మొన్న పాత దారిన కలగన్న
మనది కాని రంగుపూల మొక్కని
ఒళ్ళంతా కళ్లతో తడిమీ, తాగీ…
ఆశని చంపుకోలేక చివరికి అడిగి
ఓ అంకురాన్నో, అంశాన్నో
భద్రంగా పాత ఇంటికి ఆరాధనగా తెచ్చుకుంటాం
లోపలి లోతుల్లోకి నాటుకునీ,
ప్రతి తెల్లవారీ రంగుల మొగ్గల్ని కలగంటూ
కాసింత నమ్మకంతో కొత్తదారుల వైపుగా వెదుకుతూ వెళతాం,
ఏ వాకిలికీ ఈ తీగ గురుతుల్లేవని గమనించీ
లోపలి మొహంలోకి చూసి
పసివాడిలా నవ్వుకుంటాం
కొమ్మల కొసన పూసే
ఆ రంగు రెక్కల్ని ఊహిస్తూ,
దారాలకు వాటిని మెలిపెట్టే
కలల క్షణాల్ని ప్రేమిస్తూ
వాకిలి తలుపు బయట మారిపోయే
ఋతువుల గురించి ఆనందంలో అలవాటుగా మర్చిపోతాం
ఇవ్వడం, తిరిగివ్వడం తీగ లక్షణమనే
సహజ నిజం మరిచిపోయీ,
పూలకోసం ఎదురుచూస్తూ
చివరికి కొత్త ఋతువు రాగానే
పాతగది ఖాళీ చేసి వెళ్ళిపోతాం
ఏమని అభిప్రాయము చెప్పగలను? అద్భుతంగా, అతీతంగా వున్నది! __/|\__
ధన్యవాదాలు ఆచార్యా..
కొత్త ఆశ అద్భుతంంగా వుంంది మహి
ధన్యవాదాలు మా..
చివరికి మిగిలేది శూన్యం. చాలా బాగుంది మహీ. కంగ్రాచ్యులేషన్స్ తమ్ముడూ.
ధన్యవాదాలు అన్నయ్యా…
చివరికి చేరేది అన్ని దారులు అక్కడికే అంటావు
మహీ
థాంక్యూ వెరీ మచ్ అన్నయ్యా..
చాలా బాగుంది మహి.
థాంక్యూ వెరీ మచ్…
చాలా చక్కని కవిత…మీ కవితాశైలి ఎవరికీ అనుకరించ వీలుగానిది…విభిన్నమైనది…వినూత్నమైనది..అభినందనలు మహీ!
అమ్మా… చాలా చాలా సంతోషం…
అందమైన కవిత !
శుభమ్ భూయాత్ !
ధన్యవాదాలు ఆచార్యా జీ…
అద్భుతమైన కవిత .. తాత్వికతను నింపుకుంది … నిజమే కొత్త చిగురుకోసం పాత ఆకులా రాలిపోతాము సూపర్బ్ మహి
థాంక్యూ వెరీ మచ్ …
మనస్సును చుట్టుకుపోయిన కవిత.బాగుంది మహీ. అభినందనలు!
థాంక్యూ వెరీ మచ్ సర్…