బద్దకంగా పడుకున్న రాత్రిని
కోడికూతో/కోయిలపాటో తెమలమంటూ తొందర చేసింది
చీకటి దుప్పటి తొలగించుకుని ఆకాశం
వసంతం పలికిన ఆహ్వానమేదో అందినట్టు తొందరపడుతుంది
పెరట్లో చెట్టుచెట్టుకీ
చిగురులు ఒళ్ళు విరుచుకున్నాయి
రేపటి నించీ ఇక రోజులు మావేనన్నట్టు
వాకిట్లో అమ్మేసిన
మెలికల ముగ్గు హొయలు పోతుంది
భూమి చేతిపైన తానేదో అదృష్టపు గీతైనట్టు
కోయిల గానాల ఆరోహణవరోహణాలూ
పైరు మీదినించి పిల్లగాలి పరుగులు
సుప్రభాతాలాపనకి ప్రకృతి గొంతుసవరించుకున్నట్టు
వసంతం తొలిపొద్దులోనే ఇన్నిన్ని అందాలుంటే
మరి జీవితమంతా చూడగలిగితే…
(జయభేరి మొదటి భాగం – కవిత 4)
“వసంతం తొలిపొద్దులోనే ఇన్నిని అందాలుంటే
,మరి జీవితమంతా చూడగలిగితే…” ప్రతి రాత్రి ఒక వసంతరాత్రి అవుతుంది. మనస్సు అనే ఆకాశంలో ఇంద్రధనస్సులు
వెల్లివిరుస్తుంటే ఆశావహ ఊహలు రెక్కల గుర్రాలైతే జీవితంలో ఎన్నెన్ని వసంతాలో ఇంకెన్నిన్ని అందాలో.
మన చుట్టూ ఉన్న అందాన్ని జీవితమంతా చూడగలిగితే వాకిట్లో అమ్మేసిన మెలికల ముగ్గులాగ భూమి చేతిపైన అదృష్టపు గీతాలు ఎన్నో గీయోచ్చి
ధన్యవాదాలు శివప్రసాద్ గారూ, కాశీగారూ
బావుంది మాష్టారూ
థ్యాంక్యూ మాష్టారు.
‘కోయిల గానాల ఆరోహణవరోహణాలూ’ బాగున్నాయి.
ధన్యవాదాలు రచితగారూ. మీ పేరు చాల కొత్తగా చక్కగా ఉందండి.