నిన్ను చూడాలని వస్తూ
సముద్రాన్ని యథాలాపంగా దాటేసేను.
అనంతమైనది కదా,
నా నిర్లక్ష్యాన్ని నిబ్బరంగా దాచుకుంది.
బొమ్మల దుకాణం ముందు మోకరిల్లిన బాల్యంలా
ఈ గుండె నీ సమక్షాన్ని శ్వాసిస్తోంది!
మన మధ్య దూరాలూ, కాలాలూ
కనుమరుగవుతూ సాగిపోయినపుడు
సూర్యుడూ, చంద్రుడూ, నక్షత్ర రాసులూ ఇట్టే కరిగి పోయాయి.
కరిగిన ఒక్కో క్షణం
ఒక్కో జ్ఞాపకమై బరువెక్కుతుంటే
భుజాల్ని విల్లులా వంచి తిరుగు ప్రయాణమయ్యాను!
శూన్య హస్తంలా నిలబడిన ఆకాశం
స్థితప్రజ్ఞతను ఎప్పుడో నేర్చుకుంది.
ఏమీ నేర్వని నేను
ఉప్పునీటి వారధుల్ని దారిపొడవునా కడుతుంటే,
దాటి…
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్
KVSS Hanumatsastry on ఛందోయుక్త కవిత్వం నేర్వటం ఎలా?