నాముందు మోకరిల్లి
పైకి చేరాలనో
కిందికి పోవాలనో
ఎవరో ఒకరి
ఎదురు చూపులే
తయారై వచ్చాక
ఎవరికి వారు నమ్మకంతో
నాకు బందీలవుతారు
ఎలా కావాలంటే అలా
తీరికలేకుండా చేరుస్తూనే ఉన్నా
హఠాత్తుగా ఎక్కడో ఆగిపోతే
సరిహద్దుల్లో ఉండని సహనం
ఎవరు నానుండి విడిపిస్తారో
ఎపుడు బయటపడతారో
ఎవరి ప్రయత్నాలు ఏపాటివో
బయటపడ్డాక వెంటనే
నిర్జీవమైన మొహాలు
నిర్లిప్తమైన గుంపులో కలిసిపోతాయి
అయితేనేం
ఎప్పట్లానే మళ్లీ నాముందు
అదే ఆబగా
*
ఏకాంతమది
అడవిలోని చెట్టులా
కొమ్మమీద పూవులా
నేను
అయినా రాత్రిలా
ఏకాంతంలోకి నిన్ను నెట్టలేను
ఏకాంతాన్ని నీతో పంచుకోనూలేను
అది నీకోసమో నాకోసమో
ఆనందమో విషాదమో
నాకూ తెలీదు
నాకు నేనుగా
నాలో సంలీనమై
ఏకాంతమైపోతాను
ఒద్దొద్దు
నువ్వందులో భాగంకావద్దు
నా ఏకాంతం నాది
నీ ఏకాంతం నీది
ఏకాంతాన్ని ఎవరు పంచుకోగలరు చెప్పు
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్