కొన్ని మాధుర్యాలుంటాయి. ఎలా అంటే- అప్పుడే పుట్టిన బిడ్డను తల్లి తడిమి తడిమి అదే పనిగా చూసుకోవటం, పరాయి దేశంలో అనుకోకుండా కలిసిన చిన్ననాటి ఆప్తమితృడిని తరచి తరచి ఆనంద పారవశ్యంలో పరామర్శించడం, ఏళ్ళకు ఏళ్ళు ప్రియురాలికి దూరమైన ప్రేమికుడు ఆమెను కలిసినప్పుడు పదే పదే ఆలింగనం చేసుకోవడం వంటి తన్మయత్వము కల్గించే విషయాలు. ఇంతటి గొప్ప మాధుర్యాన్ని కొందరు ‘మనసుపెట్టి ఇష్టంగా పూర్తి చేసిన పనిలోనూ, హృదయ పూర్వకంగా వ్రాసిన కవితలోను, సర్వస్వమూ లగ్నం చేసి ప్రదర్శించిన కళ వంటి విషయాల లోను, ముఖ్యంగా వాటి పునశ్చరణము (పునర్-సందర్శనం) లో పొందగలరు. అంకిత భావంతో నిర్వహించిన పనులకున్న విశేషణము అంతటిది. తిరిగి సందర్శించినప్పుడు మాధుర్యాన్నిచ్చే ఇలాంటి తన అనుభూతులు, అనుభవాలతో కూడిన 36 కవితల అపురూపమైన సమాహారాన్ని పునశ్చరణం కవితా సంకలనంగా మన ముందుంచారు కవయిత్రి డా. వైదేహి శశిధర్ గారు.

అమ్మో, అమ్మమ్మో, నాయనమ్మో తనకోసం చేసిన తాయిలాన్ని అపురూపంగా బడికి తీసుకొచ్చి ఆ కమ్మదనాన్ని తుంచి ఇచ్చి మనతో కూడా పంచుకున్న బాల్యపు మిత్రుడో మిత్రురాలో ఉంటే ఆ స్నేహ బాల్యం ఎంత మధురంగా ఉంటుంది!? అలాంటి స్నేహపు మాధుర్యాన్ని చవి చూడాలనిపిస్తే ఈ ‘పునశ్చరణం’ కవితలలో మునిగి తేలితే అనుభవానికొస్తుంది.

మొదట కవితలో ‘కచ్చేరీ’ చేసినప్పటి లేదా చూసినప్పటి పారవశ్యాన్ని, మరొక కవిత ‘సభ ముగిశాక’లో కూడా అంతే భావావేశంతో చెప్పడం అంత సులువైన పనేమీ కాదు. ఎందుకంటే ముగిసిపోయిన సభలో కోలాహలం, ఉత్కంఠ, మమేకం వంటివేవీ ఉండవు. కానీ, దానినీ అవలీలగా తన చక్కటి కవిత్వ సోయగంతో చూపించారు వైదేహి గారు.

కోలా హలపు అలల మీద ఆడిటోరియం
అరటిదొన్నెలా తేలుతుంది
….
మొగ్గ విచ్చుకున్నంత నిశ్శబ్దంగా
తెరలేస్తుంది
….
గాంధర్వలోకపు లోతుల్లోకి
…విసిరేస్తూ
ఆమె ఆలాపన మొదలవుతుంది

అని కచ్చేరీ కవితలో సుతిమెత్తని ఆలాపనతో కవిత్వానికి తెర తీశారు. అలలు, అరటిదొన్నె తేలడం, మొగ్గ విచ్చినట్టు తెర లేవడం లాంటి సున్నితమైన పోలికలను కవిత్వములో చేర్చి తనంత ఇష్టంగా మనల్ని కూడా కుర్చోబెట్టి కచ్చేరీ ని ఆస్వాదించే ప్రేక్షకుల్ని చేస్తారు ఈ తొలి కవితలోనే.
సభముగిశాక కవిత ఇలా ప్రారంభమవుతుంది.

