పూర్తిగా ఆవహించిన చీకట్లో వెలుగుతున్న ముసలి దీపం ముందు పెట్టుకొని మట్టి నేలపై సంచి పరుచుకొని పుస్తకాలను ముందేసుకొని, ఇక అన్నయకి తెలియకుండా తన తెల్ల నోటు బుక్కులోనుండి చింపుకున్న ఓ మూడు జంట కమ్మలు నెమ్మదిగా మడతలు పెడుతూ అరచేయి సైజు లో కత్తిరించుకొని పెన్సిల్ తో తోచిన బొమ్మలు గీయడం మొదలుపెట్టా. ఓ ముప్పై వరకు తయారయ్యాక ఒక్కో బొమ్మకి పక్కన వదిలిన ఖాళీస్థలం లో నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు ఇట్లు మీ నేస్తం రఘు అని రాసి రేపటికి సిద్ధంగా ఉంచుకోనేవాన్ని.
ఎంత ఇంగ్లీష్ పండగైన మా బోటి పిలగాండ్లందరికి చిన్నపాటి పెద్ద పండగే.. అప్పటికి ఇంట్లో కరెంటు లేదు. మా అన్న చేతికుండే నంబర్ల గడియారంలో పన్నెండు పడగానే తెలిసేది హ్యాపీ న్యూ ఇయర్ వచ్చిందని. నాకు ఊహ వచ్చేవరకు గ్రీటింగ్ కార్డులు కొన్న దాఖలాలు ఎంతకి లేవు. ఎప్పుడు నేను చేతితో గీసిన బొమ్మలే పంచేవాన్ని.
ఈ నూతన సంవత్సరం మనందరి జీవితాల్లో వెలుగుని ప్రసాదించాలని కోరుతూ అనే వాక్యం మా ప్రిన్సిపాల్ మేడమ్ గారు ప్రతి ఏడు మాకందించేవారు. ఎన్నో ఏళ్ళకి గాని మా ఇంట్లోకి కరెంటు వెలుగు రాలేదు. చిత్రం ఏంటో గాని మా అమ్మ తయారు చేసే ఒత్తి దీపాలు గొప్ప నేస్తాలు. ఎప్పుడైనా గాజు దీపం కొనడానికి చౌరస్తా కెల్తే నా సంబరం అంబరాన్ని తాకేది. కొత్త సంవత్సరం వస్తే ఇంట్లోకి చిన్న పాటి కిరోసిన్ గాజు దీపాలు కొనేది. అందులో ఒక దీపం తప్పనిసరిగా నాదే. వెలుతురిని ఎక్కువ తక్కువ చేసే వీలు గల చిన్న చక్రం కడ్డితో తెగ ఆటలాడే వాణ్ని. గాజు గోడల గదిలో బంది అయిన ఆ చిన్ని దీపం చమ్కీల ముసుగులో ముస్తాబైన పెళ్లి కూతురులా సిగ్గు పడుతున్నట్టుగా ఉండేది. పాపం ఆ సిగ్గులు నా కంట పడకుండా గాజు గోడలు ఆపలేకపోయేవి ఎలా ఆపుతాయి వాటికి మా అమ్మ మసి పట్టనిస్తేగా….
అప్పట్లో మా దోస్తుల్లో కొందరికి చీకటంటే భయం. చీకట్లో దయ్యాలు ఉంటాయని, పీడ కలలోస్తాయని, నాకూ చీకటంటే భయమే బాపు తాగోస్తాడని. కాని నిద్ర పుచ్చే అమ్మ ఒడిలో ఆ భయం కూడ బలాదూర్. నాకు తెలిసి మనిషిని మించిన దయ్యం కాని, దేవుడు కాని లేడని నా నమ్మకం. అందుకేనేమో ఏ దయ్యం కథలు నన్ను భయపెట్టలేక పోయేవి.
