‘ చాంద్ ’ రచనలు

నాది కాని రక్తం తనువంతా నింపుకొని
ఎవరో విడిచిన ఊపిరి పీలుస్తూ
నేను వెలిగించని దీపం వెనుక
సరిపోని పాదాల ముద్రలలో
నన్ను నేను జాగ్రత్తగా జొప్పించుకుంటాను

నువ్వెవరు అని అడిగిన ప్రతీసారీ
అస్తమించని కొన్ని ఉదయాల పేర్లు చెప్పి జారుకుంటాను

అమ్మను
ఆత్మను
నాలో బ్రతకనివ్వను

అద్దాన్ని హృదయాన్ని దాచిపెట్టి
వెలుగును కన్నీటిని పులుముకొని
నాకు నేనుగా ప్రవహించక ప్రసరించక
ప్రపంచాన్ని అంటిపెట్టుకు పోతుంటాను

***

బ్రతకడం తెలీనోళ్లు
నీకోసమో నాకోసమో చచ్చిపోతుంటారు

తెలివిలేని గువ్వలు పువ్వులు
స్వేచ్ఛ స్వాతంత్రమంటూ
రివ్వున ఎగిరి విరబూసిన చోటే…
పూర్తిగా »

ఆకాశం కావాలని తను ఎగిరిపోయాక
నేను, తను విడిచిన కొమ్మ
రాత్రులను చేరదీసి వెలిగిస్తున్నాం

లోపలి నుండి ఒక నీటి వాగు
లేపనమై తోటంతా ప్రవహిస్తూ ఉంటే
పూర్తిగా »

ప్రయాసపడి ఒక్కో ఇటుక పేరుస్తూ
కట్టుకున్న నాలుగు గోడలు
మధ్యన ఇంకా పూర్తికాని నువ్వు.

నీ లోపల…

గాలిపటాలను తెంచుకున్న దారాలు
కుప్పగా పోయబడిన పాత బట్టలు

తడిఆరని పడకగది
శూన్యం నింపుకున్న బీరువా
ఉప్పు నీటి మరకలతో వంటగది

నిన్ను మోసుకు తిరిగే ఆమె
నువ్వు పూరించాల్సిన పిల్లలు

***

ఉన్నపాటున అన్నీ వదిలేసి
నీ ఇంటిని ఖాళీ చేయాల్సివస్తుంది

ఇన్నేళ్లుగా దాచిన మాటలు
ఆమెకు చెందాల్సిన క్షణాలు
తిరిగివ్వాల్సిన ముద్దులు
ఎప్పుటికీ అప్పగించలేవు

వాళ్ళు మాత్రం
ఎదపై దాటివెళ్ళిన నీ పాదాల గుర్తులను
పదే పదే…
పూర్తిగా »

తడిసిన రాత్రి గడిచిపోయింది

నేను అదే తోటలో మరో కొమ్మకు వ్రేలాడుతున్నాను

నిన్నటి రంగులనే ఆకాశం మరలా పులుముకుంది

లోలోపలికి
వెలుతురు చొచ్చుకుపోతున్న నొప్పి

రహస్యంలో దాచినవేవో
కన్నులు దాటి జారిపోతున్నాయి

నేను తప్ప అన్నీ పుష్పించాయి

ఆ పాట వినబడుతూవుంది…

***

పదే పదే మనసును తడుతున్న చప్పుడు
తెరిచే ఓపిక లేక కూలబడిపోయాను

పువ్వులన్నీ వాడిపోయాక
ఏవరో ఈ తోటను కాల్చివేసారు

నడిచిన పాదాల గుర్తులు మాత్రం
ఆ మసిలో వెలుగుతున్నాయి

అదే పాట వినబడుతూవుంది…

***

మరో తోటలో
ఆ పాట వినబడుతూనేవుంది…

నువ్వు తడిమి తడిమి వెళ్ళిపోయావు
రమ్మనడానికి నా వద్ద మాటల్లేవు

మాటలన్నీ ఆరిపోయాక
పెదాలు ప్రేమలేక ఎండిపోతాయి

***

ఇసుక దేహాన్ని
కూలకుండా హత్తుకోవడం కష్టం

మరిచిపోవడాలొద్దు
మారలేకపోవడమే ప్రేమించడం మరి

***

హేతువులేమీ అడుగకు
దాచుకునేటంత గొప్ప మాటలివ్వలేకే ఈ మౌనం

నిజాలను దాచుకుంది కనుకే
రాత్రి పెదవిప్పదు

***

నువ్వు నేను మాటలు
ఇవి మూడూ కలువవెప్పటికీ

నువ్విలాగే పారుతూ ఉండు
నీ వద్దకు వచ్చి దోసిళ్ళతో పలకరిస్తాను

ఈ ఎదపై నువ్వు దాటిన గుర్తులు
లోపలి పొరల్లోనికి ఇంకిన చెమ్మ
గలగల లాడే పాటలాంటి నీ మాటలు

ఇంకేం కావాలి నేను చిగురించడానికి.

