నాది కాని రక్తం తనువంతా నింపుకొని
ఎవరో విడిచిన ఊపిరి పీలుస్తూ
నేను వెలిగించని దీపం వెనుక
సరిపోని పాదాల ముద్రలలో
నన్ను నేను జాగ్రత్తగా జొప్పించుకుంటాను
నువ్వెవరు అని అడిగిన ప్రతీసారీ
అస్తమించని కొన్ని ఉదయాల పేర్లు చెప్పి జారుకుంటాను
అమ్మను
ఆత్మను
నాలో బ్రతకనివ్వను
అద్దాన్ని హృదయాన్ని దాచిపెట్టి
వెలుగును కన్నీటిని పులుముకొని
నాకు నేనుగా ప్రవహించక ప్రసరించక
ప్రపంచాన్ని అంటిపెట్టుకు పోతుంటాను
***
బ్రతకడం తెలీనోళ్లు
నీకోసమో నాకోసమో చచ్చిపోతుంటారు
తెలివిలేని గువ్వలు పువ్వులు
స్వేచ్ఛ స్వాతంత్రమంటూ
రివ్వున ఎగిరి విరబూసిన చోటే…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్
KVSS Hanumatsastry on ఛందోయుక్త కవిత్వం నేర్వటం ఎలా?
రాజేంద్రప్రసాద్ on ద్వంద్వపదాలు
N Rammohan on ద్వంద్వపదాలు