అన్ని రోజులకన్న ఆరోజెందుకో ఎవరు లేపకుండానే మెలకువ వచ్చేది. లేచి చూసే సరికి అమ్మ అక్కయ్య రంగు రంగుల ముగ్గులేస్తూ దర్శనం ఇచ్చేవారు. యదావిధిగా స్నానాలు కానిచ్చి చక్కని పోడి బట్టలు తొడుక్కొని పుస్తకాల బ్యాగును భుజాన వేసుకొనే టైం కి చిన్న గిన్నెలో రాత్రి బాపు తెచ్చిన బాదుష మిటాయి కొద్ది కొద్దిగా తింటుంటే ఇది అసలు న్యూ ఇయర్ అంటే అనిపించేది అంత తీయగుండేది. ఇక చక చక స్కూలుకి బయల్దేరడమే ఆలస్యం ఎదురుపడే నా బోటి పిల్లలంతా ఒకటే చెప్పుడు హ్యాపీ న్యూ ఇయర్ అని. దానికి థాంక్యూ విష్ యూ ద సేమ్ అని నేను… స్కూల్ కి చేరుకోగానే ఆ రోజు స్కూల్ లో యే టీచర్ బెత్తం పట్టుకోదు. దానికి తోడు ఆరోజు ఒక్క పూటే ఇంకేం ఇక మాదే లోకం అన్నట్టు ఒకటే అల్లరి. ఒకరికొకరం గ్రీటింగులు ఇచ్చిపుచ్చుకున్నాక అప్పుడు తీసుకోచ్చేది మా ఆయా క్రీమ్ బిస్కెట్లు, స్కూల్ బెల్లు మోగడమే ఆలస్యం కట్ట గట్టుగొని పిల్లలమంతా వీదిలన్ని నడుచుకుంటూ స్కూల్ వొదిలేసిన మా పాత టీచర్ల ఇళ్ళకు పోయి కలిసేవాళ్ళం. తిరిగి తిరిగి మ్యూజికల్ గార్డెన్ కి గాని, సినిమాకి గాని, జూ పార్క్ కి గాని వెళ్ళే వాళ్ళం.
రాను రాను రంగు రంగు బొమ్మల గ్రీటింగ్ కార్డులు రాజ్యమేలడం మొదలవడంతో అసలీ నూతన సంవత్సరం ఎందుకోస్తుందా? అని బాధ పడిన సందర్బాలు కూడా ఉండేవి. అందరు నాకు తీసుకొచ్చేవారు గ్రీటింగ్ కార్డు లు. నాకు ఏం చేయాలో తోచక తెల్ల కాగీతం మీద అందంగా వారి పేరు గీసిచ్చేవాన్ని. అది నాకు చిన్న తనంగా అనిపించినా రాను రాను అవే పేర్లు టీచర్ల దగ్గర ప్రిన్సిపాల్ మేడమ్ దగ్గర మంచి గుర్తింపు తీసుకొచ్చింది. ఆ రకంగా చూస్తే ఏమి లేని బీదరికం కూడా ఎంతో ఆనందాన్ని మిగుల్చుతుందని అర్ధమయ్యింది. ఇంట్లో ఎప్పుడైనా బొమ్మలు గీసుకుంటూ కూర్చుంటే మా బాపమ్మ మా అమ్మ చూసిమురిసిపోతుండే. ఆ తరువాత తరువాత న్యూ ఇయర్ వస్తుందంటే చాలు నాకు స్కూల్ లో వీధిలో మస్తు గిరాకి దాదాపు ఒక యాబై పై చిలుకు పేర్లు రాసేవాన్ని ఊరికే మాత్రం కాదు అప్పటి నేను గీసిచ్చే బొమ్మల ఖరీదు రెండు రూపాయల నుండి ఐదు రూపాయలవరకు ఉండేది వచ్చిన మొత్తంతో గ్రంధాలయం రుసుము కొత్త కథల పుస్తకాలు, కొన్ని నెలలకు సరిపడా పోస్ట్ కార్డులు నా సంచిలో ములిగేవి..
కాలంతో పాటే సంబరాలు కూడా మారుతూ వచ్చాయి దానితో పాటే నేను కూడా..