ఈ చిల్లుల సంచిలో నిన్ను దాచలేక
ఉండిపొమ్మని అడగలేను

ఎండిన ఆకులనో కొమ్మలనో ఇచ్చి వెళ్తావు
అవి ఇప్పటికీ నాతో మాట్లాడుతుంటాయి

చల్లగా ముద్దాడి పోతూ
ఈ రాళ్ళ కుప్పను తిరిగి ఏమీ అడగవు.

నిశ్చలమైన తీరాన్నై
నిన్ను పారనివ్వడం తప్ప ఏమీ చేయలేను

ఇచ్చిపుచ్చుకోవడానికి మాటలేమీ లేనప్పుడు
ఒకరిలో ఒకరు నింపబడటం ప్రారంభమవుతుంది

ఇనుప స్తంభాలకు హృదయాలను అతికించడం
బోర్లించిన పాత్రను దాహాన్ని తీర్చమనడం ఒక్కటే

మనసు ఒక చుక్కగా ఆగాల్సినపుడు
కామా పెడుతూ కొత్త అక్షరాలు నేర్వాల్సిందే

హేతువులేమీ దొరకని పరిశోధనను
ఒక ప్రశ్నను పాతిపెట్టి మరలా మొదలు పెట్టాలి

***

మంచు శిల్పాలు అరచేతులలో నిర్దయగా కరిగిపోయినా
అకస్మాత్తుగా పడిన వర్షానికి గొడుగులా తడుస్తున్నా
ఒక వికసించిన ఉదయంలోకి నెట్టబడక తప్పదు

చించేసిన కాగితాలతో మాటలు ఎగిరిపోవడం
లోపటి అరలలో బాల్యాన్ని పదే పదే తడుముకోవడం
నవ్వడం, ఏడ్వడం అన్నీ జీవించడానికి వెతుక్కునే కారణాలు

***

సంద్రంలాంటి కాలంల
నేను, సంవత్సరాలు
చస్తూ పుడుతూ ఉన్నాం

రోజులను దులిపినప్పుడు
గుణించిన క్షణాలు
దుమ్ములో రాలిపోతున్నాయి

తరగని దూరాలకి
పెరుగుతున్న గీతల్ని
చెరుపుకొని పరిగెడుతున్నా

***

నిన్నగా మిగిలే ప్రతీ రోజులో
నన్ను కొంత కోల్పోకా తప్పదు

చిరిగిన జేబులో దాచిన ఆశలు
జారిపోతే ఎవరిని నిందించాలి

గతమే నిజం కనుక
గడవనిదే నేనీక్షణాన్ని నమ్మలేను

***

సంవత్సరాకి నాదొక విన్నపం

నువ్విలాగే ప్రవహిస్తూ ఉండు
నేను జీవించడానికి సరిపడే వేదన తోడుకుంటాను
నువ్వు మరలా వచ్చినపుడు
చచ్చిన దేహానికి క్రొత్త బట్టలు తీసుకురా

నీతోపాటుగా నేనూ…
పూర్తిగా »

నిన్ను పలకరించాలని ఆశగా వచ్చాను

ఇక్కడ నువ్వు లేవు

అలసిన దేహమొకటి తగిలించి వెళ్లావు
తొంగి చూస్తే లోపల నలిగిన మనసు

ఒకొక్క మడత విప్పుతుంటే
గాజు గది ఒకటి పగులుతున్న చప్పుడు

పారుతున్న నేను తప్ప
నా దగ్గర లేపనమేమీ లేదు పూయడానికి

***

ప్రేమగా ఆ గాయాలను తడమనివ్వు
నీతో కలిసి వర్షించడం తప్ప ఏమిచేయగలను

హృదయాలను ఇచ్చి పుచ్చుకోవడానికి
వేదన కంటే మధురమైన హేతువేది