అప్పటిదాకా వెలుగుల్ని వెదజల్లిన చంద్రుడు మబ్బుల చాటుకు పోవడంతో ఆ రాత్రి చీకటిమయంగా మారింది. డోగో ఆకాశం వైపు చూశాడు. కదిలే నల్లని మబ్బులు చంద్రుణ్ని దాచేశాయి. అతడు గొంతును సరి చేసుకుంటూ “ఈ రాత్రికి వర్షం వచ్చేట్టుంది” అన్నాడు తన మిత్రునితో. అతని స్నేహితుడైన సులే త్వరగా జవాబివ్వలేదు. అతడు దృఢమైన శరీరంతో పొడుగ్గా ఉంటాడు. అతని ముఖమూ అతని స్నేహితుని ముఖమూ అజ్ఞానం తాలూకు మూఢత్వపు ముసుగుల్లా వున్నాయి. డోగో లాగా సులే కూడా దొంగతనం చేస్తూ బతుకుతున్నాడు. కొన్ని క్షణాల క్రితం నుండి సులే అలవాటు లేని కుంటి నడక నడుస్తున్నాడు. కొంతసేపైన తర్వాత తన వేలును ఎడమ భుజానికి వేలాడదీసుకున్న…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్