పోస్ట్ కార్డుల కాలానికి తెర దింపుతూ ప్రత్యక్షమైన టెలిఫోన్ బూత్ లు, వాటి దాటుకుంటూ ఇంటర్నెట్ లు, జేబులో సెల్ ఫోనులు. మార్పు ఊహించిందే వెలుగు కూడా ఊహించిందే అయిన అర్ధం కానిదొక్కటే ఇతరులకి నేను దూరమవుతున్నానా, లేక నాకు నేనే దూరమవుతున్నానా ప్రతి ఏడు దేహాన్ని వెలుతుర్లోకి పంపిస్తూ నేను ఒంటరిననే చీకట్లోకి నెట్టుకుంటున్నాన ఏమో.. వేటికుండే అస్తిత్వం వాటిదే కాలంతో పాటు దేహాన్ని దొర్లించిన మనసు మాత్రం ఎప్పుడు గతం తాలుకు కొండచారికల్లో ఊగిసలాడుతూ ఉంటుంది. ఆనాడు దాచుకున్న గ్రీటింగ్ కార్డులు తడిమితే చాలు ఏదో తెలియని ఆలంబన, ఏదో తెలియని ఆప్యాయత ఒక్క సారిగా ఆ మనసుతో నా మనసు పెనవేసుకున్న ఆనందాల నావ కనులముందు ప్రత్యక్షమై గిలిగింత పెడుతుంది.
పిచ్చి మనసుకు ఎంత ఆరాటం గడిపినంత సేపు తెలీదు రాబోవు కాలాలకు అవొక అమృత గడియలని.
న్యూ ఇయర్ అంటే ఇప్పటికి నాకిష్టం.
ఇంట్లోకోచ్చే కొత్త చిమ్ని దీపాలు. బాపు తీసుకొచ్చే బాదుష మిటాయి. అమ్మ అక్కయ ఇంటి ముంగిట్లో, వెనక వాకిట్లో వేసే రంగు రంగుల ముగ్గులు. స్కూల్ లో పెట్టె క్రీమ్ బిస్కెట్లు. మా బాపమ్మ కొనిచ్చే నిమ్మ చాక్లేటు. ఎక్కడో దూరాన మిత్రులు పంపే జ్ఞాపకాల లేఖలు, కొత్త సినిమాలు. ఓహ్ నెమరు వేసుకున్న కొద్ది ఎన్నెన్ని జ్ఞాపకాలో..
hmmmmmmmmmmmmm…….ఎన్నెన్ని జ్ఞాపకాలో..<3
అందమైన జ్ఞాపకాలు. అభినందనలు డియర్ రఘు.
Thank you sir
Sweet.
**నాకు తెలిసి మనిషిని మించిన దయ్యం కాని, దేవుడు కాని లేడని నా నమ్మకం. అందుకేనేమో ఏ దయ్యం కథలు నన్ను భయపెట్టలేక పోయేవి.**
** నాకు ఏం చేయాలో తోచక తెల్ల కాగీతం మీద అందంగా వారి పేరు గీసిచ్చేవాన్ని. అది నాకు చిన్న తనంగా అనిపించినా రాను రాను అవే పేర్లు టీచర్ల దగ్గర ప్రిన్సిపాల్ మేడమ్ దగ్గర మంచి గుర్తింపు తీసుకొచ్చింది. ఆ రకంగా చూస్తే ఏమి లేని బీదరికం కూడా ఎంతో ఆనందాన్ని మిగుల్చుతుందని అర్ధమయ్యింది. **
**పిచ్చి మనసుకు ఎంత ఆరాటం గడిపినంత సేపు తెలీదు రాబోవు కాలాలకు అవొక అమృత గడియలని.**
Your write-ups are as simple and crystal clear as your smile my dear brother.
Love those little moments and some of them are very similiar to mine too.
God Bless u!
