“కన్నమ్మా, రోజులుదగ్గర పడిపోతున్నాయిరా తల్లీ. ఈ లాదిని తొందరగా మర్చిపోతావు కదూ, ఎప్పుడూ నన్ను గుర్తు తెచ్చుకోకే! నా ఆయుష్షుకూడా పోసుకుని నూరేళ్ళు చల్లగా జీవించు.”
మంచి నిద్రలో ఒత్తిగిలిపడుకున్న పాప లేత చెక్కిళ్ళను ముద్దాడాను.చిన్న కన్నీటి చుక్క నా కంటికొస నుంచి పాప నుదుటిపైకి జారింది వీడుకోలుకు సమాయత్తమవుతూ.
రెండేళ్ళు ఎలా గిర్రున తిరిగిపోయాయో తెలీనే లేదు. నిన్నగాక మొన్న వచ్చినట్టుంది, అంతలోనే పంపించే సమయం వచ్చేసింది. వచ్చిన మొదట్లో ఊపిరికూడా పీల్చుకోవటానికి ఓపికలేనట్టు ఉండేది పాప, ఇప్పుడు కాస్త కోలుకుని ఒళ్ళు చేసింది.
ఇంకొక్క వారం, అంతే!
వీడ్కోలు వేదనకు, స్వాగతించే సంతోషానికి నడుమన ఒక సన్నటి గీతను చెరపలేనంతగా గీసేసాను.…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్