నీకుగానే వచ్చావా నువ్వు
ఎవరినీ అడగకుండా, మరెవరూ దారి చూపకుండా
చేతిలో ఈ పసి దీపంతో
చీకటితో గొడవ పడుతో… నీకు నువ్వుగానే వచ్చావా?
ఆకుపచ్చని గాలిని తాకాకుండానే, ఆ ఊదారంగు సూర్యుణ్ణి…
పూర్తిగా »
నీకుగానే వచ్చావా నువ్వు
ఎవరినీ అడగకుండా, మరెవరూ దారి చూపకుండా
చేతిలో ఈ పసి దీపంతో
చీకటితో గొడవ పడుతో… నీకు నువ్వుగానే వచ్చావా?
ఆకుపచ్చని గాలిని తాకాకుండానే, ఆ ఊదారంగు సూర్యుణ్ణి…
పూర్తిగా »
ఎదో ఒకరోజు తను తప్పక అడిగే తీరుతుంది
“ఆ రోజు నువ్వెందుకు చచ్చిపోయావూ?” అని
కొన్ని కాగితాలుగా రూపు దిద్దుకుంటున్న నాదగ్గరకొచ్చి
మెల్లగా తన మృదువైన మునివేళ్ళకంటిన
నా రక్తాన్ని నాకే తుడుస్తూ అడుగుతుంది
అది ముందు రోజున నన్ను హత్య చేసినప్పుడు ఆమె చేతికంటిన రక్తం.
కిందటిసారి మరణించినప్పుడు
కూడా ఆమె ఇలాగే అడిగింది
బహుశా అది నా రెండో మరణమనుకుంటా
నేనపుడు ఒక గొంగళి పురుగుగా ఓ చెట్టు కొమ్మపై ఉన్నాను
సీతాకోకచిలుకగా పుట్టబోతూ కకూన్లోపలికి వెళ్తూంటే
…
పూర్తిగా »
ఎందుకు వెలిగించి ఉంటారు
ఎవరైనా ఆ దీపాన్ని..!?
కంటి కొలకుల్లో మసిని తుడిచి వెచ్చని వెలుతురు
స్రవించేలా ….
జిగటగా కారే వెలుతుర్లో చేతిని ముంచాక
స్వచ్చమైన చీకటితో
మనసుని కడిగేసి
ఎవరో
వెలిగించే ఉంటారు ఆ దీపాన్ని..
ఎవరివో
కొందరు బాటసారుల
నిర్నిద్రా సమయాల
నిరాసక్త నిరామయపు
నిశ్శబ్దాన్ని కరిగించి
కర్పూరపు పొడిగా
రాల్చుకున్నాక
స్వచ్చంగా
స్వేచ్చగా
వెలుగుని ఎగరెసేందుకు
వెలిగించి ఉంటారు
కొన్ని పగిలిపోయిన
ఆకాశాల
ముక్కలని వెతికేందుకు
ఏవో…
పూర్తిగా »
When did we feel that free time, when did
Giving rest to the ‘rest’ indeed
Run always, we run.
We do burn
The sparse minutes of time
On the pyre of Time.
And we count
The hiding dreams
Taken asylum
Under the shadows of eyes
We go on and on
We really run and flow
Crossing over mornings
And Evenings
We really run
పూర్తిగా »
ఖాళీగా ఎపుడున్నాం మనం
విశ్రాంతికి విశ్రాంతినిచ్చి
పరుగెడుతూనే ఉంటాం
పొడిగా రాలె క్షణాలని
కాలపు కాష్టంలో
తగలబెడుతూనె
ఉంటాం
కంటికింది నీడల్లో
తలదాచుకునే కలల్ని
లెక్కిస్తూనే ఉంటాం
ఉదయాలనీ.,
అస్తమయాలనీ దాటి
పయనిస్తూనే ఉంటాం
ప్రవహిస్తూనే ఉంటాం….
అవసరానికీ..,
సహాయానికీ…
బందుత్వం
కుదిరినపుడు
కూలిన ఉల్కలా
రాలిపడతారెవరో
శరీరానికీ.., మస్తిష్కానికీ
మత్తెక్కినపుడు
కలలో
స్కలనమై
జారిపోతారెవరో….
సాగిపోతూనే ఉంటాం
మనం కుడా…
సమాదుల్లో
నిద్రపోతున్న
ప్రశ్నల్ని తవ్వుకుంటూ
…
పూర్తిగా »
వాన్ని చూసినపుడల్లా
జాతీయ పతాకమే గుర్తొస్తుంది నాకు
భిన్నత్వం లో ఏకత్వాన్ని చూపే
భారతీయతకు చిహ్నం లా కనిపిస్తూ
గంపెడు ఉత్సాహాన్ని
పొట్లం కట్టి
నోటినిండా పోసేస్తాడు..
ఆనందాన్నీ.. ఉత్సాహాన్నీతదాత్మ్యతనీ…
సరైన పాళ్ళలో వేసే
ఆ వేళ్ళని చూస్తే
ఙ్ఞానాన్ని పూసుకొని
వెలిగే జ్యొతుళ్ళా కనిపిస్తాయ్…
గళ్ళీ మొదట్లో డబ్బలో కూర్చొని
పొద్దున్నే కొన్ని వార్తల్ని పంచుతూ..
కొన్ని ఊపిరి తిత్తులలో
ఉత్సాహాన్ని నింపే పనిలో
మునిగి పోతాడు
నవ్వుల బుడ్డుడిలా
సంతోషాన్ని.. పంచి ఎంత
సంపాదిస్తాడో గానీ
తన దగ్గర్నుండి
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్