Thank you very much akkaya…
గాజు గోడల గదిలో బంది అయిన ఆ చిన్ని దీపం చమ్కీల ముసుగులో ముస్తాబైన పెళ్లి కూతురులా సిగ్గు పడుతున్నట్టుగా ఉండేది. పాపం ఆ సిగ్గులు నా కంట పడకుండా గాజు గోడలు ఆపలేకపోయేవి ఎలా ఆపుతాయి వాటికి మా అమ్మ మసి పట్టనిస్తేగా….
masi pattina granpakalu tirigi velugulokochayi tammudu.. chakkani bhavala smurtulatho manasukatti padesav.. abhinandanalu.
Thank you akkaya…
hello raghu ji u touched the soul baba vy nice and ur 100% right that past is a gift of current and future life with which we can move forward with out any complaint about gods grace nice keep going
Thank you nidhi gaaru…
Memu kuda meetho path velli vachamu thank u
“మనసు మాత్రం ఎప్పుడు గతం తాలుకు కొండచారికల్లో ఊగిసలాడుతూ ఉంటుంది”…ఆ మనసుతో రాసిన అక్షరాలలోని ఆర్ద్రత హత్తుకుంది రఘు.
Thank you akkaya..
చూసే దృష్టి బట్టే ఈ లోకం అంటుంటారు
* గాజు గోడల గదిలో బంది అయిన ఆ చిన్ని దీపం చమ్కీల ముసుగులో ముస్తాబైన పెళ్లి కూతురులా సిగ్గు పడుతున్నట్టుగా ఉండేది. పాపం ఆ సిగ్గులు నా కంట పడకుండా గాజు గోడలు ఆపలేకపోయేవి ఎలా ఆపుతాయి వాటికి మా అమ్మ మసి పట్టనిస్తేగా….*
*మనిషిని మించిన దయ్యం కాని, దేవుడు కాని లేడని నా నమ్మకం.
* ఆనాడు దాచుకున్న గ్రీటింగ్ కార్డులు తడిమితే చాలు ఏదో తెలియని ఆలంబన, ఏదో తెలియని ఆప్యాయత ఒక్క సారిగా ఆ మనసుతో నా మనసు పెనవేసుకున్న ఆనందాల నావ కనులముందు ప్రత్యక్షమై గిలిగింత పెడుతుంది.
*పిచ్చి మనసుకు ఎంత ఆరాటం గడిపినంత సేపు తెలీదు రాబోవు కాలాలకు అవొక అమృత గడియలని.
తత్వికతతో కూడిన మీ మాటల్లోని తెలిసిపోతుంది మీ మనసు ఆర్దత మరియు మీ బాల్యపు ప్రతి సన్నివేశాన్ని ఎంత అందంగా చూసేవారో..
నెమరు వేసుకోవడం అందరికి సాధ్యమైన ఇష్టమైన పనే
ఆ నేమరును అందంగా అక్షరబద్ధం కొందరే చేయగలరు అందులో మీరొకరు.
బాల్యాన్ని నెమరు వేసుకున్న కొద్ది మరింత ఆనందం కలుగుతుంది.
ఇక దాన్ని అక్షరాల్లో చక్కగా బంధించి, ఇలా నలుగురితో పంచుకుంటు తిరిగి వారి వారి మనసులని గతంలోకి పరుగులు పెట్టించి మరింత ఆనంద పెడుతున్నారు.. పదాలలో అమాయకత్వం సున్నితమైన వర్ణన కలగలిపి చూడ ముచ్చటైన దృశ్యాన్ని కళ్ళముందు ఆవిష్కరించగలిగారు..
I wish to see more memories from you..
God Bless..
Thank you very much Bhoomi gaaru…
I know you as a Best Photographer But later i realize you are fantastic writer too, i just enjoy almost all your writings especially those that are auto biographical saga ‘Gnapakaala Golusu’ Its not a book its like a time machine, they take me back to my child hood and memories that i treasure so much. I really appreciate the metaphors, rhetoric and logic in your compositions. that was a great read i thoroughly enjoyed.
