నిశీధి నడుమొంపున నక్షత్రపు మెరుపునంటించి
వెలుగుపువ్వుల జరీచీర జారిపడుతుంది.
ప్రేమావేశంతో ఒక్కపెట్టున హత్తుకున్నట్టు
గదులన్నీ అదాటున ఆక్రమించబడతాయి.
కలల్ని juggle చేస్తూ వచ్చిన అతిధి
కొనగోటితో ఖాళీలను పూరిస్తూ ఉంటాడు.
ఎగిసిపడే నిట్టూర్పుల జ్వాలల్లోంచి
సింహిక నిద్రలేస్తుంది.
శిఖరపు అంచున మోహరించిన మోహం
పలవరించే పల్లాల్లోకి సాగిపోతుంది.
పూతకొచ్చిన చీకటి
వెన్నెల ముసుగేసుకుని
ఊరుమీద పడుతుంది.
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్