సంరంభంతో రెపరెపలాడిన
ఉత్సాహపు తోరణాలు
ఉత్సవాల షామియానాలు
చెదిరిన ముంగురులని సర్దుకుంటాయి

ఇక్కడ ముంగురులు సర్దుకోవడం అనేది అలసటనుండి సేద తీరబోతున్న సానుకూల చర్యే.

రోజంతా సాహితీ గగనంలోకి ఉవ్వెత్తున ఎగిసిన ఆలోచనలు
గూళ్ళలోకి రెక్కలు ముడుచుకున్న
మెత్తటి పావురాలవుతాయి

సభ ముగియటం ‘ఆలోచనలు మెత్తటి పావురాలవడానికి’ కూడా దారి తీస్తుందంటే అది మృదుమధురమే కదా!

నిన్నటి దాకా ఎదురు చూసిన ఈరోజు
అప్పుడే జ్ఞాపకాల పుటల్లోకి
అందంగా ఒదిగిపోతుంది

ఉద్విగ్నతతో నిద్రపట్టని రాత్రినై
ముగిసిన సభను
మళ్ళీ మళ్ళీ తలచుకుంటూ
నేను మాగన్నుగా మిగిలిపోతాను

అందంగా ఒదిగిపోయే జ్ఞాపకాలలా మిగిలిపోతాయని ముందే తెలిసిన అలాంటి సభలు ముగియటం కోసమన్నా ప్రారంభమైతే బాగుండు అని మది కోరుకోవటం ఎంతో సహజంమనిపిస్తుంది.

ఇంతే చక్కటి అనుభవాన్ని ఎప్పటి స్నేహితులో తిరిగి కలసినప్పటి సందర్భంలో ‘రీ యూనియన్’ అనే కవిత రూపంలో కూడా చెప్పారు. ఇలా మనకు, తన మరియు మన స్నేహితుల మధ్య గడిపే అమూల్యమైన అవకాశంగా అందిస్తారు.

మొదటి కచ్చేరీ లో ఆలాపనని ఆస్వాదించినంత ఇష్టంతోనే వశీకరణ, అంధగీతం కవితలను అందించారు. ఒక గాయకుడు తన పాట తో ‘వశీకరణ’ చేసుకునే అపూర్వ సందర్శనానికి మన ప్రశంసలు అందించే లోపలే, రైలులో సైతం సదా చిరపరిచితమైన ‘అంధగీతం’ (అంధుడు ఒక చిన్నపిల్ల ఆసరాగా నడుస్తూ పాడుతూ అడుక్కునేప్పటి గీతం) లో కూడా పొందుపరచి ప్రస్తావించడం, మనల్ని కూడా ఆ సందర్భాలలో భాగం చేసేంతలా హత్తుకుపోతుంది.

వశీకరణ కవితలో:

అతను పెదవి విప్పగానే
కవిత్వం అతని కంఠాన్ని
కౌగిలించుకుంటుంది.
….
అతని పాట ఏరై పారుతుంది
….
ఓ ఒంటిస్తంభపు రాకుమారికి
ఎర్రని వివశత్వపు పారాణి దిద్దుతూ
అతని పాట జీరగా
వంపులు తిరుగుతుంది.

ఆఖరికి ఆ పాట ‘ వశీకరణాన్ని గుప్పెట్లో దాచుకుని ముగుస్తుంది ’ . రాకుమారికి పారాణి దిద్దే గాంధర్వలోకాన్ని కవిత్వంలో ఆవిష్కరించినందుకో ఏమో ఆ సమ్మోహపు భావన పాఠకుల్ని కూడా వశీకరణ చేస్తుంది.

పాట మరియు ఆలాపన పట్ల పొందిన ఈ తాదాత్మ్యాన్ని ‘అనాసక్త శ్రోతలని అలరించిన రైలు పెట్టెలో సాగిన అంధగీతంలో కూడా ప్రస్తావించారు. ఆ అంధుని బతుకులోని నైరాశ్యాన్ని తొక్కి పెట్టి అతని పాట ఉబికి వచ్చినా కూడా అది అతనికి పైసలు రాల్చలేకపోయి౦దన్న దిగులు మాత్రం ‘వలయాలు తిరుగుతూ దాటిపోయిన నిసర్గ మాధుర్యం’ లా మన వెంట తిరుగుతుంది.