వెలుతురు శిల్పంలా కళ్ళల్లో నీ రూపం
కిరణాల అంచులకి గుచ్చుకుంటూ
నరాల్లో పాకుతూ నీ జ్ఞాపకాలు
ఏడుపుదీవిలో ఏకాకినైపోయాను
గాయం మాన్పుకోవాలి
ఎక్కణ్ణుండొచ్చావో… రెక్కలు తొడిగావు
ఎగరగల్గినంతా ఎగిరాను, హఠాత్తుగా ఏమైందో – తెలీదు.
కఠినమైన యథార్థంమీద వేగంగా మోదుకుని
వేసవి సుడిగాలిలో దిశకొక రేణువుగా ఎగిరిపోయాను
ఇదిగో ఇన్నాళ్ళకి మళ్ళీ నన్ను నేను దోసిట్లో పోగుచేసుకుంటున్నాను
వైరాగ్యాన్ని బలవంతంగా పులుముకుంటున్నాను
సున్నితత్వానికి తెలిసింది హింసించడమొక్కటే!
తెలుసు, అన్నీ తెలుసు తెలియకూడని వాటితో సహా అన్నీ తెలుసు
తీగ వదిలేసిందనో పువ్వే వదిలించుకుందనో నిందించడం తప్ప!
కొత్త మొగ్గ తొడగడం చూసి శపించడం తప్ప
ఇవి కూడా తెలిస్తే, వైరాగ్యమేమంత దూరమో కూడా తెలుసు.
సున్నితత్వానికి తెలిసింది హింసించడమొక్కటే! …
సున్నితత్వానికి తెలిసేది హింసించబడటం కూడా …
బాగుంది భాస్కర్ గారు…
ధన్యవాదాలండి.
బావుంది భాస్కర్ గారు .
భాస్కర్ గారు కవిత బాగుంది.
“ఇవి కూడా తెలిస్తే, వైరాగ్యమేమంత దూరమో కూడా తెలుసు.” ఈ వాక్యం చాలా లోతుల్ని తాకింది.
ఐతే శీర్షిక కొంచెం ఆధునికంగా ఉంటే బాగుండనిపించింది. ఇది నా వ్యక్తిగత అభిప్రాయం మాత్రమే!
అభినందనలు.