అమ్మ ఫోటో ముందు నిలబడ్డాను. అమ్మ పోయి అయిదేళ్ళు అయ్యింది. నాకు 35 ఏళ్ల వయసొచ్చినా నేనింకా అమ్మ ముందు చిన్నపిల్లాణ్నే. నా జీవితంలోనాకు ఆనందం పంచిన ఒకే ఒక స్త్రీ అమ్మ. నెమ్మదిగా కదిలి కిటికీ దగ్గరికి వచ్చి బయటకు చూశాను. మనుషులూ, కార్లూ, స్కూటర్లు, సైకిళ్ళతో రోడ్డు బిజీ గా వుంది. అందరినీ అలా చూస్తూవుంటే…‘నేనే ఎందుకలా?’ అన్న ప్రశ్న నాలో ముల్లులా గుచ్చుకుంటోంది. చాలా రోజుల తర్వాత ఆప్రశ్న మళ్లీ మళ్లీ నాలో ఉదయిస్తోంది.
కిటికీ దగ్గర్నుంచి వెనక్కి వచ్చి నా రీడింగ్ టేబుల్ దగ్గరికి వెళ్లాను. పేపర్ వెయిట్ ని కూడా పట్టించుకోకుండా మైథిలి రాసిన ఉత్తరం గాలికి…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్