ఇక ఈ కథ విషయానికొస్తే.. మరో జ్ఞాపకాల గొలుసు కు ఆరంబం అనిపిస్తుంది.
దాదాపు చాల సంగతులు నా గతంతో కూడా ముడిపడినవే
నాక్కూడా చీకటంటే భయమే మా బాపు కూడా తాగోచ్చేవాడు గనక..
పుట్టిన రోజు వస్తే ఎక్కడ కొత్త బట్టలు వేసుకొని స్కూల్ లో చాక్లెట్లు పంచాల్సి వస్తుందేమోనని జ్వరం పేరుతో స్కూల్ ఎగ్గొట్టి ఎవరికీ కనిపించక ఇంట్లో మౌనంగా ఏడుస్తు కూర్చున్న క్షణాలు ఇప్పటికి గుర్తే..
తలుచుకుంటే ఇప్పుడవి నవ్వు తెప్పించిన అనుభవిస్తున్నపుడు ఆ క్షణాల భారం మోయడం ఎంత కష్టమో కదా..
ఆడపిల్లని అందులో ముగ్గురు అక్కల తర్వాత దాన్ని పాపం చుట్టాలు చుట్టూ పక్కల వాళ్ళకు మా ఇంటి బాగోతమంత చూడ చక్కని విందు ఆ విందుకు సూత్రధారి నాన్న పాత్రధారులం అమ్మ, నలుగురు పిల్లలం.
ఎవ్వరు లేకున్నా నేనున్నానంటూ వెంటపడి మరి వచ్చేవి కన్నీళ్లు.
అయినా కూడా నాకు ఎవరిమీద కోపం రాకపోయేది ఎందుకో మరి.
నా బాల్యం అంత అందంగానే గడించింది పుస్తకాలతో. పాపం అవి మారు మాటాడకుండా మనసును హత్తుకునేవి మరి..
కొత్త సంవత్సరం కొంత ఊరట నిచ్చేది ఎందుకంటే నేను కూడా నీలాగే చేతితో గీసిన బొమ్మలనే పంచుకునే దాన్ని.
ఏంటో రఘు.. కథ చదివాక ఆలోచనలన్నీ అక్కడివరకెళ్ళి అక్కడి నుండి ఎక్కడెక్కడికో పయనించి ఇంకెక్కడికో పయనం కట్టింది..
నిజమే ‘కాలంతో పాటు దేహాన్ని దొర్లించిన మనసు మాత్రం ఎప్పుడు గతం తాలుకు కొండచారికల్లో ఊగిసలాడుతూ ఉంటుంది.’
Thank you for sharing & thank you for introducing Vaakili Patrika.
All the best to both of you..
మనసునుండి వెలువడిన మీ మాటలకు కృతజ్ఞున్ని.
మీ సంబరాలను ఎక్కడ పోగొట్టుకోలేదు ఇంత అందంగా పొంద్దిగ్గా అక్షరాల్లో బంధించేసారుగా.
*మనసు మాత్రం ఎప్పుడు గతం తాలుకు కొండచారికల్లో ఊగిసలాడుతూ ఉంటుంది.
ఏంటో మరి నా బాల్యం ఎలా గడిచిందో తెలీనే లేదు మీలా అందంగా రాసుకోడానికి నేను అనుభవించిన బాల్యం ఇంత అందంగా లేదు మరి.
ఒకటి మాత్రం నిజం నాక్కూడా మీలాగే
*చిన్ననాటి గ్రీటింగ్ కార్డులు తడిమితే చాలు ఏదో తెలియని ఆలంబన, ఏదో తెలియని ఆప్యాయత ఒక్క సారిగా ఆ మనసుతో నా మనసు పెనవేసుకున్న ఆనందాల నావ కనులముందు ప్రత్యక్షమై గిలిగింత పెడుతుంది.
Thank you so much…:)
Superb narration Raghu Mandaati..
i wish to see more memories from you..
my suggestion to vaakili admin.
Pls create one separate column for these kind of childhood memories and
encourage all your writers to wrote there childhood memories..