, ఆత్మ న్యూనత అన్నీ కలసికట్టుగా ఒకే సారి నా మస్తిష్కం లో చొరబడి నా వ్యక్తిత్వాన్నీ, నా అభిమానాన్నీ, గాయపరచి  నడి బజారులో నన్ను నిర్వస్త్రుడిగా చేసి నిలబెట్టినట్టుగా ఒక ఘాటైన భావన. “జానకి ఎందుకిలా చేసింది? ఎలా చెయ్యగలిగింది, నా జానకి?” ఇలా, ప్రశ్నలే తప్ప జవబులివ్వలేని ఉత్తరం నా ఎదురుకుండా పడి ఉంది. ఒకటా, రెండా, ఇరవయ్యేళ్ళ అనుబంధం మా ఇద్దరిదీ. తను క్యాన్సర్ తో  గత  నాలుగేళ్లగా పోరాడుతూ  అంతిమ  క్షణాలలో హాస్పిటల్ బెడ్ మీద పడి ఉందన్న విషయం కుడా మర్చి పోయేటట్లు చేసింది ఈ ఉత్తరం. ఉదయం,…
పూర్తిగా »